Το χθεσινό ήταν ένα καλό μάθημα για να μην μιζεριάζουμε με τα δικά μας. Λογικό να σε συνεπαίρνει ό,τι ζεις άμεσα, δίπλα σου και να λες «αυτά δεν γίνονται αλλού», αλλά επειδή στην εποχή μας ουδέν κρυπτόν, βλέπεις την Χίμκι να διώχνει τον Μπαρτζώκα και λες ότι ποτέ δεν τα έχεις δει όλα. Όταν δε, βλέπεις και ότι παίρνει στην θέση του τον Κουρτινάιτις, εκεί αποτελειώνεσαι.
Ο Μπαρτζώκας πάντως πρέπει να το δει λίγο να φοράει καμιά χάντρα θαλασσιά. Πέρυσι η Μπαρτσελόνα ξεκληρίστηκε, φέτος έχασε Σβεντ και Γκιλ, βιβλίο θα γράψει ο άνθρωπος. Αν και δύσκολα θα προλάβει, αφού το όνομά του πια το έχει φτιάξει στο υψηλό επίπεδο και είναι μεταξύ αυτών με την μεγάλη ζήτηση.
Αφήνοντας την κρύα Μόσχα και γυρνώντας στα δικά μας, όχι ότι δεν βλέπουμε περίεργα αλλά τουλάχιστον έχουμε την παρηγοριά ότι δεν είμαστε μόνοι. Το τέλος του Φλεβαράκη από τον Κολοσσό δεν ήταν ακριβώς κεραυνός εν αιθρία. Αυτή η δουλειά έμοιαζε ποτέ να μην έχει πατήσει γερά. Διότι αν θυμάστε, πήγε καιρός που Φλεβαράκη ακούγαμε και Φλεβαράκη δεν βλέπαμε στην Ρόδο. Κι όταν τον είδαμε έμοιαζε σαν να έχει γίνει η συνεργασία με το ζόρι. Κι όταν μετά από την ήττα από τον ΠΑΟΚ διοχετεύτηκε εντέχνως ότι τον μάλωσαν επειδή γκρίνιαξε για την διαιτησία, ήταν φανερό ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Ο Κολοσσός έδειχνε να ισιώνει αγωνιστικά. Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι η αλλαγή γίνεται για αγωνιστικούς λόγους. Οποιος είναι έξω από τον χορό βέβαια, πολλά τραγούδια λέει. Τα εν οίκω μη εν δήμω, τουλάχιστον όχι όλα. Όμως και ο απ’ έξω από τον χορό, βλέποντας την κίνηση και βλέποντας και το πρόγραμμα του Κολοσσού δικαιούται να πει και ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Και δεν είναι θέμα διαδόχου. Ο Θεός ο ίδιος που λένε να εμφανιστεί, μέχρι να μάθει πώς και τι θέλει χρόνο και ο Κολοσσός δεν έχει χρόνο.
Ιδια ζόρια τραβάει και το Ρέθυμνο κι εκεί υπάρχει επίσης κάτι που παραξενεύει. Οσο κι αν αρχικά με τον Ζιάγκο λίγο συμμαζεύτηκε και πήρε δυο νίκες, μετά η ομάδα μόνο παλεύει και δεν νικάει. Τα μερεμέτια που έγιναν στο ρόστερ δεν έχουν αποδώσει, το Ρέθυμνο… φωνάζει για πλέι μέικερ και εκεί είναι το περίεργο.
Ο Ζομπανάκης έχει κάνει αρκετές οικονομικές υπερβολές κάνει για το κέφι του. Θα περίμενε κάποιος ότι με το ξεκίνημα κιόλας του δεύτερου γύρου, το περασμένο Σάββατο θα είχε τουλάχιστον μια αλλαγή. Πήγε όμως με το ίδιο ρόστερ κι έχασε. Και πλέον είναι να απορείς αν θα κάνει αλλαγές τι να τρέξει να προλάβει. Είναι που λένε τι να πεθάνεις Σάββατο, τι Κυριακή πρωί.
Μπορεί και να είχαν χαλαρώσει λίγο αυτοί θεωρώντας όπως και οι περισσότεροι την Κύμη τελειωμένοι. Ελα όμως που εκεί το γύρισαν το χαρτί. Του κοστίζει κάτι παραπάνω του Θεοδώρου είναι η αλήθεια τα δύο τελευταία χρόνια με τις διορθώσεις που αναγκάζεται να κάνει, αλλά τα χώνει. Κι εκεί που έβγαινε η γλώσσα του Πουλιανίτη και του Στυλιανού, βρέθηκε η Κύμη με τον Λιούις των διψήφιων ασίστ και τον Ουίλιαμς του 70% στο τρίποντο. Κι έρχεται κι άλλος σύντομα. Με διαπιστευτήρια και επί ελληνικού εδάφους που θα κάνει ντόρο, πάντα τηρουμένων των αναλογιών.
Στα περίεργα αυτού του γκρουπ συγκαταλέγεται και ο Πανιώνιος και θέλει προσοχή. Με τις προσθήκες που είχαν γίνει στο πρώτο ριζικό λίφτινγκ είχε πάρει μπρος. Μόνο που έμεινε δυο - τρεις φορές με το "αχ", έχασε κάτι μεγάλες νίκες που διεκδίκησης και το ταμείο λέει "3" για την ώρα και μια κακή ισοβαθμία το 0-2 από την Κύμη που θα τον κυνηγάει μέχρι τέλους. Αυτές οι περιπτώσεις πάντα κρύβουν κινδύνους, ομάδων που πλησίασαν υπερβάσεις, ένιωσαν ότι άλλαξαν επίπεδο αλλά έμεναν χωρίς το δια ταύτα. Για θυμηθείτε την Κύμη όταν άγγιξε τη νίκη επί του Ολυμπιακού τι κατρακύλα πήρε μετά αφού είχε δει το τυρί και είχε χάσει την φάκα...
Και αυτό το "έναν γύρο έχει ακόμα, όλα γίνονται", ισχύει και... δεν ισχύει. Γιατί όταν στα 12 ματς ψάχνεις τουλάχιστον 50% και στα πρώτα 14 είχες 15-20% ε, δεν λες και ότι οι πιθανότητες είναι υπέρ σου.
