Το Basketa.gr εύχεται χρόνια πολλά στον Μάικ Ντ' Αντόνι για τα 69α γενέθλιά του, έχοντας αποτελέσει έναν άνθρωπο με τόλμη σε όλη την προπονητική του καριέρα, με επιτυχίες (Σανς) και μεγάλες αποτυχίες (Νικς, Λέικερς), που τώρα όμως παίζει στο Χιούστον την πιο μεγάλη «ζαριά», για να μείνει στην ιστορία.
Ας ξεκινήσουμε με το απλό. Αν κάνει οποιοσδήποτε από εμάς ένα λάθος σε μια φυσιολογική δουλειά, ή έχει γενικά μια κακή ημέρα, δεν πρόκειται να γίνει… βούκινο. Δε θα ασχολείται μαζί μας όλη η χώρα. Αυτό το «προνόμιο», όμως, στον αθλητισμό δεν υπάρχει.
Θα πει κανείς, ότι αυτοί πληρώνονται εκατομμύρια. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να συγκρίνουμε έναν άνθρωπο του αθλητισμού, παίκτη ή προπονητή, με έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του παραδίδοντας, για παράδειγμα, παραγγελίες σε ένα 10ωρο ή 12ωρο, ώστε να βγει το μεροκάματο; Και οι δύο πλευρές είναι σωστές εν μέρει, αλλά ας σκεφτούμε λίγο και τι αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Η δημοσιότητα, οι χορηγοί που πιέζουν, οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι που σε ακολουθούν 24 ώρες το 24ωρο δεν είναι πράγματα που… χωνεύονται εύκολα, μιας και μιλάμε για μειωμένη ιδιωτική ζωή επί της ουσίας. Αυτό είναι το αντίτιμο, βέβαια, αλλά κι εκείνοι είναι άνθρωποι, σαν εμάς, όχι μηχανές χωρίς συναισθήματα. Και ειδικά όταν τα αποτελέσματα δεν έρχονται, αυτό γίνεται ακόμη πιο σκληρό.
Κάπως έτσι ήταν, επί της ουσίας, η ιστορία του προπονητή Μάικ Ντ’ Αντόνι για 6 χρόνια. Ο εορτάζων σήμερα (8/5), άλλωστε, σαν παίκτης ήταν σπουδαίος και στην Ευρώπη είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε για 13 χρόνια, μέχρι το 1990, στην φανταστική Ολίμπια (τότε Τρέισερ) Μιλάνο της εποχής. Ήταν και μια εποχή, βέβαια, όπου δεν επικρατούσε η… τρέλα που αναφέραμε νωρίτερα.
Σαν προπονητής, όμως, ο Ιταλοαμερικανός που σήμερα γίνεται 69 ετών, δεν είχε πάντα την αποδοχή, που βιώνει ως τεχνικός των Χιούστον Ρόκετς, έστω κι αν κάθε χρόνος που περνά, μετρά εναντίον του, με τις φωνές να πληθαίνουν τελευταία για την απομάκρυνσή του, μιας και τίτλος δεν έρχεται.
«Seven seconds or less»
Νωρίτερα, όμως, είχε αντιμετωπίσει την ωμή πραγματικότητα του να είσαι τεχνικός των δύο πιο διάσημων και κερδοφόρων ομάδων, δηλαδή των Νικς και των Λέικερς. Μέχρι το 2008, βέβαια, ο Ντ’ Αντόνι απολάμβανε το σεβασμό, θεωρούμενος ως ένας εκ των κορυφαίων προπονητών, μαζί με τον Γκρεγκ Πόποβιτς και τον Τζέρι Σλόαν, δουλεύοντας τότε για τους Φοίνιξ Σανς, που με το δίδυμο Νας-Στούντεμαϊρ πρόσφεραν τρομερό μπάσκετ.
Ο Ντ’ Αντόνι, μάλιστα, θεωρείται εκ των καινοτόμων του παιχνιδιού για όσα βλέπουμε σήμερα. Η ομάδα του έπαιζε το pick ’n’ roll με νέες, ενδιαφέρουσες παραλλαγές, είχε μια up-tempo επίθεση και τρέλαινε με το ρυθμό της τον αντίπαλο, έδινε χώρο στους σουτέρ και παρουσίαζε ευελιξία στις θέσεις, όπου μπορούσε να αγωνιστεί ένας παίκτης. Με λίγα λόγια, αυτό που θαυμάσαμε αργότερα στους Ουόριορς του Στιβ Κερ.
Αυτό που καθιερώθηκε περισσότερο στην εποχή του, μάλιστα, ήταν το λεγόμενο «Seven Seconds or Less», βασιζόμενο σε όσα αναφέραμε νωρίτερα και που όλοι οι προπονητές μετά, σχεδόν, έσπευσαν να εφαρμόσουν στις ομάδες τους, με έκφραση της επίθεσής τους το πολύ μέσα σε επτά δευτερόλεπτα, ενώ ο χρόνος τους είναι τα 24”.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έκτοτε, όμως, οι ομάδες του Ντ’ Αντόνι απογοήτευαν σε αποτελέσματα, έχασαν πιθανά μεγάλα ταλέντα λόγω της κακής τους απόδοσης και η φήμη ήδη αναγνωρισμένων παικτών καταρρακωνόταν, όπως του Ντουάιτ Χάουαρντ, με την κατάσταση των Λέικερς στην τριάδα Κόμπι-Νας-Χάουαρντ να μυρίζει… μπαρούτι, ενώ ξεκινούσε μια εποχή με υποσχέσεις.
Μεγάλες πόλεις, μεγάλες ομάδες, μεγάλα λάθη
Η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, όμως, δεν ήταν ιδεατές επιλογές. Κι αυτό, γιατί πρόκειται για οργανισμούς που θέλουν τίτλους και όχι «χτίσιμο» παιχνιδιού, πολλώ δε μάλλον στην πρώτη πόλη που, δεν μπορεί να περιμένει κανέναν.
«Τα λεφτά είναι φοβερά, αλλά θα του έλεγα να μη δεχθεί τη δουλειά», είχε πει μια πηγή κοντά στον Ντ’ Αντόνι, που μετά τη δουλειά του στο Φοίνιξ, διάλεξε το 2008 να… καταστραφεί. Τότε, βέβαια, είχε μια ενδιαφέρουσα ομάδα με τον Στεφόν Μάρμπερι, τον Έντι Κάρι, τον Ζακ Ράντολφ, αλλά μετά οι επιλογές ήταν τραγικές, με αποκορύφωμα αυτήν του Καρμέλο Άντονι, που ήθελε απλά… να του ανήκει η πόλη. Ακόμη και η «ανακάλυψη» του Τζέρεμι Λιν δεν ήταν κάτι, που σε βάθος χρόνου θα τον κρατούσε στον πάγκο. Περισσότερα θα το αποκαλούσε κανείς ένα «πυροτέχνημα».
Κι όλα αυτά, ενώ στην αρχή έμοιαζε να κάνει καλή δουλειά. Από τις 23 νίκες, η ομάδα πήγε στις 32 στην πρώτη του σεζόν και άρχισε να της δίνει χαρακτήρα νικητή, φέρνοντας μαζί του στη συνέχεια και τον Αμάρε από το Φοίνιξ, με πενταετές συμβόλαιο στα 100 εκατομμύρια δολάρια. Όπως αναφέραμε και πριν, όμως, αργότερα ήρθε η απόφαση για τη μεταγραφή του «Μέλο»…
Μετά από χρόνια, ο ίδιος είπε στη Ραμόνα Σέλμπουρν, ότι «έπρεπε να μείνω στο Φοίνιξ, να παλέψω, γιατί δε βρίσκις κάθε μέρα παίκτες σαν τον Νας». Ήταν μετανιωμένος, αλλά εξήγησε πως και οι δύο πλευρές ήταν δυσαρεστημένες μεταξύ τους και για αυτό έφυγε ο ίδιος. Παραδέχθηκε, όμως, ότι «ίσως το έκανα βιαστικά, γιατί πήρα την απόφαση μόλις τελείωσε η σεζόν και το κατάλαβα μετά από μήνες». Αποκαλύφθηκε αργότερα, πάντως, ότι ένας βασικός λόγος της αποχώρησής του, είναι πως η ομάδα θέλησε να του επιβάλει ένα βοηθό προπονητή για την άμυνα, κάτι που συμβαίνει στους Ρόκετς του με τον Τζεφ Μπιζντέλικ.
Με αυτό τον τρόπο, κατέληξε να «πληγωθεί», όταν ο Άντονι ζήτησε από τη διοίκηση να διαλέξουν ανάμεσα σε εκείνο και τον προπονητή του, μην καταφέρνοντας να προσαρμοστεί στο στυλ του. Λογικό, βέβαια, όταν θέλεις μόνιμα την μπάλα στα χέρια σου και για να την πάρουν οι συμπαίκτες σου χρειάζονται… δεύτερη στο παρκέ.
Και στο Λος Άντζελες, πάντως, η κατάσταση δεν ήταν εύκολη. Ο Μάικ Μπράουν ξεκινά με 1-4 τη σεζόν 2012-2013, που ξεκίνησε με την προμηνυόμενη τρομερή τριάδα των Κόμπι Μπράιαντ, Στιβ Νας, Πάου Γκασόλ και Ντουάιτ Χάουαρντ, τα προβλήματα ξεκινούν, αλλά ο Ντ’ Αντόνι βλέπει ευκαιρία.
Λίγο αργότερα, μάλλον θα μετάνιωνε και αυτή την απόφαση. Κι αυτό, γιατί η σεζόν συνέχισε αποτυχημένα. Τραυματισμοί, με αποκορύφωμα αυτόν τον Κόμπι στον αχίλλειο, κακές σχέσεις, κακή «χημεία» των παικτών, όλα πήγαν λάθος. Και που έφτασαν στα playoffs, πολύ καλά ήταν, για να «σκουπιστούν» από τους Σπερς.
Όταν έκανε... χωριό με τον «Μούσια»
Έναν χρόνο αργότερα, χωρίς κάτι αξιόλογο να συμβαίνει, ο Ντ’ Αντόνι θα φύγει από την Καλιφόρνια με «ψυχρές» σχέσεις με όλους, με την αμφισβήτηση να είναι πολύ έντονη στο πρόσωπό του. Λίγο καιρό αργότερα, όμως, περνά από συνεντεύξεις στους Νάγκετς και τους Σίξερς, αποδεχόμενος τη δεύτερη πρόταση, για να γίνει προπονητής μαζί με τον Μπρετ Μπράουν, χωρίς όμως να κρατήσει αυτό για πολύ.
Οι Χιούστον Ρόκετς τον θέλουν πραγματικά και κάνουν την έκπληξη το 2016. Ο Ντ’ Αντόνι έχει άλλη μια ευκαιρία, αλλά οι αμφιβολίες είναι λογικό να υπάρχουν για το πώς θα χειριστεί έναν άλλο σούπερ σταρ, εξαιρετικά εκκεντρικό, όπως είναι ο Τζέιμς Χάρντεν. Τα ΜΜΕ της πόλης, μάλιστα, θεωρούν πως ο Τζεφ Βαν Γκάντι και ο Τομ Θίμποντο θα ήταν καλύτερες επιλογές, αλλά ο πρώτος σωπαίνει τους πάντες, όταν αναφέρει πως η επιλογή του Ντ’ Αντόνι είναι εξαιρετική.
Ο ιδιοκτήτης, Λέσλι Αλεξάντερ, δίνει τη δυνατότητα, μάλιστα, στον Μάικ να αναπτύξει την φιλοσοφία και τον τρόπο παιχνιδιού του, ο οποίος μάλιστα «κολλάει» με τον ιδιότροπο «Μούσια», καθώς δίπλα του επιλέγει παίκτες που του ταιριάζουν, κυρίως με καλό σουτ, όπως ο Ράιαν Άντερσον και ο Έρικ Γκόρντον. Ο Νενέ και ο Κλιντ Καπέλα, παράλληλα, αποτελούν ένα καλό στήριγμα στη ρακέτα.
Σημαντικό στοιχείο, όμως, είναι και η σχέση του με τον Χάρντεν. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί στην Εθνική ΗΠΑ, έχοντας πολύ καλή σχέση, με αποτέλεσμα ο Τζέιμς να αποδεχθεί την πρόσληψή του. Η απόφασή του, δε, να τον κάνει πλέι μέικερ μοιάζει εκείνη την εποχή ριψοκίνδυνη, αλλά τα καταφέρνει περίφημα, αφού ούτως ή άλλως σαν «2άρι» είχε 7.5 ασίστ ανά αγώνα.
Κάπως έτσι, ο Ντ’ Αντόνι καθιερώνει ως ηγέτη και πρώτο βιολί τον Χάρντεν, βάζει δίπλα του παίκτες που μπορούν να υποστηρίξουν το παιχνίδι του και οι Ρόκετς είναι πάντα ψηλά στη σκληρή Δύση. Ο Χάρντεν, επίσης, δημιουργεί κάθε χρόνο τις βάσεις για να γίνει MVP και η ομάδα είναι υποψήφια για τον τίτλο.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Μάικ Ντ’ Αντόνι λυτρώνεται και γίνεται πάλι ένας από τους κορυφαίους τεχνικούς του ΝΒΑ, παίρνοντας το βραβείο το 2017. Το καλοκαίρι, βέβαια, αποφάσισε να το πάει… ένα βήμα πιο πέρα, φέρνοντας και τον Ράσελ Ουέστμπρουκ, με την ομάδα να παλεύει για την τετράδα και τον άλλοτε ηγέτη των Θάντερ με τον Χάρντεν να χρωστούν απαντήσεις για το πόσο winners είναι.
Το πείραμα, σαφώς, είναι πολύ επικίνδυνο και μπορεί να σημαίνει, είτε θρίαμβο για τις «Ρουκέτες» είτε… απόλυση για τον Ντ’ Αντόνι. Η τόλμη για άλλη μια φορά δεν του λείπει, αλλά παίζει πια σε μια μεγάλη «ζαριά» το αν τώρα θα περάσει σαν κάποιος σπουδαίος στην ιστορία, ή θα χάσει ακόμη μια ευκαιρία…
