Ο Ολυμπιακός της περιόδου 2021-22 έδειξε από νωρίς ότι είχε ξεκάθαρη στόχευση στην επάνδρωσή του. Οπως είχε και ένα μεγάλο ερωτηματικό και έχει και μια μεγάλη προσθήκη που αρκετοί δεν την έχουν «ζυγίσει» σωστά αφού είναι εκ των έσω.
Για να τα πιάσουμε αντίστροφα, η προσθήκη είναι ο Κώστας Παπανικολάου. Ουκ ολίγες φορές ο Γιώργος Μπαρτζώκας μνημόνευσε όσα έλειψαν από την ομάδα στο διάστημα της απουσίας του. Οχι φυσικά ότι χρειάζεται να τα πει κάποιος, ακόμα και ο προπονητής μιας ομάδας, αφού ο «Παπ» είναι χρόνια στα παρκέ και οι αρετές του γνωστές.
Το μεγάλο ερωτηματικό ήταν φυσικά η μεγάλη απόφαση του Βασίλη Σπανούλη. Ηταν αισθητή στην ατμόσφαιρα ακόμα κι αν παρακολουθούσες επιδερμικά πέρυσι τον Ολυμπιακό, η αγωνία του πόσο θα παίξει, πώς θα παίξει, πότε θα βγει, πότε θα ξαναμπεί και άλλα τέτοια. Η κουβέντα περιστρεφόταν με κάθε ευκαιρία γύρω από τον μεγάλο ηγέτη του Ολυμπιακού κι αυτά δεν μένουν έξω από μια ομάδα, ακόμα και τέτοιου επιπέδου και επαγγελματισμού.
Μοιραίο ήταν τα ερωτηματικά να ενταθούν με τη λήξη της σεζόν και να επεκταθούν και στο μέλλον. Με τον ίδιο τον Βασίλη, να παίρνει γρήγορα τη δύσκολη μεγάλη απόφαση και δίνει το σύνθημα «πορευτείτε χωρίς εμένα». Και χωρίς σκοτούρες είναι η μεγάλη αλήθεια, αφού η διαχείριση ενός τέτοιου μεγέθους, του αθλητή που άλλαξε τη ροή της ιστορίας σε μια δεκαετία, πλησιάζοντας προς το τέλος της καριέρας του δημιουργεί πολύ λεπτές και εύθραυστες ισορροπίες. Και με τον Σλούκα πλέον να παίρνει μόνος τη μπαγκέτα και το βαρύ φορτίο του ηγέτη και να ξέρει από νωρίς ότι αυτό θα κουμαντάρει το καράβι στο παρκέ.
Χωρίς πολλές τεχνικές λεπτομέρειες η, αρκετά αυθαίρετη, σύγκριση δύο τριάδων βγάζει στα συν το φετινό ταμείο. Οι νέοι Ουόκαπ, Φαλ και Ντόρσεϊ μπαίνοντας στη ζυγαριά με Τζένκινς, Χάρισον και Ελις δημιουργούν μεγαλύτερες προσδοκίες ακόμα και μόνο τις εμπειρίες και τις παραστάσεις τους από την Ευρωλίγκα να υπολογίσεις. Μία σημείωση, όχι περιττή και όχι μόνο για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Είναι και ο Μιχάλης Λούντζης προσθήκη. Ουσιαστική δηλαδή, αφού μπορεί να μην είναι «παιγμένος» στην Ευρωλίγκα αλλά πλέον δεν είναι και... δόκιμος, αλλά ένας κανονικός παίκτης που έχει δείξει ότι μπορεί να δώσει πράγματα.
Η σύγκριση είναι αυθαίρετη και για έναν ακόμα λόγο. Οτι ουσιαστικά ο Ντόρσεϊ τον... Σπανούλη αντικαθιστά, Ελληνας για Ελληνα. Εννοείται ότι μόνο για την υπηκοότητα έγινε η αναφορά και για την προέκτασή της. Δηλαδή ότι ο Ολυμπιακός έχει ακόμα μια θέση ξένου κενή.
Εκεί ο Μπαρτζώκας θα απολαύσει το ρίσκο υπομονής που πήρε. Και την εύνοια των συγκυριών εν τέλει. Μία ο Λάιτι να εγκλωβίζεται στη Γαλλία, μία ο Ντόρσεϊ να μη βρίσκει συμβόλαιο στο ΝΒΑ όπως το ήθελε και τελικά να γίνεται το αρχικό πλάνο πραγματικότητα. Τώρα, «αντέχει» να δει την ομάδα στην πράξη, να καταλήξει αν και τι χρειάζεται ακόμα και να πάει αν πάει για την τελευταία προσθήκη.
Η εκκίνηση της χρονιάς, θεωρητικά, βρίσκει τον Ολυμπιακό σε καλύτερη μοίρα από πέρυσι. Τον βγάζει με συν ενέργειας, με πιο ξεκάθαρους ρόλους, με λιγότερες αναμονές σε παίκτες για να δείξουν, αφού και ο ΜακΚίσικ, ο Μάρτιν και ο Ζαν Σαρλ έχουν πλέον ενταχθεί πλήρως στο σύνολο, το κλαμπ, τις απαιτήσεις.
Η κυνική προσέγγιση λέει ότι πρώτος στόχος θα είναι ο τίτλος στην Ελλάδα για να έχει... θόρυβο η επιστροφή του. Στόχος που σίγουρα θα του δώσει αγωνιστικό ρυθμό που πέρυσι έκανε... μπαμ ότι έλειπε με ένα ματς την εβδομάδα και που σίγουρα ο Μπαρτζώκας δεν θα θέλει να αποπροσανατολίσει με αλλότρια που προκύπτουν στους «αιώνιους όταν αρχίζει η φαγωμάρα. Στη συνέχεια, υπάρχει φυσικά η παρουσία στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Διότι ρεαλιστικά μιλώντας, κάτι άλλο δεν μπορεί να μπει στο τραπέζι στην παρούσα φάση. Αλλά τραπέζι είναι αυτό, τρώγοντας έρχεται η όρεξη αν έχει πετύχει η συνταγή.
