Ένας διαφορετικός Νοτσιόνι παρουσιάστηκε σήμερα στην ξεχωριστή «συνάντηση» που οργάνωσε σε χρόνο ρεκόρ η Ρεάλ Μαδρίτης. Χρόνο ρεκόρ, καθώς μόλις χθες το μεσημέρι ανακοίνωσε πως στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου θα εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Και σήμερα ήταν όλοι εκεί: Παράγοντες, συμπαίκτες, οικογένεια ήταν όλοι εκεί.
Ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, Φλορεντίνο Πέρεθ, τον προλόγισε ο ίδιος κάνοντας λόγο για την καρδιά του, για το χαρακτήρα νικητή, για την προσφορά του, απαρριθμώντας μάλιστα έναν έναν όλους τους τίτλους του!
Για να δώσει τη θέση του στον ίδιο τον Αργεντίνο που όπως είπε «μου έλεγαν να ετοιμάσω κάτι για να πω, αλλά είπα να τα πω από καρδιάς, όπως θα... έβγαιναν, από καρδιάς».Και αυτό ακριβώς έκανε...
Ο Νοτσιόνι ευχαρίστησε τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, ανάμεσα στις οποίες είναι και οι Σικάγο Μπουλς, τονίζοντας πως «αυτό που ήθελα ήταν να παίξω στην Ευρώπη πάντα, όχι στο ΝΒΑ. Αλλά τους ευχαριστώ πολύ που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία. Να παίξω στο σπίτι του Τζόρνταν, τον οποίο έβλεπα μόνο από την τηλεόραση».
Αναφέρθηκε στην Μπασκόνια που του έδωσε την ευκαιρία να κατακτήσει τίτλους και διακρίσεις στην Ισπανία και φυσικά τη Ρεάλ Μαδρίτης: «Με έφερε εδώ γιατί απλά είμαι ο El Chapu. Αυτό... Ήταν τεράστια τιμή και ειλικρινά είμαι πολύ ήσυχος, ήρεμος και είμαι σίγουρος πως η ομάδα θα τα πάει εξαιρετικά με τον Πάμπλο (Λάσο) και τα παιδιά».
Αν επέλεγε μια φωτογραφία καριέρας; «Αυτή με το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είναι αυτή! Ακόμη και τώρα μόνο που του σκέφτομαι ανατριχιάζω. 13 χρόνια μετά! Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάει κάτι: Ένα χρυσό ολυμπιακών αγώνων για τη χώρα σου».
Άλλωστε λίγο νωρίτερα είχε δείξει ιδιαίτερα συγκινημένος στην αναφορά της Εθνικής Αργεντινής, αυτής της χρυσής γενιάς της χώρας του: «Για μια φανέλα, για μια χώρα, για τον κόσμο.. Τα αφήσαμε όλα στην άκρη. Τον εγωισμό, τον εαυτό μας. Είναι πραγματικά κάτι ξεχωριστό». Και δεν ξέχασε και το 2002, εκείνο το Παγκόσμιο στην Ιντιανάπολη...
Κάτι που φαινόταν, μας το είπε κιόλας. Πως πηγαίνει, όπου τον πηγαίνει η καρδιά του. Μας ενημέρωσε κιόλας πως ήταν αρκετά ντροπαλός χαμογελώντας, τονίζοντας πως «ξέρω δεν με πιστεύετε αυτή τη στιγμή, αλλά ήμουν και πολύ κιόλας», για να δώσει και στη συνέχεια της ιστορίας: «Ντρεπόμουν πολύ! Μέχρι που μια μέρα σε μια ντισκοτέκ είδα μια κοπέλα που η καρδιά μου μου έλεγε πως πρέπει να της μιλήσω. Και δεν έκανα λάθος. Είκοσι χρόνια μετά είμαστε μαζί, έχουμε μια εκπληκτική οικογένεια με τρία υπέροχα παιδιά και είμαστε σαν την πρώτη μέρα». Στο σημείο αυτό όλοι εστίασαν στη σύζυγό του Πάουλα, η οποία δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά της, κάτι που κατάφερε καλύτερα ο Αντρές Νοτσιόνι από το βήμα, αν και κάποιες φορές η φωνή του έσπασε.
Και προειδοποίησε πως δεν θα φύγει από το χώρο του μπάσκετ: «Δεν λέω πως θα εξαφανιστώ. Λέω πως θα πάψω να είμαι παίκτης. Σε δύο μήνες, θα σταματήσω να είμαι παίκτης. Είναι μια απόφαση με την οποία είμαι ήσυχος και με την οποία είμαι ευτυχισμένος. Θα μπορούσα να δουλέψω δίπλα σε έναν προπονητή ίσως... Αλλά όχι ως προπονητής. Η ίδια μου η καρδιά και το σώμα μου είναι που με οδήγησαν σε αυτό».
Και αφού ευχαρίστησε τους συμπαίκτες τους, γιατί "σε ένα απόγευμα που είχαμε ρεπό ήρθαν εδώ να με δουν, να με ξαναδούν, λες και δεν με βλέπουν αρκετά", εχε και δεύτερη... προειδοποίηση: «Το ότι ανακοινώνω τώρα πως σταματάω το καλοκαίρι, δεν σημαίνει πως μου πέρασε η όρεξη για νίκες. Κάθε άλλο! Κάθε φορά που πατάω στο γήπεδο, θέλω να νικάω! Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να κερδίσουμε μαζί μια Ευρωλίγκα, το πρωτάθλημα... Όχι για να βάλω δύο ακόμη τίτλους στο βιογραφικό μου, αλλά γιατί περνάω καλά μαζί σας! Με σεβαστήκατε, ήρθα στο σπίτι σας, με κάνατε να αισθανθώ ένας από εσάς. Κι έτσι θέλω να σταματήσω: Νικώντας, αγκαλιασμένοι, πανηγυρίζοντας!»
