Η ιστορία του κόουτς Χρήστου Σερέλη συνδέει πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, εξηγώντας πως φθάσαμε να μιλάμε για μπασκετικό «θαύμα» στο Λαύριο.
Γράφει ο Θοδωρής Λινάρδος
Οταν πρωτακούστηκε στα στεγανά της Α1, κάποιοι επέμεναν να τον φωνάζουν Σερελή. Κάποιοι άλλοι πάλι, συνέδεαν το επίθετό του, Σερέλης δηλαδή, με έναν παλιό αθλητή του στίβου. Οπως και να έχει, ο Χρήστος Σερέλης, στα 47 του πια, δεν έχει κάτι να αποδείξει και σε κανέναν. Πέτυχε, με την δουλειά του, ό,τι έχει κατορθώσει, έως σήμερα, το μπασκετικό Λαύριο. Η πρόσφατη επιτυχία κόντρα στον Παναθηναϊκό θα μπορούσε να πει κάποιος πως δεν ήρθε τυχαία, αλλά πως «μας το χρωστούσε η τύχη», σύμφωνα με του κόουτς τα ρηθέντα.
Δεν θα εστιάσουμε, λοιπόν, στο αγωνιστικό κομμάτι του μίνι-θαύματος της ομάδας του Λαυρίου, αυτό έχει αναλυθεί εκτενώς, αλλά θα επικεντρωθούμε στον προπονητή. «Στο Λαύριο προσπαθούμε να βρούμε το ταβάνι μας», έχει πει και μάλλον το ταβάνι έχει πια τρυπήσει από τις διαρκείς υπερβάσεις.
Και άραγε υπάρχει λόγος να φύγει κάποια στιγμή από την πόλη του, την ομάδα του, την δεύτερή του οκιογένεια ο κόουτς: «Για να φύγω, θα πρέπει να μην με θέλει η ομάδα. Ας μην κρυβόμαστε, όσο ψηλά και αν φτάσει μια ομάδα όπως το Λαύριο, τη μία σεζόν, την επόμενη θα αρχίσει και πάλι από
το μηδέν και θα έχει στόχο την παραμονή στην κατηγορία», ήταν η απάντηση του Λαυριώτη προπονητή, μέσω παλαιότερων δηλώσεών του.
«Μικρό Παρίσι»
Για την πόλη που γεννήθηκε, μεγάλωσε και άρχισε να παίζει μπάσκετ, τον τόπο που υπηρετεί και επαγγελματικά, καθότι έχει αποφοιτήσει από το πολυτεχνείο της Πάτρας ως πολιτικός μηχανικός και εργάζεται στο Ο.Λ.Λ. στη θέση του μη εκτελεστικού μέλους, εκπρόσωπος των εργαζομένων ΟΛΛΑΕ, θα λέει πάντα τα καλύτερα.
Το Λαύριο είναι για εκείνον το δικό του «μικρό Παρίσι». Το οικοδόμημα του Λαυρίου δεν φτιάχτηκε τυχαία από τον ίδιο...
Το να τον επαινείς δεν είναι και από τα καλύτερά του. Είναι παράσημα μεν, αλλά ως εκεί. Ούτε να του τονίζεις συνεχώς πως αποτελεί έναν εκ των μακροβιότερων -Ελλήνων- προπονητών στο μπάσκετ, μιας και ξεπερνά τα 17 χρόνια... Μαζί με άλλους κόουτς, όπως τον Δημήτρη Χουχουλή (Πανερυθραϊκός), Γιώργο Ρεμεντέλα (Ψυχικό) και άλλους που βρέθηκαν για πολλά χρόνια σε σωματεία και συνδέθηκαν με αυτά (πχ ο Ηλίας Παπαθεοδώρου με την ΑΕΝΚ, ο Μάκης Ποτόσογλου στον Πειραϊκό, ο αείμνηστος Δημήτρης Γκίμας στον Φίλιππο Βέροιας).
Παλαιότερα κοιτώντας, προσθέτει κανείς φυσικά τα παραδείγματα των Ανέστη Πεταλίδη, Γιάννη Ιωαννίδη (Αρης), Σούλη Μαρκόπουλου (Δημόκριτος, ΠΑΟΚ), Κώστας Μουρούζης (ΠΑΟ), Αργύρης Πεδουλάκης (Περιστέρι), με συνεχή ή και διακοπτόμενη θητεία. Οσον αφορά την συνεχή τα παραδείγματα είναι δηλαδή ελάχιστα.
«Ο Χρήστος κράτησε την ομάδα όταν είχαμε οικονομικά προβλήματα και πάλευε τσάμπα», λέει για εκείνον ο νυν πρόεδρος της ομάδας, Γιάννης Ψαρράκης, άνθρωπος της περιοχής, όπως και ο κόουτς.
«Τρέλα»
Ο κόουτς λοιπόν, ανέλαβε, σχεδόν από το πουθενά, την πρώτη ομάδα, την σεζόν 2004-2005, στην Γ’ Εθνική τότε, για να... βγάλει απλώς τα 4-5 τελευταία ματς εκείνης της χρονιάς. Κοντά στον σύλλογο ήταν ήδη από πολύ πριν, προσπαθώντας να μπει για τα καλά στα κόλπα της προπονητικής. Στην αρχή ως χόμπι.
Το δικό του «παραμύθι» στα έγκατα των κατηγοριών συνεχίστηκε. Από προσωρινός έγινε μονιμότερος του μόνιμου και έκτοτε δεν αποχωρίστηκε την θέση του.
Η συνέχεια, λίγο πολύ, γνωστή, με το Λαύριο, όχι ακριβώς να καταπίνει -βιαστικά- τις κατηγορίες και να εξαφανίζεται από τον χάρτη, αλλά σταθερά να φτάνει στο απόγειό του και να ζει το σήμερα.
Ο κόουτς Σερέλης μπορεί να μην γεμίζει το μάτι σε πολλούς, μπορεί να μην τον περνάς εύκολα για μπασκετμπολίστα, καθώς μικρός το δέμας, αλλά
μεγάλος όσον αφορά την καθαρή σκέψη και την μπασκετική αντίληψη. Στα μέσα της δεκαετίας του '80, στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να παίζει μπάσκετ.
«Η παρέα μετά ή πριν το φροντιστήριο κατέληγε στο γήπεδο για να παίξουμε και να ευχαριστηθούμε. Παίζαμε μάλιστα και στις χαμηλές κατηγορίες τότε, όπως η Γ’ ΕΣΚΑ. Μετά την έκρηξη του Ευρωμπάσκετ του 1987 ασχοληθήκαμε όλοι πιο έντονα με την ομάδα, στο Λαύριο. Προσωπικά είχα και λίγο παραπάνω τρέλα με την προπονητική», ανέφερε, μεταξύ άλλων ο προπονητής του Λαυρίου. Ο οποίος έφυγε από τα μέρη του μόνο την τετραετία όπου σπούδασε στην Πάτρα, δημιουργώντας, κατόπιν, την οικογένειά του.
Η επαφή με την Α1 και η στήριξη
Η ολική ανατροπή στο στόρι που άλλαζε όλη την ροή, ήρθε τον Σεπτέμβριο του 2015. Ο ΚΑΟΔ δηλώνει αδυναμία να συμμετάσχει στην Α1. Το Λαύριο είναι η πρώτη επιλαχούσα ομάδα.
«Γνωρίζαμε ότι η ομάδα της Δράμας βρισκόταν στην προσπάθεια εύρεσης επενδυτών μέχρι τις 21/8 και ότι αν δεν γινόταν κάτι τέτοιο
θα ήμασταν η ομάδα που θα τους αντικαθιστούσε στη Basket League. Γι’ αυτό κάναμε ορισμένες κινήσεις, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι», είχε τονίσει ο Σερέλης, που πάντα κρατά τις σημειώσεις του για τους παίκτες, με τους οποίους θέλει να συνεργάζεται. Γι' αυτό άλλωστε και μαζί του βγήκαν και πολλοί Αμερικανοί «λαβράκια», αλλά και εξελίσσονται Ελληνες, όπως επίσης και εμπιστεύεται ανθρώπους που τον ξέρουν και τους ξέρει. Οπως τον παλιό του παίκτη και νυν ασίσταντ, Σάκη Γιαννακόπουλο. Δίνοντας έτσι ευκαιρία και χώρο σε εξελίξιμα παιδιά της προπονητικής, σαν τον Ισίδωρο Κουτσό, επίσης.
Στις πρώτες εικόνες στα μεγάλα μονοπάτια έρχονταν ήττες, αποκλεισμοί στο Κύπελλο (από τον Φάρο του Ανδρέα Πολέμη, τον οποίο αντικατέστησε
το 2005 στον πάγκο του Λαυρίου...). Έρχονταν συντριβές (108-39), σε ματς με τον Ολυμπιακό, αλλά η μπόρα, η καταιγίδα, ποτέ δεν έφερε την καταστροφή.
Υπήρξε το καθαρό μυαλό, η διαυγής σκέψη, ο προπονητής στηρίχθηκε και το Λαύριο ορθοπόδησε.
Τα έχει βάλει με ορισμένους από τους κορυφαίους του είδους, ωστόσο σίγουρα δεν πέτυχε την εποχή των Ιβκοβιτς-Ομπράντοβιτς στην Α1, αλλά αναμφίβολα, ό,τι έχει
δει, είναι για εκείνον τεράστιο μάθημα και εμπειρία.
Τι είχε δηλώσει...
«Εχω βγάλει δελτίο στο Λαύριο από το 1987. Στο Λαύριο είμαι όλα τα μπασκετικά χρόνια της ζωής μου. Είχαμε ανόδους, επιτυχίες, υπάρχει ένα οικογενειακό κλίμα και νιώθω πως εκπροσωπώ την πόλη μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα για να φύγω ή να αλλάξω χώρο ή να κάνω το βήμα παραπάνω στην καριέρα μου. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Ολοι έχουμε φιλοδοξίες για το κάτι παραπάνω φυσικά, αλλά υπολογίζεις και άλλους παράγοντες», έχει ξεκαθαρίσει.
Το Λαύριο των μεταλλείων, των βιομηχανιών, το περιβαλλοντικά επιβαρυμένο Λαύριο, το μέχρι πρότινος αποκομμένο από την υπόλοιπη Αττική, είχε πάντα μια ιδιαίτερη γεωγραφική θέση και αργότερα θα έβρισκε τον ρόλο και τον άνθρωπό του, το σύμβολό του στο μπάσκετ...
