«Έλα τώρα... Ποιος ασχολείται με το γυναικείο μπάσκετ;» Χμμμ... Μια ματιά στα social media από χθες το βράδυ και η απάντηση είναι εύκολη «Όλοι!» Είμαστε μια χώρα που ζει για το γυναικείο μπάσκετ. Εύκολη ήταν η απάντηση και ένα μήνα πριν, όταν τα ίδια αυτά κορίτσια που τώρα αποθεώνονται, άρχιζαν την προετοιμασία τους: «Κανείς!» Πέντε άτομα όλα όλα από εκπροσώπους των ΜΜΕ στην media day. Μόλις 15 μέρες πριν έγινε διεθνές τουρνουά στην Πάτρα. Πόσοι έκαναν το ταξίδι έστω για μια μέρα από τις τρεις; Μόνο ένας! Από χθες το βράδυ όμως όλοι ασχολούνται και (φυσικά) γνωρίζουν.
Μετά τη νίκη και επί της Ουκρανίας στην Πάτρα (είχε προηγηθεί η «φιλική» νίκη επί της Ρωσίας) κόσμος μπήκε στο παρκέ, τοπικά κανάλια έκαναν την εμφάνισή τους και η κουβέντα με την Στέλλα Καλτσίδου ήταν λίγο «φορτισμένη» συναισθηματικά προς το τέλος. «Κάτι καταφέρατε...» Η απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης από την πλευρά της ήταν από τη μία έως και σοκαριστική, από την άλλη έως και συγκινητική: «Ε, και; Κάθε φορά λέμε πως κάτι κάνουμε, προσπαθούμε, παλεύουμε και μετά πάλι τα ίδια. Εμείς κι εμείς...»
Έχει άδικο; Να αρχίσουμε τα ευχολόγια και να πούμε «μακάρι αυτή τη φορά να είναι αλλιώς τα πράγματα, μακάρι κάποια κορίτσια να δουν αυτή την ομάδα και να πουν «θέλω κι εγώ να γίνω σαν την Εβίνα, σαν τη Στέλλα, σαν την Σπανού, σαν την Σωτηρίου...» Βάλτε ένα όνομα, όποιο θέλετε. Μέσα θα πέσετε.... Να πούμε αυτό το «μακάρι», αλλά σε αυτή την ομάδα αξίζει κάτι περισσότερο.
Η Μάλτση και η Καλτσίδου είναι το απόλυτο δίδυμο στην ηγεσία, η καθεμία με τον τρόπο της, αυτής της ομάδας. Η Σπανού έρχεται να ακολουθήσει από κοντά. Μεγαλώνει το μικρό... Η Κοσμά θα μπει καμικάζι όποτε της ζητηθεί: Βουτιές, τάπες, σουτ, «ξύλο»... Ότι χρειαστεί η ομάδα είτε για ένα λεπτό, είτε για 20’. Μην το ψάχνετε. Το ίδιο θα παίξει. Το ίδιο και η Σωτηρίου που ορισμένες φορές σε κάποια ριμπάουντ λες «δεν γίνεται ρε φίλε να έχει καταφέρει να το πάρει... Δεν έχει λογική». Η Νικολοπούλου έχει συνειδητοποιήσει κανείς τι ρόλο έχει παίξει στο χθεσινό παιχνίδι «κουμαντάροντας» την ομάδα για 35 λεπτά; Η Σπυριδοπούλου μπήκε και με δύο τρίποντα άλλαξε την εικόνα του παιχνιδιού από τον πάγκο. Η Χριστινάκη θεωρείται από τα μεγαλύτερα ονόματα του κολλεγιακού μπάσκετ στις ΗΠΑ και ορμάει σαν παλαβή στο παρκέ, ακόμη κι αν είναι για 2 λεπτά, αλλιώς θα στηρίξει όσο μπορεί από τον πάγκο. Το ίδιο και η Φασούλα που πανηγυρίζει και στενοχωριέται λες και είναι 12 χρονών. Το ίδιο και η Άννα Νίκη Σταμολάμπρου με ρεκόρ στο Πανεπιστήμιό της που θα κάνουν καιρό να σπάσουν. Η Λύμουρα που είναι από τις πλέον έμπειρες θα κάνει τα πάντα όλα είτε παίξει 30 λεπτά κι αυτή, είτε 5 ή καθόλου. Η Σταμάτη δεν έπαιζε και πρέπει να αισθάνεται εξαντλημένη από το άγχος και την προσπάθεια να βοηθήσει όσο μπορεί ακόμη και έξω από τις γραμμές του παρκέ.
Οι γυναίκες γκρινιάζουν ακούμε, αλλά όχι αυτές... Αυτές ξέρουν γιατί είναι εκεί. Φροντίζουν και οι μεγαλύτερες να μαθαίνουν τις μικρότερες να βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Επιστροφή στο παρκέ εκεί στην Πάτρα. Ξέρετε τι είπαν και η Μάλτση και η Καλτσίδου μετά τη νίκη επί της Ρωσίας στο φιλικό; «Ήταν σημαντικό, γιατί θέλαμε οι μικρότερες να δουν πως γίνεται. Πως μπορούμε! Πως δεν υπάρχει αδύνατο στον αθλητισμό. Αν το καταφέρουμε αυτό, θα έχουμε πετύχει κάτι πολύ μεγάλο για το μέλλον αυτής της ομάδας. Θα μπαίνουν στο παρκέ και δεν θα φοβούνται κανέναν».
Γιατί έτσι σκέφτονται... Γιατί; Γιατί ακόμη αγαπούν αυτό που κάνουν. Αληθινά... Χωρίς σταριλίκια, χωρίς να αγκομαχούν. Γιατί ανησυχούν για το αύριο και θέλουν να το προετοιμάσουν, αντί να του γυρίσουν την πλάτη και να λένε μετά «όταν ήμασταν εμείς νικούσαμε». Αυτές θέλουν να πουν κάποια στιγμή σε κάποια άλλα κορίτσια: «Στρώσαμε το δρόμο και χαιρόμαστε που εσείς μας ξεπεράσατε».
Υ.Γ.1 Για να μην μπερδευόμαστε, μην νομίζετε πως μιλάμε για την αγάπη του ερασιτεχνισμού. Μην νομίζετε πως δεν έχουν καλά συμβόλαια ή πως δεν έχουν υπογράψει για αρκετά χρήματα και στο παρελθόν ή πως δεν έχουν κατακτήσει τίτλους. Είναι επαγγελματίες και 100%, αθλήτριες που δουλεύουν σκληρά όλο το χρόνο και κάποιες βγάζουν και περισσότερα από άντρες συναδέλφους τους. Απλά η αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν παραμένει μεγάλη... Ίσως και λίγο παιδική... Αυτό όμως δεν είναι το σπάνιο;
Υ.Γ. 2 Η «άχρηστη» πληροφορία της ημέρας; Όλοι στην Πράγα έχουν αγαπήσει αυτή την ομάδα και τη συμπεριφορά της εντός και εκτός παρκέ. ΚΑΙ αυτό λέει κάτι.
Υ.Γ.3 Εντάξει... Που και που θα γκρινιάξουν και λίγο... Όχι μετά το τζάμπολ όμως!
