Θέλετε να το πείτε, ε; «Άντε τελείωσε το πανηγυράκι, να πάνε να πλύνουν κανένα πιάτο». Ακόμη κι αν είστε μπασκετικοί, κάπου μέσα σας θα το είπατε έτσι ή κάπως αλλιώς. Ξέρετε όμως κάτι; Τέλη Ιουνίου, με καύσωνα, πριν σηκωθείτε να αλλάξετε κανάλι ή να βγείτε για ποτάκι μείνατε μέσα και είδατε την Εθνική Γυναικών. Είδατε γυναικείο μπάσκετ! Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της ομάδας και της πορείας της στο Ευρωμπάσκετ Γυναικών.
Τι να πούμε; Πως δεν μας άφησε πικρή γεύση αυτή η τελευταία εμφάνιση ή το χθεσινό τέταρτο δεκάλεπτο; Ψέματα θα πούμε. Αλλά δεν είναι τίποτα η δική μας στενοχώρια, πίκρα μπροστά στη δική τους. Στα δικά τους δάκρυα, στη δική τους πίεση, στο δικό τους στρεσάρισμα... Για να μην μιλήσουμε για την προσπάθεια, την δουλειά, την κούραση. Μην περιμένε δικαιολογίες από αυτά τα κορίτσια. Δεν θα ακούσετε. Δεν το έκαναν και δεν θα το κάνουν ποτέ.
Η Εθνική Γυναικών κέρδισε τον σεβασμό όλων. Ανάγκασε 1.000.000 Έλληνες να μείνουν μέσα στον ημιτελικό με την Γαλλία και να δουν ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΜΠΑΣΚΕΤ. Συνειδητά δεν το λέμε μπάσκετ γυναικών. Είναι άλλο το γυναικείο μπάσκετ. Όπως έλεγαν και δυο πιτσιρικάδες στο μετρό και τους άκουσε μια από τις παίκτριες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, η Βάσω Μπεσκάκη, «ρε, αυτή η Λύμουρα δίνει αντρικές πάσες»... Μάλιστα... Όχι πάσες, ανδρικές... Λες και υπάρχουν κατηγορίες και διαφορετικοί κανόνες. Είναι κι αυτό ένα βήμα μπροστά: Σουτάρουν όπως οι άντρες λοιπόν, πασάρουν όπως οι άντρες, μάχονται, παίρνουν ριμπάουντ, κλέβουν μπάλες, φεύγουν στον αιφνιδιασμό. Το εμπεδώσαμε πως κάνουν τα ίδια πράγματα. Το κρατάμε κι αυτό.
Υπάρχει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και υπάρχει και η συνέχεια. Η παρουσία στην Ισπανία το 2018 είναι τεράστιο κέρδος για το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά υπάρχει και ένα κέρδος ακόμη: Θα είναι εκεί η Μάλτση και η Καλτσίδου (αλλά και η Σωτηρίου και η Λύμουρα και όσες είναι καλά από αυτή τη γενιά) όπως είπαν σήμερα. Δεν μιλάμε για το αγωνιστικό κέρδος. Μιλάμε για το «μπόλιασμα» των μικρών. Γιατί νοιάζονται και θέλουν να αφήσουν την Εθνική Ομάδα σε καλά χέρια, σε κορίτσια που θα ξέρουν πως πρέπει να αγωνίζονται όταν φορούν τη γαλανόλευκη, πως πρέπει να είναι εκεί όποτε τις καλέσουν, πως είναι τιμή και όχι «βαρέα και ανθυγιεινά». Και θα τους μάθουν και κάτι σημαντικό: Πως αν θέλουν να πετύχουν θα πρέπει να δουλέψουν. Θέλετε το πιο ενθαρρυντικό μήνυμα; Ήρθε μετά το τέλος του αγώνα.
Η Μάλτση βλέπει τα στατιστικά της και βλέπει πως είχε 4/20 σουτ. «Βλέπω τα στατιστικά μου και είναι τραγικά. Θα πρέπει να δουλέψω, να έρθω να σουτάρω αύριο. Αγαπώ το μπάσκετ! Δεν σκοπεύω να σταματήσω!» Τι να κρίνεις; Τη δήλωση από μόνη της; Ουδέν σχόλιο αλήθεια. Υπάρχει όμως και συνέχεια: Η πρώτη που έκανε “like” ήταν η Ελεάννα Χριστινάκη, ενώ η Άννα Νίκη Σταμολάμπρου προτίμησε το twitter γράφοντας «leader». Με τέτοια πρότυπα γιατί να μην αισιοδοξούμε;
