Το παράδοξον του τέλους της συνεργασία του Αρη με τον Παναγιώτη Γιαννάκη ρεαλιστικά έγκειται στο ότι αυτό άργησε και όχι στο ότι ήρθε. Η δοικητική αρχικά ανυπαρξία και εν συνεχεία θολή κατάσταση, καθυστέρησε μια εξέλιξη που όλοι οι ψύχραιμα σκεπτόμενοι παρατηρητές συζητούσαν από καιρό. Ηταν φανερό ότι η δουλειά δεν έδεσε, ότι ο Αρης δεν έπαιζε και γι’ αυτό έχει φτάσει να κινδυνεύει και ότι το περασμένο καλοκαίρι είχε γίνει ένα μεγάλο λάθος.
Ο Λάσκαρης ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι είχε τελειώσει. Και ήξερε πρώτος απ’ όλους ότι έπρεπε να βρει ένα ηχηρό όνομα, μια μεγάλη προσωπικότητα, έναν κοινώς αποδεκτό άνθρωπο για να βγάλει μπροστά για κυματοθραύστη. Ο Γιαννάκης ήταν μονόδρομος, αλλά το πόστο αποδείχτηκε λάθος.
Στον Αρη του Λάσκαρη δεν υπήρχε διοικητικός που να το ξέρει η αγορά, η πιάτσα, να μπορεί να μιλήσει και να πείσει. Μπορεί να ήταν πιο αποδοτικό εκατέρωθεν ένα πόστο σαν μάνατζερ ας πούμε. Να παρουσιαζόταν το όνομα – εγγύηση για να έρθουν παίκτες που θα είχαν αμφιβολίες. Να εμφανιζόταν ως ο εγγυητής για το ότι υπάρχει μέλλον. Και να είχε επιλεγεί ένας άλλος προπονητής, για να τρέξει το αγωνιστικό κομμάτι.
Ο πόθος του Γιαννάκη να ξαναμπεί στους πάγκους μετά από πολύχρονη αποχή, οδήγησε και τον ίδιο σε αυτήν την κατεύθυνση. Και έμπλεξε ουσιαστικά με δύο ρόλους, αφού από νωρίς αναγκάστηκε να κάνει και τον διοικητικό, να λέει αριστερά - δεξιά "βάλε πλάτη" για να μην διαλύσει η ομάδα και τον προπονητή. Μόνο που οι παίκτες που σίγουρα είχε σημαντικό ρόλο να πείσει να έρθουν και έκαναν ένα πολύ ισχυρό ρόστερ στην αρχή της σεζόν, όταν δεν υπήρχε και απληρωσιά, παρουσίαζαν κακή εικόνα ομάδας.
Ο Αρης που ταπεινώθηκε στην Αμαλιάδα κι έδειξε από την πρεμιέρα ότι δεν περπατούσε είχε πολύ καλό και πολύ γεμάτο ρόστερ. Και ήρθαν και οι επόμενες ήττες και ήρθε η απογοητευτική παρουσία στην Ευρώπη και παρέμενε σταθερά μια κακή αγωνιστική εικόνα και ακόμα κι όταν έφυγε η πρώτη φουρνιά Αμερικανών, ο δυνατός ελληνικός κορμός με τις προσθήκες ξένων δεν δικαιολογούσε αυτό που εμφανιζόταν. Μια ομάδα που ουσιαστικά δεν προόδευε, πιθανότατα και από τα προβλήματα που διαρκώς μεγάλωναν και την αποδυνάμωναν, αλλά που ήθελε να παρουσιάζει ότι βελτιώνεται. Και όταν δεν μπορείς να διακρίνεις πόσο καλός ή κακός πραγματικά είσαι, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Κάποιοι ταγμένοι δίπλα στον Γιαννάκη, άλλοι με πραγματικά αισθήματα και περισσότεροι προσδοκώντας ίδιον όφελος, μεγαλοποίησαν τις λίγες καλές στιγμές του Αρη, έψαξαν και επινόησαν άλλοθι – τερατουργήματα στις πολλές κακές στιγμές. Οι Ευρωπαίοι κυνηγούσαν τον Αρη, οι Ελληνες κυνηγούσαν τον Αρη, όλοι κυνηγούσαν τον Αρη που όλα τα είχε καλώς καμωμένα. Μα έτσι δεν προσφέρεις υπηρεσίες. Σκόνη στα μάτια πετάς.
Ο Λάσκαρης πιθανότατα αυτό να επιδίωκε. Να βρει τον συγκεντρωτικό άνθρωπο, την ισχυρή προσωπικότητα που αν πετύχαινε θα ήταν η… δική του επιλογή κι αν αποτύγχανε θα έμπαινε μόνος του στο κάδρο της αποτυχίας. Ο Γιαννάκης μάλλον παρασύρθηκε από την τεράστια επιθυμία του να προσφέρει σε μια δύσκολη συγκυρία. Ισως και να μην είχε υπολογίσει σωστά πόσο δύσκολη ήταν. Ισως επίσης και να μην είχε στοχεύσει σωστά το μετερίζι μέσα από το οποίο θα πρόσφερε.
Ανθρώπινο, λογικό, να νιώθει ότι κάτι είχε αφήσει ημιτελές στο κομμάτι της προπονητικής και δεν μπορούσε να αφήσει να μένουν ως τελευταίες εικόνες η Λιμόζ, η Κίνα, η αποχή. Το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε, συνολικά δεν δικαίωσε την ελπιδοφόρα συμφωνία που οδήγησε σε ένα απότομο, ίσως άκομψο, αλλά αναγκαίο φινάλε.
