Η επιστροφή του στην Εθνική Κροατίας έγινε επειδή αποτελεί τον απόλυτο μπασκετικό του... έρωτα. Είναι αρχηγός, ρέκορντμαν συμμετοχών και νιώθει κάθε φορά σαν να συμμετέχει για πρώτη φορά σε υποχρεώσεις του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της πατρίδας του... Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς μοιράστηκε μέσω ενός αποκαλυπτικού blog στην ιστοσελίδα της FIBA, τους λόγους που επέστρεψε στην εθνική ομάδα της χώρας του για να την οδηγήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021!
Στην καριέρα του έχει πετύχει πολλά. Βαδίζοντας στα 36 έχει να θυμάται το πέρασμά του από το ΝΒΑ, την Μπαρτσελόνα, τον Παναθηναϊκό, ενώ στην Ελλάδα αγωνίστηκε και με τη φανέλα της ΑΕΚ. Αυτό που δεν «χώνεψε» ποτέ όμως, ήταν οι αποτυχίες της Εθνικής Κροατίας. Κι από ό,τι φαίνεται θα κάνει τα πάντα για να αλλάξει την ίδια του τη μοίρα, αλλά κι αυτή της «Χρβάτσκα». Η μία ερώτηση που του έκαναν όλοι αλλά και ο ίδιος του ο εαυτός ήταν «Γιατί βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία της επιστροφής;»...
Οι απαντήσεις είναι πολλές και τις έδωσε ο ίδιος σ' ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο δημοσιεύτηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της FIBA... Σε αυτό, ο Ούκιτς μοιράζεται από το Ζάγκρεμπ πολλές προσωπικές στιγμές. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην αναφέρει τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη, ττα ντραμς. Άλλωστε είναι ο καλύτερος ντράμερ που παίζει μπάσκετ και ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που ξέρει και ντραμς!
Διαβάστε το Blog του:
“Γιατί να βάλεις ξανά τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία;”
Αυτή ήταν η ερώτηση. Η οικογένειά μου, οι συγγενείς μου και οι στενοί μου φίλοι. Όλοι είχαν την ίδια ακριβώς αντίδραση. «Γιατί να βάλεις ξανά τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία;» και παρόμοιες αρνητικές – εντάξει όχι όλες, αλλά οι αρνητικές ήταν πιο πολλές από τις θετικές– αντιδράσεις για το χρόνο που πέρασα με την Εθνική Κροατίας. Και για το κροατικό μπάσκετ γενικότερα τα 25 τελευταία χρόνια.
Δυστυχώς το μπάσκετ έχει γίνει σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους οπαδούς στην Κροατία. Με όλα τα άλλα αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το χάντμπολ και το πόλο να φέρνουν μετάλλια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγει προς τα έξω η απογοήτευση ενώ παρακολουθείς αυτά τα παιχνίδια. Όλα πάνε προς τη σωστή κατεύθυνση γι ‘αυτούς. Οι άνθρωποι περιμένουν να δουν λίγο μπάσκετ για να μας δουν να χάνουμε άλλο ένα παιχνίδι οριακά (το έχουμε πάθει αρκετές φορές) και όλοι είναι αρνητικοί βγάζοντας προς τα έξω την ένταση για την ήττα.
Όλοι γύρω μου είχαν λόγους να παραμένουν σκεπτικοί. Είχαν τους λόγους τους για να ρωτήσουν γιατί κάποιος να περάσει από αυτό ξανά στα 35 του χρόνια; Με δεδομένο ότι περνάω το πιο χαλαρό μέρος της καριέρας μου έως τώρα αλλά και της ζωής μου συνολικά.
Βαθιά μέσα στην ψυχή μου όμως είμαι ακόμα ανταγωνιστικός. Με βάση τον τρόπο σκέψης μου, είμαι μέσα, ακόμα κι αν υπάρχουν 10% πιθανότητες να διακριθούμε και να φτάσουμε ψηλά. Είμαι από τη φύση μου αθεράπευτα αισιόδοξος και στο φινάλε αγαπώ το μπάσκετ. Μου αρέσει να παίζω και να βλέπω μπάσκετ. Όποιος μπορεί να παίζει είναι προνομιούχος. Σε άλλες χώρες δεν χρειάζεται καν να εξηγήσεις γιατί προσπαθείς να βοηθήσεις την εθνική ομάδα της χώρας σου. Είμαι πάντα αισιόδοξος και αμφιβάλλω αν έπρεπε ο Μανού Τζινόμπιλι να δικαιολογεί στους συμπατριώτες του γιατί ήθελε να παίζει συνέχεια με την Εθνική Αργεντινής.
Στην Κροατία μας αρέσει να ξεγράφουμε τους παίκτες από νωρίς. Αγαπάμε τα ταλέντα που είναι 18-20 χρονών. Αν δεν κάνουν το άλμα όμως, ο κόσμος αλλάζει άποψη γι' αυτούς... Δεν είναι μόνο για μένα αυτό, αλλά κάθε παίκτης θα πρέπει να βιώσει αυτή τη διαδικασία αν δεν γίνει ο επόμενος Ντράζεν (σ.σ. Πέτροβιτς), Ντίνο (σ.σ. Ράτζα), «Κρέζο» (σ.σ. Τσόσιτς) ή όποιον άλλον σπουδαίο Κροάτη παίκτη του παρελθόντος προτιμάτε. Και τότε καταλαβαίνεται ότι ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Καρμέλο Άντονι είναι συνομήλικοί μου και είναι σε εξαιρετική κατάσταση, χωρίς να φαίνονται διαφορές σε σχέση με δέκα χρόνια πριν... Δεν συγκρίνω, απλώς περιγράφω την κατάσταση. Εγώ πριν δέκα χρόνια δεν έπαιζα στο δικό μου επίπεδο δυσκολίας αλλά σε υψηλότερο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο άρχισα να σκέφτομαι να επανέλθω στην Εθνική για άλλη μια φορά. Οι σκέψεις υπάρχουν όταν σκέφτομαι την εθνική ομάδα το 2002, όταν έκανα το ντεμπούτο μου στην Οχρίδα της Βόρειας Μακεδονίας παίζοντας στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2003. Ο προπονητής Νέβεν Σπάχια με έβαλε στην ομάδα όταν ήμουν 17 ετών για να παίξω σε μια απίστευτα τρελή ατμόσφαιρα, εναντίον των Πέταρ Ναουμόσκι και Βρμπιτσα Στεφάνοφ, δύο είδωλα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας από τους συμπαίκτες μου ήταν εξαιρετικά νευρικός την εποχή εκείνη, επειδή ήταν έτοιμος να αποκτήσει παιδί ενώ βρισκόμασταν σε αυτό το ταξίδι. Ποιος ήταν; Ο Νίκολα Πρκάτσιν. Εκείνο το παιδί; Ο Ρόκο Πρκάτσιν, ο σημερινός συμπαίκτης μου στην εθνική ομάδα. Τρελό δεν είναι;
Ο χρόνος ζωής ενός νεαρού ενήλικα έχει περάσει από το 2002. Και αν κάποιος μου είχε πει τότε ότι θα επέστρεφα στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 18 χρόνια αργότερα, θα είχα δυσκολευτεί να το πιστέψω. Θα ήθελα να σκεφτώ ότι ακόμα συνδέομαι με το μπάσκετ το 2020. Αλλά να επιστρέψω στα προκριματικά; Και να μην είμαι άρρωστος από όλα αυτά; Για να υπομείνω οτιδήποτε συνέβη στην καριέρα μου; Και να ‘μαι πάλι πίσω στην ομάδα 18 χρόνια αργότερα; Δεν πίστευα ότι ήταν δυνατό. Αλλά χαίρομαι που αποδείχθηκε έτσι. Χαίρομαι που έχω ακόμα τη βούληση και την πείνα να αγωνιστώ για να αποδείξω ποιος είμαι στο γήπεδο και να αντιμετωπίσω τις νέες γενιές Ευρωπαίων παικτών και όπως αποδείχτηκε στο πιο πρόσφατο «παράθυρο» να κερδίσουμε κάποια παιχνίδια.
Σκέφτομαι ξανά το 2002. Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά καλύτερα και πιο θετικά; Για μένα προσωπικά όπως και για την Εθνική; Αυτό είναι ένα άλλο μέρος του κινήτρου μου να επιστρέψω αυτήν την εποχή. Μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει κάτι πρέπει να γυρίσει ξανά προς όφελός μας σωστά; Δεν υπάρχει ένας γιγαντιαίος πίνακας αποτελεσμάτων στον οποίο κάποιος θα γράφει πόσες φορές τα έχουμε κάνει θάλασσα σε κρίσιμα παιχνίδια και τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε κάτι πίσω. Αλλά ο νόμος των αριθμών πρέπει να είναι μαζί μας και να αποδειχθεί καλός έστω μία φορά.
Θυμάμαι το 2005. Ήμασταν ένα ριμπάουντ του Μάρκο Τόμας μακριά από τους ημιτελικούς. Ναι αυτό το παιχνίδι. Αυτό που έγινε viral στο youtube για όλους τους λάθος λόγους. Ήμουν 20 τότε που έπαιζα στα πραγματικά κρίσιμα λεπτά ενός νοκ άουτ αγώνα του Ευρωμπάσκετ παίζοντας ίσως το καλύτερο ημίχρονο της καριέρας μου. Αλλά ποιος νοιάζεται αφού χάσαμε το παιχνίδι.
Θυμάμαι το 2009. Ήμασταν δώδεκα πόντους μπροστά απέναντι στη Σλοβενία στα προημιτελικά στο ημίχρονο. Σίγουρα το καλύτερο μου Ευρωμπάσκετ, αλλά ποιος νοιάζεται; Ήμασταν μια κατοχή μακριά από τα ημιτελικά και πάλι.
Θυμάμαι το 2016. Ένα πανέμορφο καλοκαίρι που μας έδωσε πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο, όπου παίξαμε εξαιρετικό μπάσκετ. Και πάλι μείναμε εκτός ημιτελικών με ήττα στη μία κατοχή.
Ένα σωρό από αυτά τα παιχνίδια θα μπορούσαν να εξελιχθούν υπέρ μας. Μερικές φορές ήταν έλλειψη τύχης. Κάποιες άλλες φορές ήταν έλλειψη ποιότητας από την πλευρά μας. Μερικές φορές ήταν η δική μας νοοτροπία που δεν ήταν η σωστή. Όμως δεν κρατώ κακία. Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος το θυμάστε; Πάντα σκέφτομαι: «Αν έχεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι νέο και μεγάλο γιατί να μην το δοκιμάσεις;».
Γράφοντας όλα αυτά τα σενάρια κακής τύχης πρέπει να πω ότι αυτό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 πονάει περισσότερο. Επειδή παίξαμε πραγματικά το καλύτερο μπάσκετ που έχουμε παίξει. Ήμασταν πολύ κοντά στο να γράψουμε ιστορία και να παίξουμε τους ημιτελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά χάσαμε από μια καλύτερη ομάδα. Η Σερβία ήταν φαινόμενο και κατέληξε στο βάθρο. Είναι ακριβώς αυτό. Δεν έχουμε αισθανθεί ποτέ ότι ήμασταν μακριά από αυτό. Παίζαμε πάνω από το επίπεδο μας και αυτός είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο αυτή η χαμένη ευκαιρία πονάει τόσο πολύ. Ήμουν στα τάρταρα μετά το Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν έβλεπα τον τρόπο να επιστρέψω στην κανονικότητα. Δεν υπερβάλλω πραγματικά αισθάνθηκα σαν να ήταν το τέλος του κόσμου το 2016. Παρ' όλα αυτά, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Μια νέα ευκαιρία είναι μπροστά μας οπότε γιατί να μην τα δώσουμε όλα γι’ αυτό το φύλλο;
Ήμουν περήφανος για τον τρόπο με τον οποίο εκπροσωπήσαμε την Κροατία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο και παρουσιάσαμε τη χώρα μας με τον σωστό τρόπο. Μετά το Ευρωμπάσκετ του 2017 όμως ξεκίνησε ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο συναισθημάτων.
Όλοι περίμεναν ότι το 2017 θα είναι το έτος της Κροατίας. Γιατί όχι μετά την καλή πορεία στο Ρίο το 2016; Αλλά η κατάρρευση ήρθε με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο χάνοντας από τη Ρωσία στους «16». Έμοιαζε με κόλαση. Δεν ήταν μία απλή ήττα. Δεν ήμασταν καν κοντά στην προηγούμενη διοργάνωση του 2016, ούτε μέσα στο γήπεδο, ούτε εκτός. Ήταν μία μεγάλη αποτυχία που η ζημιά της μας ανάγκασε να μείνουμε στο σκοτάδι για τα επόμενα τρία χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα απογοήτευση και ότι είχα βαρεθεί μετά την ήττα από τη Ρωσία στην Κωνσταντινούπολη. Και εκείνη τη στιγμή ήρθε και το νέο σύστημα προκριματικών με τα «παράθυρα». Έγιναν πολλά τότε πίσω από κλειστές πόρτες και είναι καλύτερο που δεν τα γνωρίζει πολύς κόσμος. Εγώ δεν έπαιξα με την Εθνική και το νέο σύστημα δεν αποδείχτηκε καλό για εμάς, καθώς αποκλειστήκαμε από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 που διεξήχθη στην Κίνα. Πίστευα ότι η Εθνική για εμένα είχε τελειώσει και δεν θα ήμουν κομμάτι της ποτέ ξανά. Ωστόσο ο χρόνος είναι γιατρός. Μετά το διάλειμμα αυτό ένιωσα σαν να είμαι πίσω στο 2002 και πανέτοιμος για να παίξω ξανά στην Εθνική για πρώτη φορά.
Και με αυτό το συναίσθημα πλέον μπορείς να κάνεις ευχάριστες σκέψεις όπως το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας το 2013 ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνο το 2008. Είχαμε και καλές στιγμές στα χρόνια που έπαιζα. Πιθανόν αυτό να ισχύει για όλες τις εθνικές ομάδες αλλά στην Κροατία είναι ακόμα πιο αληθινό. Το κάθε συναίσθημα μοιάζει υπερβολικά έντονο. Το καλό είναι υπερβολικά καλό και περιμένεις να το ξαναζήσεις στο μέλλον.
Νιώθω ότι για την Εθνική έχουμε επιστρέψει στο 2002 αλλά ταυτόχρονα είμαστε και στο 2020. Τότε ήμουν ο πιο μικρός και τώρα ο πιο μεγάλος και με διαφορά. Είμαι ο μεγαλύτερος σχεδόν σε όλες τις ομάδες. Μοιάζω με μέντορα για τους πιο νεαρούς. Δεν έχω πρόβλημα να δεχτώ όμως το συγκεκριμένο ρόλο, καθώς το είχα και σε συλλογικό επίπεδο την τελευταία πενταετία.
Οι παίκτες που προτίμησε ο κόουτς Βέλικο Μρσιτς δεν είναι μεγάλα ονόματα που παίζουν στις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Ωστόσο έχουν διάθεση να δώσουν τα πάντα για την εθνική μας ομάδα. Όλοι είναι χαρούμενοι που είναι παρόντες και θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη να εκπροσωπούν την Κροατία. Ήρθαν όλοι κατάλληλα προετοιμασμένοι για τα προκριματικά του 2020. Όταν βλέπεις τη νοοτροπία αυτή είσαι ικανοποιημένος που θα τους έχεις συμπαίκτες. Αυτός είναι και ο λόγος που πετύχαμε δύο νίκες στο νέο μας ξεκίνημα.
Απέναντι στην Ολλανδία εκτός έδρας έπαιξα πολύ καλά κι έμοιαζα καλύτερος από τον παλιό μου εαυτό. Δεν είναι όμως πραγματικότητα. Το πικ της καριέρας μου ήταν αρκετά χρόνια νωρίτερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δώσω πολλά και να είμαι σταθερά χρήσιμος για την Εθνική μου. Έκανα ένα καλό παιχνίδι και όλοι με αγάπησαν ξανά. Κάθε φορά που έπαιζα άσχημα όμως με ξέγραφαν. Ξέρω την αξία μου κι αυτά τα έχω περάσει χρόνια πριν. Αυτή είναι η συμβουλή μου στους πιο νέους. Να ξέρετε ποιοι είστε και να κοιτάτε πως παίζετε, για να μην έχετε πτωτική πορεία πνευματικά.
Η νέα μας αρχή με νίκες είναι πιο σημαντική από δύο απλά παιχνίδια. Πλέον μπορούν να δουλέψουμε πιο ήρεμα. Υπάρχει καλή ατμόσφιρα μεταξύ μας και ο μεγάλος μας στόχος είναι ένας. Το Προολυμπιακό τουρνουά που θα διεξαχθεί στην πόλη που γεννήθηκα, στο Σπλιτ. Όποτε κι αν γίνει θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Είναι κάτι που δεν περίμενα ότι θα το ζήσω. Στη γενέτειρά μου, το Σπλιτ, δεν έχω παίξει ποτέ με την Εθνική. Νιώθω ενθουσιασμένος που θα συμβεί.
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι το Προολυμπιακό στο Σπλιτ είναι ο λόγος που γύρισα αλλά δεν είναι αλήθεια. Είναι σίγουρα κάτι υπέρ μου και προσεύχομαι στο Θεό να έχω την υγεία μου και να είμαι σε καλή φόρμα όταν θα γίνει το τουρνουά. Με κάνει περήφανο η σκέψη ότι θα μπορώ να παίξω για τρίτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες κι αν συμβεί θα είναι ένα τεράστιο επίτευγμα.
Όταν κάνω τη σούμα σε όλη αυτήν την τρελή πορεία των 18 χρόνων, όλα όσα έχω ζήσει, τα καλά, τα άσχημα, τα μοναδικά μου συναισθήματα, αποτελούν όλα μέρος ενός τρελού ταξιδιού. Και για να προσπαθήσω να δώσω απάντηση στην ερώτηση που έγινε στην αρχή της ιστορίας, δεν ξέρω γιατί γύρισα ξανά. Θα σας ενημερώσω όμως όταν θα μάθω.
Ελπίζω έχοντας ανέβει στο βάθρο το 2021!».
Δείτε τα videos από το προσωπικό του κανάλι στο youtube:
https://www.youtube.com/watch?v=EvT8euVMwzQ&feature=emb_title
https://www.youtube.com/watch?v=9FPn6oExnAE&feature=emb_title
https://www.youtube.com/watch?v=Rpsiggi4FgE
