Συνέντευξη λέει. Με τον Καλαμπάκο. Να έχει σωθεί πριν καμιά ώρα με τον Κόροιβο, έχοντας πετύχει το όγδοο μπασκετικό θαύμα. Να έχει πιει τα πρώτα ουισκάκια. Και να ετοιμάζεται... "Να σου πώ, μπορείς να τα πούμε μετά τη βουτιά";
- Ντίνο με δουλεύεις; Ακούς τι λες; Βουτιά είπες.
"Ναι, ναι, αυτό ακριβώς. Πρέπει να πάω στη Κουρούτα. Με περιμένει όλη η ομάδα. Τους είχα υποσχεθεί ότι αν σωθούμε θα βουτήξω το ίδιο βράδυ. Ε, τι να κάνω να μην πάω";
- Ρε συ παλάβωσες; Θα πνιγείς.
"Μπα... Ξέρεις τι μου έφεραν μετά το τέλος του ματς; Μάσκα και αναπνευστήρα. Τι ήθελα και είχα κάνει κάτι δηλώσεις τις προάλλες ότι τα αναζητούμε; Ε, μου τα έφεραν. Τι να κάνω ρε συ, πρέπει να πάω"...
Ο Καλαμπάκος. Εφτασε 52 με καρδιά μικρού παιδιού. Ηταν ίσως η πρώτη φορά που γνώριζα ότι δεν υπήρχε καμία συνέντευξη. Κουβέντα με έναν καλό φίλο που δεν έχει γίνει μέσα από το μπάσκετ θα γινόταν. Το ήξερε κι αυτός. Μήνες δεχόταν... πρέσινγκ. "Βλέπω να μένεις με την υπόσχεση στο τέλος. Δεν τη βλέπω αυτή την κωλονίκη να έρχεται. Ολα στραβά πάνε", εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα.
- Είχες άγχος λοιπόν; Φοβήθηκες;
"Ναι, αγχώθηκα. Και όχι μόνο για μένα. Εντάξει εγώ. Μεγάλος το δοκίμασα, θα έλεγα δεν έγινε η δουλειά θα γύριζα πίσω, θα με είχατε πάλι κοντά σας. Εδώ όμως είναι κάτι άνθρωποι που δίνουν μεγάλη μάχη. Ούτε μεγάλο χορηγό έχουν, ούτε οι ίδιοι είναι λεφτάδες. Παλεύουν να είναι εντάξει στα σπίτια τους, στις οικογένειές τους κι έχουν βάλει και τον... μπελά του Κόροιβου στο κεφάλι τους. Αυτούς σκεφτόμουν περισσότερο".
- Ναι αλλά τώρα που τα κατάφερες σου χρωστάνε και κάτι ακόμα...
"Τι; Τον σκούφο λες ε; Ε, το είχα πει αυτό, ότι αν σωθούμε θέλω τον χρυσό σκούφο. Πώς να το κάνουμε τώρα, αφού είμαι ο καλύτερος σεφ με αυτό που κάναμε φέτος. Λογικό βέβαια. Είναι το πιο κοντινό επάγγελμα στον... καφετζή. Στο δικό μου δηλαδή".
Οι... τρελοί βρήκαν εμένα για να επενδύσουν
- Για πάμε λίγους μήνες πίσω. Είχε φανταστεί τον εαυτό σου όχι στην Αμαλιάδα, όχι στην Α1, αλλά εκτός Παγκρατίου;
"Μπα, με τίποτα. Θυμάσαι παλιά που υπήρχε μια εκπομπή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Ε, εμείς στο Παγκράτι έχουμε ένα σλόγκαν ότι Ελλάδα είναι μόνο το Παγκράτι. Οχι, δεν το φανταζόμουν. Είχα κι εσάς να με κοροϊδεύετε τόσα χρόνια τα καλοκαίρια ότι δεν θα το τολμήσω ποτέ. Αλλά ξέρεις, άλλο ήταν το βασικό.
Μετά τις μαζεμένες καλές χρονιές που κάναμε με το Παγκράτι, παρουσιάστηκαν κάποιες δυσκολίες συνεννόησης και μόλις μαθεύτηκε το φινάλε, πίστευα ότι θα έκαναν ουρά οι ομάδες. Αμ δε. Ούτε που χτύπαγε το τηλέφωνο. Αφού κάποια στιγμή νόμιζα ότι μου έχουν κάνει φραγή εισερχόμενων κλήσεων...
Ε, κάπου εκεί εμφανίστηκε η Αμαλιάδα. Αυτοί είναι πιο τρελοί κι από μένα. Τους αρέσει να κάνουν κάποια πράγματα υπερβολικά. Ηρθαν να πάρουν έναν τύπο που δεν είχε δουλέψει στην κατηγορία, που είναι... μεγαλούτσικος, που δεν το 'χει πολύ με τα Αγγλικά, που δεν είχε ασχοληθεί με ξένους και ήρθαν να... επενδύσουν πάνω μου. Εντός εισαγωγικών. Αλλά επένδυσαν".
Χωρίς Παπανικολόπουλο και Βελισσαράκο θα είχε... πίσσα και πούπουλα
- Και τα βρήκατε. Για πάμε παρακάτω.
"Εντάξει, μου είπαν από την αρχή οι άνθρωποι ότι δεν έχουμε λεφτά, ξέρουμε ότι εσύ κάνεις... κασκαντεριλίκια κι ελπίζουμε να τα καταφέρεις. Το ότι τώρα που μιλάμε τα έχουμε καταφέρει, οφείλεται σε τεράστιο βαθμό σε δύο τρομερά παιδιά που είχα μαζί μου. Στον Νίκο τον Παπανικολόπουλο και τον Αλέξη τον Βελισσαράκο. Δεν ξέρω τι... ρήματα να πω. Με βοήθησαν, με κάλυψαν, με στήριξαν, με υποστήριξαν. Είχα κενά, στη γλώσσα, στις συμπεριφορές, στην Α1 τι να σου λέω τώρα. Μόνο αυτό κράτα. Αν δεν ήταν αυτοί δύο τύποι, θα είχαμε φύγει από 'δω με... πίσσα και πούπουλα.
Εγώ εξακολουθώ να λέω ότι σε αυτή τη δουλειά είναι δύσκολο να κάνεις φίλους. Εγώ έκανα σίγουρα αυτούς τους δύο. Ηταν δίπλα μου σε όλα τα δύσκολα. Στα λάθη μου ήταν εκεί, στις μπαρούφες μου ήταν εκεί, όταν χρειαζόταν μια διαφορετική προσέγγιση κι εγω... μουλάρωνα μου έλεγαν με τρόπο, έλα, κάτσε στην άκρη τώρα να σου πούμε πώς γίνεται αυτή η ιστορία. Είχε την πλάκα του. Κι όπως τους είπα κι απόψε, τον Κόροιβο τον έσωσαν ένας καφετζής, ένας εκδότης κι ένας ντελιβεράς"!!!
Ψάξαμε για... ταλαιπωρημένους και κάναμε κέντα
- Για πες λοιπόν. Τα βρήκατε, κατέβηκες κι αρχίσατε δουλειά.
"Με τα λεφτά που... δεν είχαμε, ήταν μεγάλη δουλειά η επιλογή των ξένων. Τον πρώτο τον κοντό τον είχαμε βρει από νωρίς. Εντάξει, αυτός ήταν... ποιητής. Μετά έψαξα να βρω κι έναν καλό ψηλό. Ξέρεις, στον Κόροιβο ψάχνεις... ταλαιπωρημένους της ζωής. Καναν χτυπημένο που είχε αρχίσει να ξαναπερπατάει, καναν διωγμένο, καναν ρούκι, τέτοια πράγματα. Ε, εμείς την πρώτη κέντα την κάναμε εξαιρετική. Φαντάσου τώρα ότι βρήκαμε τον Χολ με 18 χιλιάρικα τον χρόνο. Εγώ στην Α2, ξέρω καμια... 70αριά παίκτες που παίνουν παραπάνω. Ε, βέβαια, μετά έτσι που έπαιζαν βρήκε 12 το μήνα κι έφυγε. Και είχε φύγει και ο κοντός νωρίτερα. Τι να κάνεις; Υπήρχε και μπάι άουτ. Τα ξέραμε αυτά. Πάλι καλά λέω που τους είχαμε βρει γι' αρχή.
Και ο Γκότσερ που για έναν παράξενο λόγο... την έβγαλε τη χρονιά εδώ, αν δεις είναι σε ένα σωρό στατιστικές κατηγορίες ψηλά, εξαιρετικός κι αυτός. Ρίξαμε βάρος μεγάλο εκεί. Οταν τους παίρναμε εννοείται ότι δεν ξέραμε τι θα βγουν. Αλλά στη διαδρομή βλέπαμε ότι ήταν καλοί. Και μετά βλέπαμε... να φεύγουν".
Στο τέλος... δεν ξέραμε τα ονόματά τους
- Αυτή η ιστορία με τις αποχωρήσεις σε ενόχλησε. Εντάξει, εν γνώσει σου ήταν και τα οικονομικά, αλλά δεν ένιωθες να χαλάει κάτι σωστό;
"Ναι ρε συ τι να λέμε τώρα. Αλλά η ενόχληση είχε να κάνει με τις συνήθειές μου. Εγώ στην Α2 έφτιαχνα μια ομάδα και την... παντρευόμουνα. Εβρισκα 15 παίκτες και πηγαίναμε όλη τη χρονιά. Εδώ φτάσαμε στο τέλος να μην ξέρουμε τα ονόματά τους.
Η ομάδα έμαθε να παίζει ένα στιλ μπάσκετ και αναγκαστικά το αλλάξαμε. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και τον Σταρκς καλά το πηγαίναμε και με τις αλλαγές. Μετά τη φυγή του Χολ όμως κλονιστήκαμε αρκετά. Παίζαμε στους 85-90 πόντους, τόσους βάζαμε και... άλλους τόσους τρώγαμε βέβαια αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και έπρεπε ξαφνικά να πάμε 15 πόντους κάτω. Ε, δεν είναι εύκολα αυτά. Από το να σκέφτεται πώς θα βάλεις 90 για να νικήσεις, να πας στο πώς θα φας 69 για να μη χάσεις. Δύσκολα τη βρίσκεις την άκρη.
Για μένα ήταν βουνό κάθε αλλαγή. Και υπήρχε και το άλλο. Στην αρχή πήραμε παίκτες με 2,5 χιλιάρικα τον μήνα και έπαιζαν για 10. Στο τέλος, πήραμε για 2,5 τον μήνα και έπαιζαν για... 2,5. Εντάξει, αυτό ήταν το λογικό, αλλά εμάς το άλλο μας είχε βολέψει καλύτερα"....
Ολοι στην... καμπούρα του Κόροιβου
- Κάποια στιγμή όσο πλησίαζε το φινάλε έριξες και κάποιες μπηχτές για αποτελέσματα.
"Εντάξει μωρέ, κάτι βλέπουμε κι εμείς απ' όσα γίνονται τριγύρω μας. Λες κάποια αποτελέσματα ότι είναι μυστήρια. Ερχόντουσαν κάποιοι μας έριχναν εμάς στο κεφάλι και μετά... δεν παρουσιάζονταν όπως πρέπει. Αλλά όταν περνούσαν τα ματς με άλλους που ήταν σαν κι εμάς, ξαναέβρισκαν την φόρμα τους. Τι να πεις. Συμβαίνουν κι αυτά. Τυχαία θα ήταν. Και κάπως έτσι όμως εμείς βρεθήκαμε επί ξύλου κρεμάμενοι.
Ξέρεις, συζητάγαμε πρόσφατα ότι σε αυτούς τους 8 μήνες συνολικά τους 3,5 εμείς δεν πάιξαμε πλήρεις. Εξω 1,5 μήνα ο ένας ξένος, έξω ο άλλος, τώρα στο κρίσιμο φινάλε έξω και ο Μιλουτίνοβιτς και ο Χατζηνικόλας. Θα μου πεις, ρε Καλαμπάκο μόνο οι δικοί σου χτυπούσαν; Οχι, εντάξει, αλλά για δες το δικό μου ρόστερ και μετά τα ξαναλέμε.
Και φτάσαμε και όποιον αντιμετωπίζαμε εμείς για κάποιο λόγο να είναι γι' αυτόν ματς ζωής και θανάτου. Η Λευκάδα; Τη ζωή της. Το Λαύριο; Τα πλέι οφ. Ο Προμηθέας; Τα πλέι οφ. Ε, στην καμπούρα του Κόροιβου παίχτηκε όλων η ζωή και όλων ο θάνατος"...
- Ετοιμάζοντας τον... τελικό, σίγουρα είπατε και κάνατε πολλά. Κάτι ξεχωριστό που σου ήρθε και είπες στην ομάδα;
"Ναι, τους μίλησα. Οντως είπαμε πολλά. Αλλά ξέρεις ποιό ήταν το βασικό; Τους είπα ότι εδώ που φτάσαμε, όπως φτάσαμε, μέσα από πίκρες και στενοχώριες, σε ένα ματς να μπορούμε να σωθούμε, ότι δεν θα έχουν πολλοί την τύχη να ζήσουν ένα τέτοιο ματς στην καριέρα τους. Οχι μόνο για τους δικούς μας. Συνολικά το έλεγα, ένα τέτοιο ματς είναι εφάμιλλο με έναν τελικό Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, με έναν τελικό Ευρωλίγκας, το λέω με την έννοια ότι παίζεις ένα ματς, έναν στόχο. Τους είπα ότι αν σε 5-10 χρόνια σας ρωτάνε τι θυμάστε από την Ελλάδα, θα θυμάστε ότι παίξατε ένα τέτοιο ματς. Ε και τους συμπλήρωσα ότι επειδή το μπάσκετ είναι ωραίο άθλημα, καλύτερα να σας μείνουν ωραίες στιγμές ζωντανές"...
-Και βρήκες και την ευκαιρία για το συστηματάκι από το άουτ που είχες νικήσει και το Παγκράτι - Δούκας για να βάλει ο Σταρκς το... χρυσό καλάθι.
" Λοιπόν, θα το πιστέψεις ότι αυτό δεν το παίζαμε φέτος; Και μέσα στη βδομάδα, εκεί που κάναμε διάφορα, λέγαμε με τον Παπανικολόπουλο να βάλουμε καμια ποικιλία και σκεφτόμαστε αυτό. Το βάζουμε, γίνεται λάθος στην αρχή στην προπόνηαη, ο ψηλός πήγε να κόψει αντί να μείνει σταθερός. Επιμείναμε όμως. Κι έρχεται η φάση και στο τάιμ άουτ κοιταζόμαστε και λέμε... το Δούκας. Ε και έπιασε"...
Είμαι ευγνώμων στους Ελληνες, αλλά κι αυτοί... με αγαπάνε
- Με τους ξένους πώς τα πήγες; Τα έβγαλες πέρα;
"Εντάξει, αυτά τα παιδιά είναι μιας διαφορετικής κουλτούρας τα περισσότερα, είναι με τις μέρες τους. Υπήρχαν φορές που έλεγα ότι είναι... ουρακοτάγκοι κάποιοι, δε μπορείς να φανταστείς τώρα για τι σου μιλάω. Δηλαδή δεν πάει το μυαλό σου ρε παιδί μου, να κατεβαίνει ο άλλος σε φαγητό ομάδας με σαγιονάρα, αθλητική κάλτσα και... μπουρνούζι και γυμνός από μέσα. Ρε, μου γύριζε το μάτι. Αλλά έχω να πω ότι η τελευταία... παρτίδα ήταν εξαιρετικά παιδιά. Συμπεριφέρονταν σαν Ελληνες".
- Τους Ελληνες βέβαια φαντάζομαι θα τους έδινες και... γαμπρούς στην κόρη σου.
"Ναιιιι, αυτό είναι σίγουρο. Κοίταξε να δεις. Ο Κόροιβος δεν είχε καλό όνομα στην πιάτσα. Και όταν συμφωνήσαμε, μου λένε φέρε μαζί τίποτα παιδιά που ξέρεις. Ελα όμως που εγώ ήξερα μόνο... Α2, δεν είχαν παίξει Α1 αυτοί που ήξερα, με την έννοια εμπιστευόμουν και είχα συνεργαστεί. Ο Σαχπατζίδης για παράδειγμα, τον πήρα από τη Β' Εθνική και μέσα σε 15 μήνες έπαιξε Α2 και Α1. Εγώ τους είμαι ευγνώμων που με εμπιστεύτηκαν. Το ξέρω ότι με αγαπάνε, αλλά δεν παύει να είναι η δουλειά τους και εγώ τους φώναξα να πάνε κάπου που δεν ξέρανε τίποτα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Μιχάλογλου. Τον πήρα τηλέφωνο να τοον ρωτήσω αν έρχεται και πριν πω πού και τι μου λέει, πες το κόουτς, φύγαμε, για πού είμαστε. Μου έχουν τυφλή εμπιστοσύνη κι αυτό είναι μεγάλη δουλειά.
Ξέρεις, μέσα από το μπάσκετ, πέρα από το να είμαι καλός, κακός, μέτριος σαν προπονητής, ξέρω ότι έχω κάνει μόνο φίλους. Ρε παιδί μου, αν μετά από 3 χρόνια περπατάμε στην Ερμού και είναι απέναντι αυτά τα παιδιά, είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν να με αγκαλιάσουν, να με φιλήσουν. Δεν θα κάνουν ότι... κοιτάζουν τις βιτρίνες".
- Στα δύσκολα κρατήθηκε καλά η ομάδα εσωτερικά;
"Εγώ από την αρχή είχα βάλει στόχο με τους ανθρώπους να διορθώσουμε λίγο τα πράγματα. Εντάξει, είναι γνωστό ότι όπου φτωχός και η μοίρα του. Αλλά πρέπει να το παλέψεις. Εγώ διάλεξα να βάλω τους Ελληνες σε ένα συγκρότημα σπιτιών μαζί και τους ξένους σε ένα ξενοδοχείο. Οταν είναι στενοχωρημένοι για κάτι, να έχουν παρέα να πουν δυο χαζομάρες, να φάνε μια πίτσα, να ξεσκάσουν. Ο καθένας με αυτόν που είναι πιο κοντά. Επιδίωξα να φτιάξω δύο οικογένειες έξω από το γήπεδο. Και μετά να τις πάρω και μέσα στο γήπεδο να τις κάνω μία. Ε, νομίζω το καταφέραμε. Και να σου πω και κάτι; Αν βγει καποιος και πει ότι δεν πληρώθηκε φέτος από τον Κόροιβο, θα πει ψέματα".
Μέχρι και... σκυλιά υιοθέτησα!
Οι φωνές της Λίλας είχαν αρχίσει να γίνονται πιεστικές υπενθυμίζοντας στον Ντίνο πόσες υποχρεώσεις είχαν στην τελευταία του βραδιά στην Αμαλιάδα μέχρι... την επιστροφή. Η σύζυγος και... φανατική οπαδός Λίλα Χατζηορίδου, παλιά μεγάλη δόξα του Παναθηναϊκού κι αυτή, μπορεί να... βλαστήμησε στα πήγαινε - έλα φέτος, αλλά το τέλος τη βρήκε με πλατιά χαμόγελα.
"Το είχα από το πρωί το συναίσθημα. Ξύπνησα ανάλαφρη, ενώ πριν τα ματς με τον Κολοσσό και το Ρέθυμνο ήμουν... άστα να πάνε", εξομολογήθηκε, έχοντας πακετάρει αυτή τη φορά προγραμματισμένα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου στη διάρκεια της σεζόν, σε κάποια κρίσιμα ματς, ο Καλαμπάκος γύριζε στο ημίχρονο στην κερκίδα και της έλεγε "δεν πας σπίτι να μαζέψεις, μας βλέπω να φεύγουμε μια και καλή μετά".
Η ώρα να μαζέψει ήρθε, αλλά μάλλον όχι για πάντα.
- Τι λες λοιπόν; Αξιζε η απόφαση που πήρες;
"Ναι, άξιζε και με το παραπάνω. Εχω ξαναπεί, εγώ... καφετζής είμαι, αλλά το δοκίμασα και σε μια άλλη βάση το προπονητιλίκι. Δεν είχα φύγει ποτέ, ήταν τεράστιο εγχείρημα αυτό που έκανα, άφησα πίσω μαγαζί, οικογένεια. Ηρθα σε έναν τόπο για τον οποίο λένε πολλά μεταξύ σοβαρού και αστείου στην υπόλοιπη χώρα για την Ηλεία, αλλά έζησα μια καταπληκτική ιστορία. Βρήκα μια ζεστή πόλη, ωραίους ανθρώπους, έγινα με πραγματική χαρά μέλος της κοινωνίας. Νιώθω ότι κι αυτοί με συμπάθησαν. Μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένος που πήρα στα 52 μου την απόφαση να φύγω από την Αθήνα. Πέρασα καλά, μιλώντας γενικά για τη ζωή πέρα από το μπάσκετ. Υιοθέτησα και κάτι σκυλιά, θα γυρίσω σε 15 μέρες να τα στειρώσω, μετά έχω να συμμετάσχω και σε μια ομάδα για τα αδέσποτα. Περνάω καλά σου λέω, μια χαρά".
- Θα βάλεις έναν τίτλο στη χρονιά που πέρασες;
"Ελα, άσε με τώρα. Δεν μου 'ρχεται κάτι. Είναι πολλά αυτά που έζησα. Εμπειρίες, εικόνες. Αστο, να ηρεμήσουμε και θα βρούμε και τίτλο"...
