Η φυγή των μεγάλων παικτών από την Ευρώπη για τον φαντασμαγορικό κόσμο του ΝΒΑ ή για την χώρα που σπαταλά εκατομμύρια δολάρια για το πρωτάθλημά της (Κίνα) είναι ένας ισχυρός «αντίπαλος» για το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Όμως ο πιο μεγάλος αντίπαλος, είναι εντός των τειχών, ένας σύγχρονος Δούρειος Ιππος, αφού ένα από τα πλέον δημοφιλή αθλήματα του πλανήτη, στην Ευρώπη έχει βαλθεί να βγάλει τα μάτια του, μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους που το διευθύνουν !
Σε μια εποχή όπου όλες οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούν να ενωθούν ή έστω να συμφωνήσουν σε κοινές πρακτικές, η Ευρωλίγκα και η ΦΙΜΠΑ έχουν ανοίξει πόλεμο διαρκείας οδηγώντας για μια ακόμα φορά (μετά το μακρινό 2001) το μπάσκετ σε σχίσμα !
Η «μαμά» ομοσπονδία θέλοντας να έχει τον πρώτο λόγο, επαναφέρει τα προκριματικά στο Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε ομίλους όπου από τις τέσσερις ομάδες προκρίνονται οι τρεις και απλά ανακοινώνει τις ημερομηνίες.
Η Ευρωλίγκα, την ίδια στιγμή ανακοινώνει το πρόγραμμα της νέας περιόδου ρίχνοντας πάνω στα «παράθυρα» των εθνικών ομάδων συναρπαστικές αγωνιστικές αφήνοντας ουσιαστικά το ρόλο της επιλογής στους ίδιους τους παίκτες και κυρίως (μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) τις ομάδες που είναι φανερό ότι θα ασκήσουν πίεση για να μην τους χάσουν για προκριματικά…δεύτερης διαλογής όπως το έχουν στο μυαλό τους.
Το μπάσκετ δεν έχει την πολυτέλεια να είναι διχασμένο σε τέτοιο βαθμό, από τη στιγμή που έτσι και αλλιώς σε βάθος χρόνου είχε φθαρεί αρκετά – στα πιο λαϊκά στρώματα θεατών – από τις σημαντικές διαφορές κανονισμών. Μεταξύ των ευρωπαϊκών αγώνων και αυτούς του ΝΒΑ, αλλά ακόμα και του κολεγιακού πρωταθλήματος.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει προσπάθεια να εξομοιωθούν αρκετά, αλλά την ίδια στιγμή η κόντρα μεταξύ Ευρωλίγκας και ΦΙΜΠΑ δημιουργεί άλλα ρήγματα και συνήθως γίνονται βιαστικά βήματα.
Στην Ευρωλίγκα για παράδειγμα εδώ και χρόνια «φώναζε» το θέμα του ανούσιου πρώτου γύρου αλλά ο εκτελεστικός διευθυντής Τζόρντι Μπερτομέου χαμογελούσε σε κάθε ετήσια συνάντηση με τους δημοσιογράφους και έλεγε: «Τι θέλετε να κάνουμε, αυτό είναι το πρότζεκτ».
Όσο για τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής στο δεύτερο γύρο που δεν γίνονταν ίδια ώρα και είχαμε το φαινόμενο επιλογής αντιπάλων για τα πλέι οφ έλεγε απλά ότι είναι θέμα τηλεόρασης…
Μόλις ένοιωσε την απειλή της ΦΙΜΠΑ, με το νεότευκτο Τσάμπιονς Λίγκ, προχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες – σχεδόν σε μια νύχτα – στη δημιουργία της πιο ελκυστικής ενιαίας Ευρωλίγκας όλων των εποχών. Χωρίς όμως να προλάβει να δει ότι για αυτό το εγχείρημα δεν αρκεί απλά μια φαντασμαγορική κλήρωση.
Χρειάζεται αύξηση συμβολαίων παικτών και ενδεχομένως παικτών που θα κάθονται στον πάγκο των ομάδων. Και αφού στα πρότυπα του ΝΒΑ κινούνται πολλές ιδέες της Ευρωλίγκας, καλό θα ήταν και η ανάδειξη του πρωταθλητή μέσω του τελικού να είναι το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς όπως γίνεται και στις ΗΠΑ.
Από την άλλη πλευρά η ΦΙΜΠΑ, απλά δημιούργησε το δικό της Τσάμπιονς Λίγκ, που πράγματι δικαιούται αυτόν τον τίτλο όσον αφορά το φωτογραφικό υλικό, την τηλεοπτική κάλυψη και πολλά άλλα, όμως με ιδιαίτερα φτωχό το αγωνιστικό περιεχόμενο, αφού υποχρεωτικά παίρνει – από ομάδες – ότι περισσεύει από την Ευρωλίγκα.
Αυτή τη στιγμή και οι δύο διοργανώτριες αρχές, δείχνουν σαν κακομαθημένα παιδιά που θέλουν να περάσει το δικό τους. Όμως μακροπρόθεσμα θα χάσουν και οι δύο και πάνω από όλoυς το ίδιο το μπάσκετ. Δεν είναι αργά – αν και το βλέπουμε δύσκολο – να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι έχοντας ρίξει όμως μπόλικο νερό στο κρασί τους.
