Οι Σέλτικς έκαναν μία σεζόν... όλο υπερβάσεις μέχρι να φτάσουν μισό «βήμα» από τους Τελικούς του ΝΒΑ, αλλά η πορεία τους αυτή φαίνεται πως άξιζε μόνο μια θέση στη δεύτερη καλύτερη αμυντική πεντάδα και άλλη μία στους ρούκι της χρονιάς.
Δεν είναι ψέμα ότι, συνήθως, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Και λέμε συνήθως, γιατί μερικές φορές η ιστορία βγάζει μακροχρόνια... ηθικούς νικητές. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ισχύει το πρώτο και η ιστορία γράφει, ότι οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς πήραν το δεύτερο σερί τίτλο του και τρίτο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με «σκούπα» μάλιστα απέναντι στους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Και εκείνοι, βέβαια, χρειάστηκαν έναν απίθανο ΛεΜπρόν Τζέιμς, για να ξεπεράσουν τους ηρωικούς Μπόστον Σέλτικς και να βρεθούν στους Τελικούς με «διπλό» στο «TD Garden».
Και οι «Κέλτες», βέβαια, τι να πουν για όσα πέρασαν; Από την πρώτη ημέρα ήταν... μες στα βάσανα. Ο Γκόρντον Χέϊγουορντ υπέστη έναν φρικτό τραυματισμό κι έχασε όλη την χρονιά, ο Ντάνιελ Τάις αργότερα τέθηκε επίσης νοκ άουτ, ως σημαντική λύση του rotation, ενώ το... γλυκό έδεσε, όταν δεν μπόρεσε να ενισχύσει την ομάδα στα playoffs ούτε ο Κάιρι Ίρβινγκ, με άπαντες τους υπόλοιπους παίκτες του Μπραντ Στίβενς να περνούν κατά καιρούς από τα χέρια του ιατρικού τιμ. Στο μεταξύ, μέχρι και ο Σέιν Λάρκιν είχε μετατραπεί σε αξιόπιστη μονάδα, για να τον στερηθεί επίσης ο προπονητής του στη διάρκεια της postseason.
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Σε καμία περίπτωση η διάλυση, όπως θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μία ομάδα, που χάνει τους δύο καλύτερους παίκτες της. Ή, έστω τους δύο από τους τρεις καλύτερους, αν προσθέσουμε στην «εξίσωση» και τον Αλ Χόρφορντ. Το σημαντικό, όμως, είναι πως η ομάδα ξεπέρασε τα «εμπόδια» των Μπακς και των Σίξερς - που ήταν πλήρεις ή τουλάχιστον δεν είχαν πρόβλημα με τα «αστέρια» τους - και έβαλε στα «σχοινιά» τους Καβαλίερς.
Όλα αυτά έγιναν, με τους Τέρι Ροζίερ και Μάρκους Σμαρτ να πρέπει να «ντύνονται» Ίρβινγκ, τον Τζέισον Τέιτουμ να αναγκάζεται να πάρει μεγάλες ευθύνες ως rookie, όπως και ο δευτεροετής στο ΝΒΑ Τζέιλεν Μπράουν. Άρον Μπέινς και Γκρεγκ Μονρό έπρεπε να δώσουν ανάσες στον Αλ Χόρφορντ και ο Μάρκους Μόρις έγινε «πιστολέρο» μετά από πολλά χρόνια, όπου ο γνωστός Μόρις ήταν ο... αδελφός του Μαρκίφ, που παίζει στην Ουάσινγκτον. Παίκτες σαν τον τον Σέμι Οζελέγιε και τον Άμπντελ Νέιντερ πήραν αναγκαστικά ρόλο και ο Γκουέρσον Γιαμπουσέλε βρήκε χρόνο για μερικά... dab παραπάνω.
Και αυτή η παρέα κράτησε όρθιους τους «τριφυλλοφόρους» και τους έφτασε τόσο κοντά στους Τελικούς του ΝΒΑ. Με την καλύτερη άμυνα της regular season (101.5 πόντοι), την 4η θέση στις ομάδες με τις περισσότερες νίκες στη λίγκα και άλλα εντυπωσιακά στατιστικά, όπως η πέμπτη θέση στον καταμερισμό πόντων, που ερχόταν κατά 31% από τρίποντα, η δεύτερη στις ομάδες με τα περισσότερα καθοριστικά νικητήρια σουτ (5) και η δεύτερη στις ομάδες με τη διαφορά επιρροής των παικτών της στο παρκέ (+14). Και με έναν τρόπο παιχνιδιού, που έκανε άπαντες να θαυμάσουν τη γενναία προσπάθεια.
Στα βραβεία του ΝΒΑ, όμως, δεν υπήρχε η ίδια άποψη. Για μία ομάδα, που είχε τόσο πολλά προβλήματα κι έφτασε τόσο μακριά, σε μία αληθινά τρομερή υπέρβασή της, δεν κρατούσε πολλές θέσεις για τους κορυφαίους. Ούτε ένας δεν υπάρχει στις κορυφαίες τρεις πεντάδες της σεζόν, ενώ ο Μπραντ Στίβενς βρέθηκε 3ος στην ψηφοφορία για τον καλύτερο κόουτς. Αν ψάξει κανείς, θα βρει τον Χόρφορντ στη δεύτερη καλύτερη αμυντική πεντάδα και τον Τέιτουμ στην καλύτερη rookie πεντάδα. Η δεύτερη διάκριση, είναι ίσως η μοναδική που κάνει κάπως το όνομα των Σέλτικς να «λάμψει» από αυτή τη διαδικασία.
Κατά τα άλλα, όμως, είναι... εξαφανισμένοι. Σαν να μην πέτυχαν ποτέ, όσα πέτυχαν την φετινή σεζόν. Ή καλύτερα, σαν να ήταν... απολύτως φυσιολογικά όσα πέτυχαν. Μπροστά σε αυτό που ονομάστηκε «υπέρβαση», για αυτό που πέτυχε ο ΛεΜπρόν Τζέιμς - που βρισκόταν σε ομάδα χωρίς απουσίες και μάλιστα άλλαξε άρδην στα μέσα της χρονιάς - θα μας επιτραπεί η άποψη, ότι αυτό που κατάφεραν οι Σέλτικς μπορεί να ονομαστεί «έπος».
Και πριν σκεφτεί κανείς να διαφωνήσει, ας σκεφτεί το εξής: Ποια ομάδα θα μπορούσε, με τις συνθήκες αυτές, να φτάσει τόσο μακριά; Ας αφαιρέσουμε τους δύο βασικούς «σταρ» κάθε κορυφαίας ομάδας και ας σκεφτούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα δεδομένα. Του Πολ και του Χάρντεν από τους Ρόκετς, για παράδειγμα, του Κάρι και του Ντουράντ από τους Ουόριορς. Μπορούμε να σκεφτούμε και το παράδειγμα των Σπερς, που φάνηκαν εξαιρετικά αποδυναμωμένοι και αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο των playoffs, αφού ο Καουάι Λέοναρντ έδειξε από νωρίς την πρόθεση να αποχωρήσει.
Αυτό είναι, λοιπόν, ένα μικρό δείγμα για να φανεί, τι είναι αυτό που κατάφεραν οι Σέλτικς. Για να πάρουν, τελικά, δύο μόλις θέσεις μέσα στους κορυφαίους. Μήπως, λοιπόν, το ΝΒΑ τους ξέχασε;
