Μια διαφορετική «συνέντευξη» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς παρουσίασε η Ευρωλίγκα. Έναν μονόλογο στον οποίο μιλά για τον τρόπο που προσεγγίζει τους παίκτες, τα ξεσπάσματά του, την πίεση, τα «τρικ» που χρησιμοποιεί σε κάποιες στιγμές. Αξίζει τον κόπο να δείτε την δική του πλευρά και γιατί γίνεται.. μωβ στον πάγκο τόσο συχνά.
«Όταν έχω να κάνω με τους παίκτες μου υπάρχει ένα σημαντικό πράγμα που πρέπει πάντα να θυμάμαι: Πως είμαστε όλοι άνθρωποι. Προσπαθώ να τους δείχνω σεβασμό. Κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία να κοουτσάρω αυτούς τους παίκτες, αλλά είμαι απλά ένα άτομο, όπως αυτοί. Ξέρουν πως αν έχουν οποιοδήποτε πρόβλημα στη ζωή τους, είμαι εδώ για να τους βοηθήσω. Οι καλύτεροι φίλοι μου στη ζωή είναι οι παίκτες μου. Ζούμε τόσες πολλές ώρες μαζί, που θα ήταν αδύνατο να ήταν διαφορετικά.
Γι’ αυτό το λόγο, μου αρέσει να ακούω τους παίκτες μου να συζητώ μαζί τους για τα πάντα, εντός και εκτός παρκέ. Οι παίκτες είναι έξυπνοι, έχουν ερωτήσεις και είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Κάποιες φορές οι παίκτες δεν θέλουν να κάνουν μια ερώτηση μπροστά σε συμπαίκτες, οπότε μπορούν να έρθουν να μιλήσουμε ένας με έναν. Κάθε καινούρια ιδέα είναι ευπρόσδεκτη. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος.
Κάτι άλλο σημαντικό είναι να «ασφαλίζω» τους παίκτες από την πίεση. Ως προπονητής πρέπει να ξέρεις τους παίκτες σου, πως να αντιδράς σε κάθε κατάσταση. Το να είσαι στον πάγκο, πρέπει να καταλαβαίνεις πως είναι οι παίκτες. Όλοι οι παίκτες. Έχεις 12 διαφορετικούς χαρακτήρες και δεν αντιδρούν όλοι το ίδιο σε ίδιες καταστάσεις. Μπορεί να χρειάζεται να είσαι σκληρός με κάποιον από αυτούς, αλλά να μιλήσεις πιο ήρεμα σε κάποιον άλλον. Το πιο σημαντικό είναι πως καταλαβαίνουν πως στο τέλος της ημέρας το μόνο που θέλω είναι να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι και η ομάδα καλύτερη.
Η δουλειά μας έχει πολύ άγχος. Πρέπει να σκεφτόμαστε γρήγορα και να παίρνουμε αποφάσεις γρήγορα, προπονητές και παίκτες. Κια ξέρω πως κάποιες φορές ξεπερνάω τα όρια. Το ξέρω αυτό. Αλλά όταν το κάνω, δεν έχω κανένα πρόβλημα να ζητήσω συγνώμη. Λέω σε έναν παίκτη «οκ, ήταν το λάθος βήμα, ή είπα κάτι που δεν είναι σωστό. Με ξέρεις και ξέρεις πως δεν το έκανα επίτηδες, ήταν πάνω στην ένταση της στιγμή και ζητώ συγνώμη».
Δεν θα το αλλάξω αυτό, γιατί το παιχνίδι από μόνο του έχει εντάσεις και είναι αδύνατον να ελέγξεις τα πάντα. Κάνω την δουλειά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να βοηθήσω την ομάδα, οπότε κάποιες στιγμές ίσως αγγίξω κάποιιον ή να είμαι επιθετικός με τους παίκτες μου. Ίσως κάποιοι να σκέφτονται «ουάου!» αλλά είναι κάτι ανάμεσα στον παίκτη κι εμένα και ξέρουμε και οι δύο γιατί έγινε ότι έγινε.
Οι παίκτες μου γνωρίζουν τον χαρακτήρα μου. Είμαι πολύ ευθύς και ξέρουν πως θέλω να δίνουν το 100% κάθε στιγμή στις προπονήσεις και στα παιχνίδια. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην το κάνουν αυτό. Αν κάποιος δεν δίνει το 100% είμαι ευθύς μαζί του.
Το να δίνεις το 100% δεν έχει να κάνει με το σώμα, αλλά είναι πνευματικό. Χρειάζεσαι να είναι όλοι οι παίκτες στην ίδια σελίδα, γιατί στο τέλος της ομάδας όλα εξαρτώνται από αυτούς και τις αντιδράσεις τους στο παιχνίδι. Στη διάρκεια του αγώνα η συγκέντρωσή μου πρέπει να είναι στο 100%. Αν δεν το κάνω, θα είναι πρόβλημα για την ομάδα. Οπότε προετοιμάζω τον εαυτό μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναζητώ σε κάθε στιγμή την καλύτερη λύση. Εννοείται πως είναι αδύνατο να γίνει αυτό για κάθε δευτερόλεπτο του αγώνα, αλλά προσπαθώ. Και το ίδιο ισχύσει και για τους παίκτες. Πρέπει να είναι συγκεντρωμένοι.
Την ίδια στιγμή, ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου είναι προστατεύω τους παίκτες από την πίεση. Προσπαθώ να κάνω συγκεκριμένα πράγματα, ειδικά στα σημαντικά παιχνίδια, για να χαλαρώνουν οι παίκτες. Πρέπει να είναι ήρεμοι και να έχουν στο μυαλό τους πως το να παίζουν μπάσκετ είναι κάτι που έκαναν όλη τους τη ζωή και κάτι το οποίο απολαμβάνουν.
Αλλά κάποιες φορές πρέπει να τους θυμίζεις να είναι σοβαροί. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της προετοιμασίας παίξαμε στο τουρνουά του Ζαντάρ και μετά από μερικά λεπτά στο παιχνίδι, γύρισα στον πάγκο και είπα «τώρα τι να κάνω; Να τους αντικαταστήσω όλους; Γιατί το αξίζουν!» Δεν είχαν αρκετή συγκέντρωση. Όταν αυτό συμβαίνει, ο κόουτς πρέπει να αντιδράσει, γιατί όλη η ομάδα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη για 40 λεπτά.
Ακόμη και τόσο όμως, το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι λαθών. Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε παιχνίδι, θα κάνεις πολλά λάθη. Ακόμη και σε παιχνίδια που όλοι μπορεί να πιστεύω πως ήμασταν τέλειοι, θα βρεις αρνητικά. Δεν είναι πάντα εύκολο για τους παίκτες να δεχθούν τα λάθη τους. Αν τους μιλήσεις για τα λάθη τους στα τάιμ άουτ, ή στις προπονήσεις, μπορεί να σε εμπιστευτούν, αλλά και πάλι θα έχουν κάποια αμφιβολία. Σκέφτονται «οκ, ναι... Αλλά...» Ο καλύτερος τρόπος για να διορθώσεις αυτό το «αλλά» είναι το βίντεο. Άστους να δουν μόνοι τους τι έκαναν.
Όποτε γίνεται ένα λάθος, θέλω να ξέρω γιατί έγινε, ώστε να μπορέσω να βοηθήσω τους παίκτες και να είμαι σίγουρος πως δεν θα ξαναγίνει. Υπάρχει διαφοράστο λάθος που είναι φυσιολογικό να γίνει και το ίδιο λάθος που επαναλαμβάνεται. Οπότε πρέπει να κάνεις τους παίκτες να καταλάβουν πως δεν γίνεται να κάνουν το ίδιο λάθος δυο φορές. Αυτό δεν μπορεί να γίνει! Γι’ αυτό πολλές φορές στη διάρκεια ενός αγώνα μιλάω με τους παίκτες που βρίσκονται στον πάγκο και όχι αυτούς που είναι στο παρκέ. Γιατί θέλω να είναι προετοιμασμένοι να μην κάνουν το ίδιο λάθος.
Πάνω από όλα υπάρχει μια λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να την περάσεις: Να μην είσαι εγωιστής. Κάθε παίκτης που θέλει να κάνει καλά πράγματα για τον ίδιο, πρέπει να θέλει να κάνει καλά πράγματα για την ομάδα. Αν δω κάποιον παίκτη εγωιστή, αμέσως αντιδρώ: Τον βγάζω από το παιχνίδι ή σταματώ την προπόνηση. Κάθε παίκτης πρέπει να το γνωρίζει πως το να είσαι εγωιστής στην ομάδα μου απλά είναι αδύνατο!
Είμαι ξεκάθαρος σ’ αυτό. Στην αρχή κάθε χρονιάς, κάθομαι με τους παίκτες μου και τους λέω: «Έχουμε κάποιους κανόνες. Πρέπει να είμαστε ομάδα, να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, να βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα, πάντα. Πάντα! Αν κάποιος από εσάς έχει πρόβλημα με αυτό, η πόρτα είναι εκεί. Μπορεί να φύγει τώρα». Αυτό γίνεται την πρώτη μέρα. Είναι πολύ απλό, αλλά είναι καθοριστικό!
Εννοείται είναι πολύ σημαντικό όλοι οι παίκτες να είναι φιλόδοξοι. Είναι κάτι θετικό. Θέλουν να είναι καλοί παίκτες, να βάζουν πόντους και να κάνουν τα πάντα στο γήπεδο. Είναι φυσιολογικό και θέλουμε να έχουμε φιλόδοξους παίκτες, πεινασμένους. Αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή, ανάμεσα στο φιλόδοξος και το εγωιστής και αυτή τη γραμμή δεν πρέπει να την περνάνε. Η ερώτης είναι: Γιατί παίζεις μπάσκετ; Και η απάντηση θα πρέπει να είναι για την ομάδα. Πάντα η ομάδα!»
