Ο Παναθηναϊκός μπορεί να φτάσει στο Final Four και από εκεί πιο ψηλά. Αυτό είναι κάτι που πλέον δεν αμφισβητείται. Έχει το υλικό, έχει το κλίμα και την ομάδα, είναι «δεμένος», έχει πρωταγωνιστές, ρόλους και λύσεις. Το θέμα είναι όμως -δυστυχώς όταν μιλάμε για τέτοιο επίπεδο- και το αν θα του επιτρέψουν να φτάσει ως το Βελιγράδι.
Ο πρώτος αγώνας έδειξε την εικόνα του «υπερηχητικού» Παναθηναϊκού. Κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Δεν γινόταν με την απόδοση που είχε. Στον δεύτερο αγώνα έδωσε δικαιώματα και ότι κι αν ειπώθηκε η ομάδα έκλεισε τα αυτιά της και προχώρησε. Διόρθωσε πράγματα, βρήκε καινούριες ιδέες, δούλεψε όπως κάνει πάντα.
Για να φτάσει στο σημερινό. Έναν πραγματικό αγώνα play off, όπου το λόγο παίρνουν η δύναμη, το πάθος, η θέληση, η διάθεση να «χτυπήσεις» και να «χτυπηθείς», το κουράγιο να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Και φυσικά οι προσωπικότητες. Αυτές βγήκαν μπροστά. Και αυτές θα ήταν ιδανικό να κρίνουν και τον τελικό νικητή. Οι προπονητές, οι παίκτες, το ίδιο το παιχνίδι θα έπρεπε να λένε την ιστορία. Δεν έγινε ακριβώς έτσι όμως. Ήταν από αυτές τις φορές που η αναφορά στη διαιτησία γίνεται κομμάτι της κριτικής. Ακόμη και από αυτούς (εμάς) που συνήθως την αφήνουν εκτός εξίσωσης.
Δεν μιλάμε για φάουλ, επιθετικά ή αμυντικά, που σχεδόν πάντα μπορεί να δικαιωθούν και οι δύο πλευρές σε ένα άθλημα επαφής. Μιλάμε για φάσεις που το instant replay θα έδινε την απάντηση. Οι διαιτητές απλά δεν επέλεξαν καν να πάνε ως τη γραμματεία να δουν φάσεις για ένα out για παράδειγμα. Ή για την πιο «κραυγαλέα» φάση της αναμέτρησης: Το πόδι του Γιουλ που αλλάζει την πορεία της μπάλας από την πάσα του Ντένμον στον μόνο του Γκιστ, και την βγάζει εκτός με τον αγώνα στο -1.
Ναι, ο Παναθηναϊκός έκανε λάθη. Άλλα τόσα -και περισσότερα ίσως- έκανε η Ρεάλ. Λάθη όμως που έκριναν τελικά και το αποτέλεσμα (ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το «ναι οι διαιτητές έκαναν λάθη, αλλά δεν έκριναν το αποτέλεσμα») και έδωσε δικαιώματα με τους «πράσινους» να φωνάζουν. Ή ακόμη καλύτερα να ουρλιάζουν πια.
Υπάρχει όμως και συνέχεια και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κρατήσουν όλοι στο μυαλό τους. Το θέμα είναι προπονητές και παίκτες να το ρίξουν στην... γιόγκα. Breath in, breath out... Να προσπαθήσουν να παραμείνουν ψύχραιμοι και ήρεμοι, μην «χαθούν» σε αυτές τις φωνές και να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν στη συνέχεια. Όχι του χρόνου, αλλά την Παρασκευή. Αν μη τι άλλο αυτό που φάνηκε σήμερα είναι πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάρει τη νίκη που χρειάζεται για να γυρίσει τη σειρά στο ΟΑΚΑ (πλέον αυτό μένει).
Το ερωτηματικό που τίθεται είναι αν θα μπορέσουν οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο να ηρεμήσουν, αν θα μπορέσουν να επιβάλλουν στον εαυτό τους την... «επιλεκτική κώφωση», ώστε να είναι σε θέση να διεκδικήσουν αυτό το 2-2, για το οποίο το καθαρό μυαλό είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο. Θα πρέπει να φτάσουν στα όρια... αναισθησίας και να ελέγξουν τον εκνευρισμό τους στο πρώτο σφύριγμα που θα θεωρήσουν πως αδικούνται, αφού είναι κάτι που πλέον βρίσκεται για τα καλά στο μυαλό τους. Αν το κάνουν αυτό θα έχουν κερδίσει μια μεγάλη μάχη. Αν θα είνα αρκετό, είναι κάτι που μένει να φανεί.
Υ.Γ.1 Respect ατελείωτο στον Σέρχιο Γιουλ, γιατί είναι ένας πραγματικά μεγάλος παίκτης που χαίρεται το παιχνίδι και μαζί χαίρεσαι κι εσύ να τον βλέπεις. Η επιστροφή του είναι μεγάλη υπόθεση μετά από οχτώμιση μήνες. Χρειάζεται όμως respect και στον Νικ Καλάθη. Ένας παίκτης που για πολλούς είναι ο MVP της χρονιάς, έδειξε και σήμερα τι είναι ικανός να κάνει, αλλά φάνηκε πως τον σεβασμό που του αξίζει δεν τον έχει από όλους.
Y.Γ.2 Μια που μιλάμε για σεβασμό. Δεν γίνεται στη μετάδοση στο επίσημο κανάλι της Ευρωλίγκας να υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση σε ένα κάρφωμα του Γκάμπριελ και σε ένα του Ντόντσιτς (και γίνεται και σε άλλους αγώνες, άλλων ομάδων), όταν είναι εξίσου –αν μη τι άλλο-εντυπωσιακά. Και δεν γίνεται σε καμία περίπτωση μετά από 18 χρόνια ζωής να μην έχουν μάθει στην Ευρωλίγκα πως λέγονται ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Που τονίζονται οι λέξεις. Δεν γίνεται να μην κάθονται να ρωτήσουν πως λέγονται οι παίκτες και να προσπαθούν να πουν Βουγιούκας ή Παπανικολάου ή Παπαπέτρου ή να λένε «Πάππας». Κι αυτό κύριοι, έλλειψη σεβασμού είναι και πρώτα από όλα στο δικό σας προϊόν.
