Το ότι το ΑΔΕΑΔ θυμήθηκε να βγάλει απόφαση για τον αγώνα Περιστέρι - Λάρισα τέσσερις μήνες μετά τη διεξαγωγή του ήταν ένα θέμα που προκάλεσε σχόλια. Εντός του ΕΣΑΚΕ μάλιστα έγιναν και συγκρίσεις σε σχέση με άλλες υποθέσεις του πρόσφατου παρελθόντος που μάλλον υπήρχε... πρεμούρα, όχι για την απόφαση φυσικά αλλά για το χρονικό όριο αυτής. Οχι από το ΑΣΕΑΔ, αλλά από άλλους που μπορεί να υπενθύμιζαν πιεστικά να πάρει σειρά κάποια υπόθεση επειδή καίγονταν.
Το θέμα είναι αλλού και έχει λίγο παρασκήνιο. Λέγεται ότι ενημερώθηκαν οι εμπλεκόμενες ΚΑΕ ότι αν ήθελαν να παρατήσουν την ιστορία θα μπορούσαν να το κάνουν ενημερώνοντας εγγράφως το ΑΣΕΑΔ ότι μπορούσε να τη βάλει στο συρτάρια.
Λέγεται ότι το Περιστέρι το έκανε, αλλά η Λάρισα όχι. Και δεν το έκανε όχι επειδή αμέλησε, αλλά επειδή υπήρχε θέμα ηθικής τάξης για τον Θόδωρο Ριζούλη. Το νόημα του σκεπτικού ήταν ότι, αδικήθηκα και διεκδίκηση το δίκιο μου όπου είχα τη δυνατότητα. Οταν το βρήκα δεν θα μπορούσα να γυρίσω την πλάτη. Θα ήταν ασέβεια προς την ομάδα, την προσπάθεια που έγινε και το πρωτάθλημα το ίδιο να πούμε ας μη γίνει τίποτα τώρα επειδή σωθήκαμε. Και να πανηγυρίζαμε για την ξαφνική ευκαιρία αν χρειαζόμασταν το ματς.
Κάπως έτσι η κουβέντα κόπηκε πριν καλά καλά αρχίσει. Και η Λάρισα ετοιμάζεται για ένα ταξίδι που μπορεί να μοιάζει, ίσως και να είναι, περιττή ταλαιπωρία αλλά επί της ουσίας είναι το αποτέλεσμα μιας δικαίωσης. Εστω και πολύ ετεροχρονισμένης έστω και χωρίς να κρίνει κάτι πλέον.
