Είχαν απόλυτο δίκιο οι αδελφοί Αγγελόπουλοι να επεκτείνουν το… καμάρι τους για το μπασκετικό τους παιδί σε βάθος δεκαετίας και όχι μόνο στην (μία ακόμα) πρόκριση σε φάιναλ φορ.
Είναι γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει χτίσει σε διάρκεια κορυφαίο όνομα στο ευρωπαϊκό στερέωμα του μπάσκετ και έχει πολλούς λόγους να αισιοδοξεί ότι υπάρχουν πολλά χρόνια μπροστά.
Είναι αλήθεια ότι και φίλαθλοι άλλων ομάδων αναγνωρίζουν την υγεία του μπασκετικού Ολυμπιακού, αποδέχονται το μοντέλο, σέβονται την προσπάθεια και έστω και αν δεν πανηγυρίζουν τις επιτυχίες, σίγουρα τις παραδέχονται.
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας αποδεκτό ότι ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο άνθρωπος που έχει αλλάξει με μια μετακίνηση την μοίρα μιας ομάδας τις ισορροπίες και την ροή του αθλήματος εντός κι εκτός συνόρων.
Είναι αυτονόητο ότι ο εκάστοτε προπονητής έχει συμμετοχή, πολύ μεγάλη, στα αποτελέσματα κάθε ομάδας. Για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, πέραν των όποιων τεχνικών αναλύσεων υπάρχει κάτι που έχει γίνει ορατό εξ αρχής και πρέπει να επισημαίνεται.
Ο Σφαιρόπουλος έχει τον τρόπο του να κάνει όλη την ομάδα να κοιτάζει μόνο μπροστά. Εχει σηκώσει «απαγορευτικό» στη γκρίνια, έχει αφήσει εκτός ΣΕΦ οποιονδήποτε κίνδυνο… μιζέριας από αυτούς που «χώνονται» σε αποδυτήρια όταν υπάρχουν δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις.
Ακόμα κι όταν ο ίδιος έχει βγει δημοσίως να εκφράσει παράπονα, είναι φανερή η πρόθεση να αλλάξει άμεσα παράγραφο. Είναι παγιωμένη η αίσθηση ότι το μότο για κάθε πρόβλημα που εμφανίζεται είναι «να δούμε πώς θα το λύσουμε» και όχι «να το κουβαλήσουμε μαζί μας για να έχουμε άλλοθι».
Μια ομάδα με τέτοια νοοτροπία και με έναν ηγέτη του βεληνεκούς του Σπανούλη είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πάει μπροστά. Και μπορεί στον Ολυμπιακό να μην το ανέφεραν πολύ, όμως το ότι παίζουν όλη τη χρονιά χωρίς τον Χάκετ και στην τελική ευθεία χωρίς τον Λοτζέσκι δεν είναι μικρό. Παίκτες με πολύ ψηλή θέση στην αγωνιστική ιεραρχία, στον ίδιο… χώρο ευθύνης, με τα κενά όμως να καλύπτονται και προς ώρας να μην αποδεικνύονται μη αναστρέψιμες οι ζημιές.
Ο Ολυμπιακός θα πάει και στην Πόλη με την ίδια… αλέγκρα νοοτροπία. Του «περνάμε καλά μαζί και αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε». Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα εγγυημένο για το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Υπάρχει όμως για το μέγεθος αυτής της προσπάθειας. Και για το... βλέμμα αυτοπεποίθησης που θα κάνει τους απέναντι να νιώθουν άβολα.
