Διά πυρός και σιδήρου... Και στη λήξη της παράτασης... Ούτε καν του κανονικού αγώνα. Ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη με τον Νικ Καλάθη να αναλαμβάνει να λύσει τον γόρδιο δεσμό, κάνοντας ένα απίστευτο σπριντ από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη. Το 94-93 επί της Ζαλγκίρις Κάουνας μπορεί να αποδειχθεί χρυσάφι, μπορεί και να μην αξίζει τίποτα στο φινάλε. Αν μη τι άλλο το τελευταίο δεκαήμερο έδειξε όσα δεν είχαν δείξει μήνες πορείας στην Ευρωλίγκα μέχρι τώρα.
Το πρώτο είναι πως οι ισορροπίες μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη. Και πως η εικόνα της διοργάνωσης θα αρχίσει να διαμορφώνεται τώρα. Τα κουκιά από τον πρώτο γύρο είναι πολύτιμα, αλλά τα δύσκολα αρχίζουν τώρα που η κούραση μπαίνει για τα καλά στο χορό. Οι ομάδες που δεν έχουν τραυματισμούς έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Οι ομάδες που έχουν κρατήσει σε εγρήγορση τις «ρεζέρβες» τους όμως, ακόμη μεγαλύτερο! Οι προπονητές που δεν φοβούνται να πάνε στην άκρη του πάγκου και να εμπιστευτούν όλους αυτούς που οι ίδιοι διάλεξαν σε τελευταία ανάλυση, θα έχουν την πολυτέλεια να έχουν ξεκούραστους τους «βασικούς» για τις φάσεις που η μπάλα θα καίει. Παίκτες που αποδεδειγμένα δεν κάνουν ή χρειάζονται χρόνο, δεν θα τον βρουν τώρα. Κάποιες ομάδες θα πάνε σε αλλαγές, κάποιες θα προσπαθήσουν να βρουν λύσεις εκ των έσω, κάποιες θα κλείσουν το rotation και ο... Θεός βοηθός.
Το δεύτερο είναι πως καλές οι ομάδες, τα πλάνα, ο κόσμος, αλλά το να έχεις παίκτες με προσωπικότητα είναι η πραγματική ευλογία. Ο Παναθηναϊκός το βίωσε την τελευταία εβδομάδα από την καλή και την ανάποδη. Το είδε όταν ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ το πήρε προσωπικά και έκανε ένα βήμα μπροστά «καθαρίζοντας» το παιχνίδι για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Το είδε και χθες όταν ο Νικ Καλάθης άρπαξε την μπάλα, έβαλε το κεφάλι κάτω και έφτασε ως το 94-93. (Παρεμπιπτόντως, αγγίζοντας το τριπλ νταμπλ για μία ακόμη φορά: 14 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 9 ασίστ). Ο... μύθος του μεγαλώνει, είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και το μυαλό του Παναθηναϊκού και μαζί με το Γκιστ το Α και το Ω. Αλλά όχι και οι μόνοι που δεν φοβούνται την ευθύνη: Παππάς, Σίνγκλετον, Ρίβερς όλοι έκαναν ένα βήμα μπροστά όταν χρειάστηκε, ενώ ακόμη και ο Λεκαβίτσιους φώναξε «παρών». Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Ίαν Βουγιούκα που απλά έκανε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ δουλειά! Όπως και το γεγονός πως καμιά φορά οι ψηλοί χρειάζονται λίγο περισσότερο χρόνο στο παρκέ, καθώς η μπάλα δεν περνάει από τα χέρια τους με το "καλημέρα". (Ίσως όλοι αυτοί οι προπονητές της εξέδρας που χλευάζουν αδιακρίτως, να σκεφτούν μια αλλαγή επαγγέλματος για το καλό όλων μας; Οι μέρες που οι περισσότεροι δυσανασχετούσαν με τον Καλάθη δεν είναι δα και τόσο μακρινές...)
Το τρίτο είναι η μεγάλη σημασία που παίρνει ο μικρός (;) χρόνος συμμετοχής. Τα σχεδόν επτά λεπτά που πήρε ο Ντίνος Μήτογλου ήταν υπερπολύτιμα, για μια ομάδα που προερχόταν από δύο αγώνες με Φενέρμπαχτσε και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μια διπλή παράταση στο πρωτάθλημα και τελικά μία ακόμη χθες το βράδυ. Ή τα καλά λεπτά του Ντένμον. Αυτός ο τρίτος ψηλός, ο τρίτος άσος, το τρίτο τεσσάρι μπορεί να αποδειχθεί το κλειδί για τις σημαντικές νίκες. Με μια σημείωση: Ο παίκτης αν νιώσει πως έχει την εμπιστοσύνη του προπονητή, θα (αντ)αποδώσει –συνήθως- 100 φορές περισσότερο. Αν νιώθει πως στο πρώτο λάθος θα επιστρέψει στον πάγκο δεν θα βοηθήσει ποτέ. Όσες φορές κι αν κάνει τη διαδρομή πάγκος – παρκέ και πίσω.
Η συνέχεια είναι δύσκολη, η πίεση θα αυξάνεται κατακόρυφα, ειδικά για τις ομάδες που κέρδισαν το δικαίωμα να βλέπουν ψηλά από τον πρώτο γύρο. Η ενέργεια που κουβαλάει ή όχι ο κάθε παίκτης στις αποσκευές του θα παίξει βασικό ρόλο. Αλλιώς το +20 θα γίνεται -8 και το πάλι πίσω... Η Ευρωλίγκα δείχνει και πάλι πως η ικανότητα είναι το ένα κομμάτι, αλλά η διαχείριση των παικτών, του χρόνου, της κούρασης, της ενέργειας, τείνει να γίνει ή είναι εξίσου σημαντικό κομμάτι για όσους θέλουν να συνεχίσουν να κοιτούν ψηλά.
