Τέτοιο ταρακούνημα δεν είχε δώσει άλλη αγωνιστική μέχρι σήμερα και όχι μόνο για τη Stoiximan.Gr Basket League μιλώντας.
Δεν θέλει και μαντικές ικανότητες για να καταλάβει κάποιος ότι Αρης, ΑΕΚ και Πανιώνιος περνούν την κρίση τους. Μαντικές ικανότητες όμως θέλει για τον δρόμο που θα ακολουθήσουν στην προσπάθεια να την ξεπεράσουν. Κι αν τελικά υπάρχει δρόμος γι' αυτό...
Θεωρητικά η περίπτωση της ΑΕΚ είναι η πιο βατή, αφού η κεφαλή και ισχυρή είναι και με αρκετές παραστάσεις πλέον. Είναι όμως και πιο ιδιαίτερη αφού και στις καλοκαιρινές επιλογές παικτών έγιναν περίεργα πράγματα και στην παρούσα φάση ακόμα υπάρχουν τέτοια. Το θέμα δεν είναι αν πέτυχε ή, όχι μια επιλογή, αυτά συμβαίνουν. Το θέμα είναι ποιος την έκανε, ποιος την ήθελε, ποιος την στήριξε, ποιος αποφάσισε πιθανές αλλαγές, ποιος έχει λόγους σε αυτές. Το ότι ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει τον τελευταίο λόγο σε αυτά είναι το λογικό. Το ότι λόγο έχουν και πολλοί άλλοι όμως και άνθρωποι τους οποίους εμπιστεύεται ο πρόεδρος και δεν συμφωνούν μεταξύ τους, είναι λίγο μπέρδεμα. Και όχι μόνο ο προπονητής που θα ήταν επίσης λογικό.
Η ΑΕΚ μοιάζει να έκαψε το “λίπος” αντοχών που της έδωσε η νίκη – πρόκριση επί του Παναθηναϊκού στο κύπελλο και να είναι σε κομβικό σημείο. Η τετράδα αγώνων που έρχεται μόνο με ισάριθμες νίκες θα διατηρήσει όλα τα πρόσωπα στην ΑΕΚ. Επειδή όμως ρεαλιστικά είναι ανέφικτο αυτό το αποτέλεσμα, αναμένουμε τις εξελίξεις.
Στον Αρη έχει συμβεί το πλέον παράδοξο. Ο Λάσκαρης κυνήγησε με πάθος το ντιλ με τον Γιαννάκη για να έχει ένα “βαρύ” όνομα σαν κυματοθραύστη στα διοικητικά προβλήματα και τελικά ο Λάσκαρης και τα ζητήματά του έφτασαν να χρησιμοποιούνται σαν κυματοθραύστες και άλλοθι για την τραγική αγωνιστική εικόνα.
Οι παίκτες που έχουν αποκτηθεί και το συνολικό μπάτζετ, επ' ουδενί δικαιολογούν την απελπιστική αγωνιστική εικόνα του Αρη. Η ομάδα είχε διασυρθεί στην Αμαλιάδα όταν δεν μπορούσε να υπάρχει υποψία οικονομικού προβλήματος, αφού ακόμα δεν είχε “τρέξει” ημερομηνία πληρωμής. Τώρα, ακόμα κι αν έχει μπει το οικονομικό στην κουβέντα, η εικόνα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αφού δεν έχει υπάρξει το παραμικρό δείγμα βελτίωσης. Κι εδώ υπήρξε “λίπος”, από την πρόκριση στο κύπελλο επί του ΠΑΟΚ, μόνο που στον Αρη είναι άγνωστο αν υπάρχει ελπίδα να στρώσουν όλα τα τριγύρω για να επικεντρωθούν στο αγωνιστικό. Η τούρκικη “μετάγγιση”, είναι μια προσδοκία, αλλά έχει τραβήξει πολύ σε χρόνο χωρίς ουσιαστικές ενδείξεις.
Το τρίτο μέτωπο περιπέτειας εδρεύει στη Νέα Σμύρνη. Η “κηδεία” που έκανε η Κύμη, η οποία παρεμπιπτόντως όταν ένιωσε τη θηλιά να σφίγγει τα έσκασε για δοκιμασμένες ποιοτικές λύσεις που αλλάζουν τη μοίρα των ομάδων σαν τον ΜακΦάντεν, στον Πανιώνιο ζορίζει πολύ το πράγμα κυρίως αν δεν υπάρχει επίγνωση ή ξεκάθαρη στρατηγική. Στον Πανιώνιο οι δηλώσεις και οι κινήσεις δείχνουν να βγάζουν ένα σύνδρομο κατατρεγμού από τη διαιτησία και να τους φταίει αυτή ενώ οι ίδιοι έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα. Και δεν λέμε για την μία φάση που έκαναν ένσταση στο τελευταίο ματς, όσο περισσότερο για την ανακοίνωση μετά την ήττα από την ΑΕΚ ότι και στα έξι ματς έχουν αδικηθεί!
Προσπερνώντας ότι μια ομάδα που στήθηκε εκ των πραγμάτων στο... και πέντε, επέλεξε να χάσει κι άλλο χρόνο διώχνοντας τον προπονητή που την έστησε και κάνοντας μια νέα αρχή με έναν που δεδομένα θα ήθελε τον χρόνο του, ακόμα και την βελτίωση της εικόνας με τις προσθήκες παικτών και το πέρασμα του χρόνου που δεδομένα θα ερχόταν ανεξαρτήτων προσώπων, φαίνεται από διάφορες δηλώσεις να την έχουν υπερεκτιμήσει.
Επαναλαμβανόμενες ατάκες του στιλ “ερχόμαστε και μην μας υποτιμάτε”, έχουν μεν το καλό ότι δείχνουν πίστη και ψυχολογία, αλλά θέλουν και σπέσιαλ αντιμετώπιση όταν η μία ήττα έρχεται πίσω από την άλλη.
Με... αστερίσκο μπαίνει σε παρακολούθηση η Λάρισα. Οχι επειδή έχασε εύκολα εντός από το Ρέθυμνο. Οχι μόνο γι' αυτό μάλλον. Τα μηνύματα που φτάνουν δεν είναι ακριβώς ενθαρρυντικά. Κι αν για τις πρώτες αποχωρήσεις προβλήθηκαν πειθαρχικά θέματα, φαίνεται ότι το θέμα δεν είναι απλό και έχει να κάνει με το χρήμα. Για να δούμε.
Μιλώντας για κρίσεις, επικρίσεις και διαχειρίσεις, έχει και η Α2 τα δικά της. Με την Καρδίτσα να έχει δώσει παράδειγμα διαχείρισης, αν και νεόκοπη στην κατηγορία. Μεγάλο πράγμα να κουμαντάρει το καράβι άνθρωπος που ξέρει τα αποδυτήρια. Ο Χρήστος ο Δεληγιάννης έβλεπε να... τον κοιτάζουν με απορία επειδή δεν ακολουθούσε την πεπατημένη, να διώξει τον προπονητή. Ηξερε όμως γιατί τον πήρε, έβλεπε τη δουλειά που γινόταν, ήξερε τι να περιμένει, κυρίως ήξερε... να περιμένει. Ηρθε το πρώτο διπλό, πήρε η ομάδα το αποτέλεσμα αφού εντυπώσεις είχε κερδίσει κι άλλες, προχωράει με άλλον αέρα.
Στην Λευκάδα αντίθετα, δεν έδειξαν να έχουν ζυγίσει τα πάντα ξεκινώντας τη χρονιά. Δεν γίνεται ο Λιακόπουλος στα 30φεύγα του να έγινε ξαφνικά διασπαστικό στοιχείο που θέλει να φέρει δικό του προπονητή και να 'χαμε να λέγαμε. Ο Λιακόπουλος είναι στα πρώτα βιολιά της κατηγορίας και σίγουρα το πρώτο βιολί της Δόξας γι' αυτό εξάλλου και τον ακριβοπλήρωσαν το καλοκαίρι.
Οταν παίρνεις τέτοιους παίκτες και έναν καινούργιο προπονητή που έχει δείξει έργο αλλά σε συγκεκριμένο μαγαζί που εν πολλοίς το κουμαντάριζε και ήταν “σπίτι” του, πρέπει να κάνεις εξηγήσεις πριν σκάσει η μπάλα στο παρκέ. Σε διαφορετική περίπτωση, χαλάς λεφτά, χαλάς τις καρδιές σου, χαλάς τα όνειρά σου, γενικά χαλιέσαι...
