"Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα", λέει ο σοφός λαός μας για να εξηγήσει πόσο δύσκολο είναι να πετάξεις από πάνω σου μια ταμπέλα, που δίκαια ή άδικα, σωστά ή λάθος, σου έχουν κολλήσει. Και στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχαμε κολλήσει μια τέτοια ταμπέλα όταν ήρθε στην Ελλάδα για να δουλέψει στον Παναθηναϊκό. "Γκαστόνε" τον λέγαμε, θυμάστε; Διότι με το που έγινε προπονητής, άρχισε να σηκώνει σωρηδόν κούπες κι αυτό δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μας. Χωρίς εμπειρία, χωρίς προπονητικές παραστάσεις πώς μπορεί να κερδίζει έτσι; Άρα είναι τυχερός, δεν εξηγείται αλλιώς.
Μόνο που ο Ομπράντοβιτς συνέχισε να σηκώνει κούπες. Όπου κι αν πήγαινε, κέρδιζε κι έφτασε στο σημείο η συλλογή του να απαριθμεί πλέον εννέα τρόπαια Ευρωλίγκας με πέντε διαφορετικές ομάδες. Κι έπειτα από 25 χρόνια προπονητικής καριέρας δεν τον αποκαλεί κανείς πια "Γκαστόνε".
Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του, πιο μεγάλο από όλους μαζί τους τίτλους που έχει κερδίσει. Με τη δουλειά του, με τις ομάδες που έφτιαξε, με τις νίκες που πήρε όλα αυτά τα χρόνια έπεισε και τον πιο δύσπιστο ότι δεν είναι η τύχη αυτή που τον ανέβασε στον αφρό όχι μόνο του ευρωπαϊκού, αλλά και του παγκόσμιου μπάσκετ. Δεν έχει κανένα άστρο να τον οδηγεί. Είναι απλώς ικανός. Και το παραδέχονται όλοι πια.
Ξήλωσε την ταμπέλα του Γκαστόνε χωρίς να του βγει κανένα μάτι κι αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται συχνά. Γι' αυτό είναι ο Ομπράντοβιτς...
