Η κατάσταση που περνάμε παγκοσμίως είναι δύσκολη και χρειάζεται αλήθεια πολύ υπομονή. Η Ευρωλίγκα αποφάσισε να μιλήσει με έναν παίκτη της, ο οποίος έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις στο παρελθόν, αλλά τις ξεπέρασε για να φτάσει στο υψλότερο επίπεδο: Τον Γκρεγκ Μονρό. Ο τυφώνας Κατρίνα τον άφησε χωρίς σπίτι στα 15 του και χρειάστηκε να παλέψει για να επιστρέψει στην κανονικότητα.
«Ήμουν στο γυμνάσιο και μέναμε περίπου 15’ από το κέντρο της Νέας Ορλεάνης», ξεκινά την αφήγησή του: «Θυμάμαι την ημέρα που η οικόγενειά μου αποφάσισε να αφήσει την πόλη. Παρακολοθούσαμε τα νέα, γιατί υπήρχαν προειδοποιήσεις για τυφώνα σχεδόν κάθε χρόνο και κάθε φορά υπήρχε ένας τυφώνας στον Κόλπο του Μεξικό και έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Αυτή τη φορά ήταν πολύ άσχημα και ο Δήμος μας πρότεινε να φύγουμε, οπότε αφήσαμε τη Νέα Ορλεάνη και πήγαμε στο Χιούστον, το οποίο απέχει περίπου 500 χιλιόμετρα. Έφυγα με την οικογένειά μου και ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί μείναμε όλοι μαζί. Όσοι ήμασταν στο σπίτι, αλλά και άλλοι συγγενείς. Πάντα σκέφτομαι πως ήμασταν πολύ τυχεροί που μείναμε μαζί και όλοι ζωντανοί. Ήταν πολύ χειρότερα για πολλές άλλες οικογένειες».
Η οικογένεια Μονρό πίστευε αρχικά πως θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι της και πως αυτό ήταν μια προσωρινή κατάστεαση. Αλλά ο τυφώνας Κατρίνα, που σκότωσε περίπου 2.000 ανθρώπους και προκάλεσε ζημιές 100 δισεκατομμυρίων δολλαρίων το κατέστησε αδύνατο.
«Πήγαμε στο Χιούστον και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο για λίγες μέρες και μετά συνειδητοποιήσαμε τι συνέβη. Μάθαμε ότι ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε απευθείας την πόλη της Νέας Ορλεάνης και όλα κατέρρευσαν από εκεί και πέρα. Ξέραμε πως ερχόταν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο άσχημα θα ήταν. Ξέραμε πως υπήρχε ζημιά, αλλά όχι σε αυτό το επίπεδο. Πήγαμε στο Χιούστον λέγοντας πως θα είναι για 3-4 μέρες και θα επιστρέφαμε σπίτι. Τελικά μείναμε ενάμιση μήνα».
Όταν η οικογένεια Μονρό επέστρεψε υπήρχε πολύ δουλειά να γίνει, ξαναχτίζοντας το σπίτι και τις ζωές τους: «Είχε γίνει πολύ μεγάλη ζημιά. Ο πρώτος όροφος του σπιτιού είχε πλημμυρίσει και χρειάστηκε να πετάξουμε τα πάντα: Έπιπλα, ηλεκτρικά, να αλλάξουμε το ίδιο πάτωμα. Υπήρχε μια τεράστια τρύπα στην οροφή, αλλά ήμασταν τυχεροί που είχαμε κάπου να γυρίσουμε, όπως κι αν ήταν αυτό, γιατί άλλοι δεν βρήκαν τίποτα, σπίτια στέκουν κατεστραμμένα μέχρι σήμερα».
Ο Μονρό παραδέχεται πως η περίοδος αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συνέχεια της ζωής του και του έδωσε μια διαφορετική προοπτική: «Είδα τη ζωή σαν μέσα από μεγεθυντικό φακό ξαφνικά. Εκτιμώ τα πράγματα περισσότερο. Ως έφηβος ήταν μια περίοδος που ακόμη ωρίμαζα. Αλλά ήμουν αρκετά μεγάλος για να καταλάβω ακριβώς τι συνέβαινε και να το περάσω όσα πέρασα που έδωσαν μια διαφορετική οπτική της ίδιας της ζωής. Όλοι όσοι πέρασαν το ίδιο βγήκαν πιο ώριμοι. Πρέπει... Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να βγει πιο δυνατός για να συνεχίσεις να ζεις τη ζωή σου».
Σε αυτή τη φάση ήταν που συνειδητοποίησε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του αθλητισμού σε τέτοιους περιόδους για να φέρει τον κόσμο πιο κοντά και να ανυψώσει το πνεύμα των ανθρώπων: «Ο αθλητισμός ήταν διέξοδος για όλους στη Νέα Ορλεάνης τότε. Έφερε τους πάντες πιο κοντά. Ο αθλητισμός ήταν ο πρώτο μέτωπο γιατί πολλά μαγαζιά και επιχειρήσεις ήταν κλειστά και δεν υπήρχαν και πολλά να κάνεις, πολύ περισσότερο αν είσαι έφηβος. Το να πηγαίνουμε να βλέπουμε παιχνίδια, είτε ήταν στο Γυμνάσιο, είτε κολλεγιακά, είτε επαγγελματικά ήταν πολύ μεγάλο γεγονός για εμάς. Ήταν η στιγμή που όλοι διασκέδαζαν λίγο και ξεχνούσαν όλα τα άλλα. Και πολλοί αθλητές της περιοχής ήταν πρότυπα, όπως ο Ντριους Μπρις και ο Κρις Πολ. Ο τρόπος που αγκάλιασαν την πόλη και βοήθησαν να ξανασταθεί στα πόδις της ήταν απίστευτος. Η πόλη πάντα θα τους ευγνωμονεί για όσα έκαναν και το ότι έγιναν ηγέτες μιας προσπάθειας. Είναι κάτι που έμεινε μέσα μου και τώρα προσπαθώ να δώσω κι εγώ όσο περισσότερα γίνεται, να φέρομαι σωστά και να κατανοώ πως το να είσαι επαγγελματίας αθλητής είναι ένα προνόμιο. Ο κόσμος μας βλέπει σαν πρότυπα και είναι καθήμον μας να δίνουμε το καλό παράδειγμα στους νεότερους».
