Το Ευρωμπάσκετ του 2005 απέδειξε για μία ακόμα φορά ότι το μπάσκετ είναι το εθνικό μας σπορ και η Εθνική Ελλάδος, η «επίσημη αγαπημένη».
Πώς το έλεγε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ στη θρυλική ταινία «Καζαμπλάνκα»... «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι». Εμείς λοιπόν θα έχουμε πάντα το Βελιγράδι.
Δεν υπήρξαμε όλοι τόσο τυχεροί σε αυτή τη ζωή ούτως ώστε να προλάβουμε το θαύμα του 1987... Εντάξει, για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, όσοι δεν τα είδαμε live, τα «λιώσαμε» αρχικά στο βίντεο και πλέον ακόμα και σήμερα τα ξαναβλέπουμε στο youtube.
Ωστόσο όταν βιώνεις κάτι τη στιγμή που συμβαίνει είναι πολύ πιο όμορφο και σε στιγματίζει περισσότερο. Χαράζεται ανεξίτηλα στη μνήμη σου και δεν βγαίνει ποτέ από μέσα σου. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου.
Τα πρώτα χρόνια που «γνώρισα» την Εθνική έμεινα με την πίκρα των ηττών από τη Γιουγκοσλαβία το 1997 στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας κι έναν χρόνο αργότερα ξανά από τους «πλάβι» στο ΟΑΚΑ. Το καλοκαίρι του 1999 αρνήθηκα πρόσκληση συμμαθητή για διακοπές στο εξοχικό του, διότι είχε... Ευρωμπάσκετ. Δεν το μετάνιωσα παρά την αποτυχία. Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστα για ένα παιδί. Ωστόσο υπήρχε μία «μαγική» έλξη με αυτήν την ομάδα.
Κάτι που ακόμα και στα δύσκολα μ' έκανε να «δένομαι» περισσότερο μαζί της. Το 2003 άκουγα από την τηλεόραση για πρώτη φορά το σύνθημα: «Σήκωσέ το, το... τιμημένο» και το πίστεψα μέχρι τον μοιραίο προημιτελικό με την Ιταλία στη Στοκχόλμη. Το 2004 η Αργεντινή αποδείχτηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο, αλλά πλέον η σειρά μας είχε έρθει.
Η ήττα από τη Σλοβενία στη φάση των ομίλων δημιούργησε αναταραχές και οι... βιαστικοί πρόλαβαν να ξεγράψουν την «επίσημη αγαπημένη». Στην ουσία ο ημιτελικός του τουρνουά ήταν και ο τελικός... Αφού εκεί έγινε η επική ανατροπή που ολοκληρώθηκε με το τρίποντο του Διαμαντίδη, πλέον τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους.
Ο μέγας Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν απίθανος, αλλά τίποτα δεν ήταν πιο δυνατό από την Εθνική Ελλάδος. Ακριβώς πριν δώδεκα χρόνια, το βράδυ της Κυριακής 25/9/2005 ζήσαμε το δικό μας '87, σ' ένα από τα ομορφότερα αθλητικά «παραμύθια» που έκανε ένα ολόκληρο έθνος να παραληρεί...
