Είναι άσκοπη και... άρρωστη κάθε κουβέντα για τον "καλύτερο" που ενίοτε ανοίγει (και) για τους αθλητές του μπάσκετ μετά τον Γκάλη. Αρρωστη γιατί χαλάει η απόλαυση των πολλών πολύ μεγάλων που είχαμε και έχουμε την χαρά να καμαρώνουμε στην Ελλάδα, με χαζά οπαδικά κριτήρια να προσπαθούν να μειώσουν κάποιον υπέρ κάποιου άλλου.
Ενώ λοιπόν... χίλιοι καλοί χωράνε και μακάρι πάντα να υπάρχουν, υπάρχει ένας χαρακτηρισμός τον οποίον ο Βασίλης Σπανούλης τον δικαιούται. Αυτός του πιο επιδραστικού παίκτη, πάντα μετά τον Γκάλη ο οποίος από την ώρα που άλλαξε την μοίρα ενός ολόκληρου αθλήματος σε μια χώρα, αν όχι και ολόκληρου του αθλητισμού, παίζει χωρίς αντίπαλο.
Ο Σπανούλης είχε δείξει από το Μαρούσι κιόλας ότι πέρα από το ταλέντο του, ήταν μια ηγετική προσωπικότητα, ικανή να μεταδόσει τα χαρίσματά της στην εκάστοτε ομάδα. Προχωρώντας τα χρόνια, βελτιώνοντας ο ίδιος όλες του τις ικανότητες και φυσικά αποκομίζοντας εμπειρίες και δουλεύοντας σε γκρουπ κορυφαίων, κατάφερε να ξεχωρίσει.
Στον Παναθηναϊκό προφανώς και δεν μπορεί κανείς να πει ότι "ο Σπανούλης έφερε τις επιτυχίες", αλλά "και ο Σπανούλης ήταν εκεί σε μέρος των επιτυχιών, μαζί με πλήθος άλλων πρωταγωνιστών". Ούτε και η, οριστική του, αποχώρηση που ακολουθήθηκε από την μεγάλη σε διάρκεια ευρωπαϊκή ύφεση του Παναθηναϊκού μπορεί να εντοπιστεί από μόνη της ως αιτία, σε μία ομάδα από την οποία αποχώρησαν, μεταξύ άλλων, ο Ομπράντοβιτς και ο Διαμαντίδης.
Αυτά όμως που έγιναν στον Ολυμπιακό από την ημέρα που πάτησε το πόδι του εκεί, δεν σηκώνουν συζήτηση, δεν χωρούν αμφιβολία. Μια ομάδα που έδινε τσουβάλια χρήμα με τους ίδιους διοικούντες χρόνια πριν, που είχε φέρει μεγάλα ονόματα παικτών, αλλά δεν μπορούσε να αλλάξει την μοίρα της, βρήκε αυτόν που το έκανε. Ο Σπανούλης ήταν αναμφισβήτητα αυτός που πήρε από το χεράκι τον Ολυμπιακό και τον ανέβασε στην κορυφή, με αποκορύφωμα φυσικά τις δύο συνεχόμενες κατακτήσεις της Ευρωλίγκας που δεν έκανε άλλη ομάδα αυτήν την δεκαετία. Και που αμφότερες, είχαν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του.
Δεν ήταν μόνο "στιγμές" βέβαια αυτές που υπέγραψε ο Σπανούλης. Ηταν μια αύρα, μια γενική φιλοσοφία, που επέβαλε χωρίς αυτό να είναι υπερβολή στον Ολυμπιακό. Αφύπνισε μια μεγάλη ομάδα, την έπεισε ότι ήταν πρωταγωνίστρια, την έκανε να συμπεριφέρεται σαν τέτοια. Δεν ήταν και δύσκολο βέβαια αυτό, για έναν άνθρωπο που τέτοιος είναι ο χαρακτήρας του.
Ο Σπανούλης ζει για το μπάσκετ και αυτό το ξέρουν όλοι όσοι τον έχουν συναναστραφεί έστω και λίγο. Ο Σπανούλης είναι ένα "ρομπότ" του μπάσκετ και είναι κι ένας χαρακτήρας που πάντα είχε περίσσευμα εγωισμού και αυτοπεποίθησης, ένιωθε πάντα ότι είναι ο καλύτερος και φερόταν ως ο καλύτερος. Μοιραία, όταν έχεις τέτοια αποθέματα και έχεις και ταλέντο, γίνεσαι μεγάλος, ηγέτης, πρωταγωνιστής.
Τα ρεκόρ είναι για τα αρχεία, κανείς δεν αποκλείει εξάλλου κάποτε να ξεπεραστεί και αυτό από έναν επόμενο μεγάλο αστέρα του αθλήματος. Οπως είναι δεδομένο ότι κάποτε θα βγουν κι άλλοι τόσο μεγάλοι παίκτες στο μπάσκετ της Ελλάδας. Αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι το αν θα ξαναβγεί παίκτης με τόσο μεγάλη επιρροή στην συμπεριφορά μιας ολόκληρης ομάδας, όσο ο Σπανούλης.
