Ο Παναθηναϊκός έκανε το φετινό 3-0 απέναντι στον Ολυμπιακό σε ένα παιχνίδι που λίγη ουσία είχε για τους «πράσινους» τουλάχιστον σε ότι αφορά το κεφάλαιο «κορυφή στο ελληνικό πρωτάθλημα». Βρίσκονται τέσσερις νίκες μπροστά, προελαύνουν αήττητοι και συνεχίζουν. Το σημαντικό όμως είναι πως προχωρώντας βρίσκουν παίκτες. Κι ας μην έχουν βρει αυτόν τον ψηλό που αναζητούν εδώ και αρκετό καιρό και που μπορεί και να μην τον βρουν (να πάρουν παίκτη έτσι απλά για να πάρουν, δεν θα το κάνουν).
Ο Τσάβι Πασκουάλ βγάζει λαγούς από το καπέλο του και μάλιστα σε καθοριστικές αναμετρήσεις. Το δίδυμο Καλάθη – Γκιστ (υπεράνω κάθε αμφισβήτησης πια), ο Ρίβερς (με όλη τη στήριξη του πλανήτη από ομάδα και κόσμο στο κακό του φεγγάρι), ο Σίνγκλετον (που για καιρό βρέθηκε μακριά από τον καλό του εαυτό κυρίως επιθετικά), αλλά και ο Παππάς (που έχει το ρόλο του και μπορεί να γίνει κομπάρσος, αλλά και ο απόλυτος πρωταγωνιστής στον ίδιο αγώνα) είναι το βασικό κομμάτι του Παναθηναϊκού.
Ο Καταλανός τεχνικός και οι συνεργάτες του παίρνουν από όλους και στηρίζονται σε όλους. Τα συγχαρητήρια όμως τους αξίζουν πολύ περισσότερο, γιατί κανένας από τους παίκτες δεν νιώθει άχρηστος. Τους εμπιστεύονται και τους το δείχνουν όχι μόνο στα παιχνίδια, αλλά και στις προπονήσεις και στην κάθε κουβέντα, στην κάθε κίνηση. Και το να νιώσει ο παίκτης πως ο προπονητής του τον πιστεύει είνα το Α και το Ω πιστέψτε μας! Και τους πιστεύουν και οι συμπαίκτες τους. Μετρήστε πόσες φορές έχουν μιλήσει οι βασικοί για τους «μικρούς» ή αυτούς που δεν είναι πρωταγωνιστές, επηρεάζοντας με τον τρόπο τους και την εξέδρα. Ουκ ολίγες...
Και κάπως έτσι ήταν ο Λεκαβίτσιους στο ΣΕΦ και χθες στο ΟΑΚΑ, αλλά και όταν έλειπε ο Καλάθης. Ήταν ο Βουγιούκας με την Ζαλγκίρις Κάουνας... Ήταν ο Ζακ Όγκαστ ή ο Θανάσης Αντετοκούνμπο με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας... Ήταν ο Μάρκους Ντένμον με την Ζαλγκίρις Κάουνας και όχι μόνο... Ήταν ο Κωνστατίνος Μήτογλου χθες, αλλά και με τους Λιθουανούς. Ξέρει τι μπορεί να πάρει από κάθε παίκτη και τον τοποθετεί εκεί ακριβώς που πρέπει. Ξέρει τι δεν μπορεί να κάνει κάποιος και δεν τον εκθέτει.
Κάπου θυμίζει κάτι λίγο από εκείνο που είχε πει κάποτε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Εμπνέομαι από τους παίκτες μου. Βλέπω τι μπορούν να κάνουν στην προπόνηση και μπορώ να φτιάξω κάποιο play γι’ αυτούς. Όλοι μπορούν να προσφέρουν κάτι για να είναι εδώ».
Δεν ξέρουμε αν ο Πασκουάλ εμπνέεται από τις προπονήσεις και τις κινήσεις των παικτών του όπως ο Ζοτς, ξέρει όμως σίγουρα πάρα πολύ καλά τι μπορεί να του δώσει ο καθένας. Δεν ξέρουμε αν είναι ο καλύτερος προπονητής, αλλά σίγουρα έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των παικτών του και έχει αποδειχθεί πως μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και να βγάλει την ομάδα του αλώβητη μέσα από αυτές. Και τώρα δείχνει πως ξέρει πολύ καλά πως για να φτάσει όσο το δυνατόν πιο μακριά σε μια τόσο γεμάτη χρόνια χρειάζεται και τον τελευταίο παίκτη του... Με 7-8 παίκτες χρονιά δεν βγαίνει, γιατί η ενέργεια αντί να ανεβαίνει ή να μένει σταθερή, απλά στο τρίτο και στο τέταρτο δεκάλεπτο θα πέφτει κατακόρυφα... Και θα χάνει παιχνίδια... Τόσο απλά...
