Ένα διαφορετικό τρίλεπτο στους δύο πρώτους τελικούς και όλα αλλάζουν. Η φετινή σειρά τελικών δεν είναι για να ένα σίγουρο... ταμείο. Η δύναμη, το –καλώς εννοούμενο- ξύλο, η κούραση, τα τρίποντα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σειρά και το καθαρό μυαλό στα δύσκολα είναι αυτό που μέχρι τώρα κρίνει τον νικητή.
Τόσο στο ΣΕΦ, όσο και στο ΟΑΚΑ η ομάδα που μπόρεσε να κρατήσει «κρύο» το κεφάλι της, ήταν αυή που έφυγε νικήτρια. Όχι πως τα προηγούμενα 36-37 λεπτά δεν παίζουν ρόλο. Αλλά εκεί που η κούραση κάνει το κουμάντο, το μυαλό παραμένει το πιο σημαντικό. Ήταν και αυτό που βοήθησε τον Παναθηναϊκό να φτάσει στο 1-1 που είχε θέσει ως αποκλειστικό στόχο. Δεν έχει και περιθώρια απώλειας, γνωρίζοντας πως χρειάζεται και μια νίκη εκτός έδρας, αν θέλει να διατηρήσει το «δικαίωμα στο όνειρο».
Σε αντίθεση με την –συντριπτική- πλειοψηφία των προηγούμενων αγώνων του ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε περισσότερο το μυαλό του. Ακόμη και όταν βρέθηκε με σχήματα τα οποία τα έβλεπες και έλεγες «όποιος προλάβει τώρα», οι παίκτες τήρησαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά το πλάνο. Ακόμη και φάσεις που ο –κατ’ εξοχήν παίκτης ενστίκτου- Μάικ Τζέιμς έδειχνε να «ορμάει» προς το καλάθι, η απόφασή του «πατούσε» σε κάποια λογική στη γέννησή της. Δεν είναι τυχαία η γραμμή της στατιστικής του, όπως και το γεγονός πως ευστόχησε σε καθοριστικά σημεία.
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να «ξεπεράσει» το 40% στα τρίποντα του Ολυμπιακού μέσα από 25 προσπάθειες, όπως κα να σταθεί όρθιος μετά από εύστοχες προσπάθειες των «ερυθρόλευκων» σε καθοριστικά σημεία. Αυτά που όπως συνηθίζεται να λέγεται «σου κόβουν τα πόδια». Πρίντεζης, Γκριν (αλλά και του Αγραβάνη) ήταν για να μαζέψουν τη διαφορά κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός ξέφευγε, με τον δεύτερο να ευστοχεί στα μισά από τα εύστοχα σουτ από τα 6μ75 της ομάδας του (5/6!).
Ίσως όμως τίποτα από όλα αυτά να μην είχε παίξει ρόλο αν δεν ήταν οι δύο Έλληνες παίκτες του βρέθηκαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μπάλα ακούμπησε στον Γιάννη Μπουρούση και αυτός είχε τον τρόπο και την εμπειρία να εκμεταλλευτεί όπως έπρεπε την εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι συμπαίκτες του. Και αυτός την ανταπέδωσε με το παραπάνω. Όσο για τον Νίκο Παππά... Υπενθύμισε –σε περίπτωση που κάποιοι το είχαν ξεχάσει- πως το επιθετικό του ταλέντο είναι από αυτά που δεν βρίσκονται κάθε μέρα. Το σημαντικό ήταν, για τον ίδιο και την ομάδα του, πως αυτό το έπραξε χωρίς να υστερήσει ούτε μία γραμμή στην άλλη πλευρά του γηπέδου.
Και μπορείτε να πείτε ότι θέλετε, αλλά κάποια παιχνίδια οι Έλληνες παίκτες τα «νιώθουν» περισσότερο και πρέπει να τους δίνεται μια «άφεση» στο πρώτο (ή και το δεύτερο) λάθος, για να βρουν και το ρυθμό τους. Για να κάνουν τη «σύνδεση» με την εξέδρα όπως έκανε ο Παππάς. Όπως είναι ικανοί να κάνουν ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης ή ο Σπανούλης στον Ολυμπιακό.
Το στοίχημα για τον Παναθηναϊκό στον τρίτο αγώνα είναι να «κρατήσει» και πάλι το μυαλό του. Να μην παρασυρθεί και να προσπαθήσει να μείνει στο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός θα έχει τον Βασίλη Σπανούλη, γεγονός που αλλάζει ισορροπίες και καταστάσεις, την έδρα και την αυτοπεποίθηση, η οποία ήταν εκεί ακόμη και στο ΟΑΚΑ όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ, αλλά ακόμη μετά το τέλος του αγώνα. Το μόνο που θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να γεμίσουμε highlights!
ΥΓ Επειδή ο Καλάθης από παίκτης ΝΒΑ στη σειρά με την ΑΕΚ, έγινε πάλι "παλτό"... καλοκαιριάτικα, να πούμε πως είχε τη δική του συμβολή. Επίσης, έτσι για να κάνουμε και κάτι που αντιπαθώ, να πάμε στους αριθμούς, όταν ο πόιντ γκαρντ παίρνει 10 ριμπάουντ δεν τον λες και κακό. Κυρίως όταν σε μεγάλο βαθμό, ο Ολυμπιακός, όπως και άλλες ομάδες φέτος, έχουν ως κύριο στόχο στο πλάνο τους απέναντι στον Παναθηναϊκό, να του κόψουν τη δημιουργία. Ο Παναθηναϊκός χωρίς το καθαρό μυαλό του Νικ, δύσκολα θα πετύχει στόχους, όπως είναι στημένη η ομάδα.
