Τα πλέι οφς και τα πλέι άουτ αποτέλεσαν κατά την προσωπική μου γνώμη ευλογία για το πρωτάθλημα της Α2, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον ως και την τελευταία αγωνιστική, με καμία ομάδα να μην μπορεί να είναι αδιάφορη.
Ωστόσο, και για τις τρεις ομάδες, που αποτέλεσαν την μεγάλη έκπληξη στις τρεις σεζόν από την ημέρα που θεσπίστηκαν τα πλέι οφς, η επόμενη σεζόν όχι μόνο δεν ήταν ομαλή, αλλά ήταν καταστροφική, με τον Εθνικό να τείνει να επιβεβαιώσει τον κανόνα, μετά την ανακοίνωση του προέδρου του, Κώστα Δεριζιώτη, να αποχωρήσει από τα κοινά της ομάδας του Πειραιά.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, θέλοντας να αποδείξουμε ότι οι συγκεκριμένες ομάδες ήταν ουσιαστικά μιας χρήσης ή είχαν ένα σχεδιασμό με μικρό χρονικό ορίζοντα, κάνοντας πραγματικότητα τον κανόνα που θέλει τις περισσότερες (ομάδες) να αλλάζουν το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ του σε κάθε μεταγραφική περίοδο, μην έχοντας καμία βάση, στο πως σχεδιάζουν και ποιοι είναι οι στόχοι τους, μετά και την αφαίμαξη που πραγματοποιείται στα τμήματα υποδομών τους.
Έτσι, ξεκινάμε από το Παγκράτι της σεζόν 2015-2016, και την τρίτη σεζόν στο τιμόνι του Ντίνου Καλαμπάκου. Εκείνη τη σεζόν η ιστορική Αθηναϊκή ομάδα δεν γνώριζε αν ως τις 15 Αυγούστου, δηλαδή μερικές ημέρες πριν την προετοιμασία θα είχε τρόπο να σχεδιάσει ένα ρόστερ. Με ενέργειες που είναι γνωστές, βρέθηκε ένα σεβαστό ποσό, και δημιουργήθηκε μια ομάδα με δυο έμπειρους αθλητές και αρκετούς ταλαντούχους, με στόχο να παραμείνει στην κατηγορία. Το αρχικό 1-6 έφερε τριγμούς, αλλά η ικανότητα των προπονητών, ο εξαιρετικός γυμναστής, Νίκος Σισμανίδης, και το γεμάτο ταμείο, έφεραν το Παγκράτι να κερδίζει την έξοδο του στα πλεί οφς με ρεκόρ 16-12. Την ερχόμενη σεζόν, αποδείχθηκε πως όπως όλες η ομάδες κινούταν σε σχεδιασμό σεζόν Οι παράγοντες του παρότι μάτωναν, δεν μπόρεσαν να βρούνε την ίδια χορηγία, η ομάδα στήθηκε αρχές Σεπτέμβρη με τον Κώστα Κατωπόδη, και εν τέλει υποβιβάστηκε μετά από 10 χρόνια με ρεκόρ 2-28, και πλέον οδεύει για την δεύτερη του σεζόν στην Β΄Εθνική, σώζοντας την παρτίδα
Την σεζόν 2016-2017 κυριαρχούσε η αύρα του Αίολου Αστακού, μια ομάδα που ανέβαινε τις κατηγορίες μια μετά την άλλη, και τον Αποστόλη Πανταζή να βάζει τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας για τα καλά στον μπασκετικό χάρτη. Έχοντας ξοδέψει αρκετά χρήματα, και με προπονητή τον Μιχάλη Κουταλιανό έφτασε με ρεκόρ 19-11 να αγωνιστεί στα πλέι οφς, έχοντας αξιώσεις. Όχι μόνο αυτό, είχε μπει και στο νέο κλειστό που είχε χτιστεί και με προσωπικές δαπάνες στο Ξηρόμερο, μετά από από τις σεζόν που αγωνίστηκε στην Βόνιτσα, πληρώνοντας και το ανάλογο τίμημα. Η σεζόν τελείωσε, ο ισχυρός άνδρας της ομάδας τον περσινό Σεπτέμβριο ανακοίνωνε ότι η ομάδα επιστρέφει στα τοπικά πρωταθλήματα με μια αιχμηρή ανακοίνωση που εν κατακλείδι είχε όλη την σημασία της στην φράση : «Δεν “έσκασε” καμία βόμβα και δεν θα έπρεπε να “ξαφνιαστούν οι πολλοί”, γιατί ήταν “λίγοι” αυτοί που εκτίμησαν».
Φέτος, ο Εθνικός Πειραιά αποφάσισε να επιστρέψει στο «Π.Σαλπέας» και έκανε και αυτός πρόχειρο σχεδιασμό, που εν τέλει του βγήκε. Ξεκίνησε με τον Βαγγέλη Βλάχο, και στόχο την σωτηρία, στη συνέχεια προσέλαβε τον Μιχάλη Κουταλιανό, και έχοντας μόλις 4 νίκες και 9 ήττες, έδωσε τα χέρια με τον Σάββα Συμεωνίδη, με στόχο την σωτηρία. Η σωτηρία έγινε μια ξέφρενη πορεία, που για μια νίκη δεν έδωσε το δικαίωμα στην ομάδα να αγωνιστεί στην Α1. Ο Κωνσταντίνος Δεριζιώτης ωστόσο, μόλις καταλάγιασε η χαρά, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί μετά από τέσσερα χρόνια, με τον κίνδυνο της ομάδας να μην αγωνιστεί στην Α2 να είναι ορατός, ενώ ακούστηκε ακόμη και η επιστροφή στην ΕΣΚΑΝΑ.
Τα τρία αυτά παραδείγματα δεν αναφέρονται για να κριτικάρουν τις ομάδες και τους παράγοντες τους, οι οποίοι και «ματώνουν» και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το άθλημα, δίνοντας μάλιστα τα χρήματα τους σε παίκτες και προπονητές.
Και κάπου εδώ έρχεται η ανακοίνωση της ΕΟΚ η οποία ορθώς μιλάει για αφαίμαξη αθλητών, η οποία δεν επιτρέπει στις ομάδες να μπορέσουν να δημιουργήσουν μια βάση, ένα κορμό, από τις δικές τους παραγωγικές διαδικασίες, δημιουργώντας ομάδες μιας χρήσης, και χωρίς κανένα μέλλον για τη συνέχεια. Έτσι και αλλιώς, πόσο να αντέξει ένας οργανισμός ή παράγοντας να βάζει τα χρήματα του, χωρίς ουσιαστική ανταμοιβή, αν δεν του επιτρέπεται να χαρεί και τα «προϊόντα» της δικής του παραγωγής...
