Τα βασικά προβλήματα της Euroleague, που εντοπίζονται στο γεγονός, ότι «χτίστηκε» σε διόλου αγωνιστικά κριτήρια, την κάνουν να εκτίθεται κάθε χρόνο όλο περισσότερο, όταν αποτυγχάνει μια ομάδα της με συμβόλαιο που… δεν την κουνάει από τη διοργάνωση, όποια κι αν είναι πορεία της. Αρκετές ομάδες επιβεβαίωσαν τον ισχυρισμό αυτόν και το Basketa.gr αναλύει.
Η Euroleague πριν από μερικά χρόνια αποφάσισε, αντιδρώντας στην απόφαση της FIBA να προωθήσει το νέο της καλεντάρι, ώστε να ενισχύσει τη δημοτικότητα των εθνικών ομάδων και των εθνικών πρωταθλημάτων στο μπάσκετ, με αγώνες των εθνικών μέσα στη σεζόν που θα είχαν θετική επίδραση για τις λίγκες, να βάλει… πάνω του ένα δικό της καλεντάρι, με διπλούς αγώνες σε μερικές εβδομάδες και διαφοροποίηση του συστήματος διεξαγωγής, με 16 ομάδες που θα έπαιζαν όλες μεταξύ τους. 11 με συμβόλαιο, μία μέσω Eurocup και οι υπόλοιπες μέσω διακρίσεων στα εθνικά πρωταθλήματα. Και με την προοπτική να γίνουν 18, με το ευρωπαϊκό κοινό να απολαμβάνει όλους τους κορυφαίους.
Ελκυστικό αυτό το σύστημα στη θεωρία, αλλά… έμπαζε πολύ στην πράξη. Κι αυτό, γιατί ο κόσμος μπορεί να θέλει να δει τους κορυφαίους, αλλά θέλει και δικαιοσύνη. Και το σύστημα διεξαγωγής της Euroleague κάθε άλλο παρά δίκαιο είναι, αφού με τα 11 συμβόλαια που έδωσε και δε «σπάνε» με κανέναν τρόπο, διεμήνυσε ουσιαστικά, ότι ενεργεί βάσει προσφερόμενων χρημάτων και όχι αθλητικών κριτηρίων από τους συλλόγους.
Η φετινή σεζόν είναι η καλύτερη απόδειξη. Ας δούμε τι έγινε σε μερικά εθνικά πρωταθλήματα. Ο Ολυμπιακός, ένας από τους δύο εκπροσώπους της Ελλάδας, με τα τωρινά δεδομένα, υποβιβάζεται στην Α2, έστω κι αν αυτό δε γίνεται λόγω κακής πορείας αγωνιστικά. Η Μπασκόνια, ένας από τους 4 εκπροσώπους της Ισπανίας, έμεινε εκτός τετράδας στην Ισπανία, καθώς την απέκλεισε η Σαραγόσα. Η Αρμάνι, ο μοναδικός εκπρόσωπος της Ιταλίας, αποκλείστηκε και, μάλιστα, με «σκούπα» στα ημιτελικά από τη Σάσαρι. Και ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί, για παράδειγμα, πρωταθλήματα όπως του Ισραήλ, εκεί όπου η Μακάμπι στο πρόσφατο παρελθόν έχει γνωρίσει τεράστιες αποτυχίες.
Κι όμως, τίποτα απολύτως δε θα αλλάξει. Ολυμπιακός, Μπασκόνια και Αρμάνι θα παίξουν κανονικά, ενώ δεν μπορούν να διεκδικήσουν οι εναντίον τους θριαμβευτές. Η Σαραγόσα δεν μπορεί, επειδή η Βαλένθια έχει πάρει τη θέση της, μιας και κέρδισε το Eurocup, η μία εκ των Σάσαρι, Βενέτσια ή Κρεμόνα δε θα καρπωθεί τον τίτλο του πρωταθλητή Ιταλίας και η ΑΕΚ ή ο Προμηθέας θα δουν μια πορεία τους μέχρι τους τελικούς της Basket League, έστω και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικράτησαν, να περνούν… στο βρόντο.
Ας είμαστε αντικειμενικοί. Αν αυτά συνέβαιναν στο ποδόσφαιρο, θα είχε… ξεσηκωθεί επανάσταση. Ρωτήστε τους ποδοσφαιρόφιλους, άλλωστε, πόσο τους άρεσε η φετινή χρονιά του Champions League, εκεί όπου έκαναν απίστευτη πορεία η Τότεναμ ή ο Άγιαξ, και κατά πόσο τους αρέσει το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας κλειστής λίγκας και εκεί, με βάση την πρόταση του ιδιοκτήτη της Γιουβέντους, Αντρέα Ανιέλι. Στο μπάσκετ, όμως, θεωρείται καθημερινότητα και δεδομένο, ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.
Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι αυτό δεν είναι δίκαιο. Μια σειρά από ομάδες, παράγοντες, παίκτες και προπονητές βλέπουν, ότι ο κόπος τους, ο ιδρώτας τους και η επένδυσή του δεν έχει το αληθινό αντίκρυσμα, γιατί απλούστατα δε θα παίξουν στη μεγαλύτερη διοργάνωση, έχοντας όμως κερδίσει τη θεωρητικά ισχυρότερη ομάδα της χώρας τους, αν μπορούμε να πούμε ότι τέτοιες είναι οι ομάδες της Euroleague. Και πως αργά ή γρήγορα, κάτι τέτοιο μπορεί να δρομολογήσει εξελίξεις.
Την ίδια ώρα, άλλωστε, η FIBA ανοίγει αγορές, είτε μέσω των εθνικών ομάδων είτε μέσω του BCL. Μπορεί να μη βλέπουμε ακόμη τους κορυφαίους, αλλά τα νούμερα και μόνο δείχνουν, ότι έχει αρχίσει να αποκτάται μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το άθλημα, ακόμη και σε χώρες που δεν έχουν παράδοση στο άθλημα. Θυμηθείτε το Final Four της Αμβέρσας, όπου σε όλα τα παιχνίδια το γήπεδο ήταν κατάμεστο, με τους Βέλγους να στέκονται αντάξιοι των περιστάσεων με θριαμβευτικό τρόπο. Θυμηθείτε, ακόμη, στην ίδια διοργάνωση που οι 8 φιναλίστ ήταν από ισάριθμες διαφορετικές χώρες. Δείτε και πόσα γήπεδα σε όλο τον κόσμο γεμίζουν στα «παράθυρα», για να πάρετε τις απαντήσεις.
Έρχεται, άρα, η ώρα που θα αποφασίσουμε αν θα έχουμε ένα ευρωπαϊκό μπάσκετ, που θα περιορίζεται σε 18 ομάδες (με την πρόσθεση των Βιλερμπάν-Μπάγερν, πάλι με συμβόλαιο) και θα απευθύνεται μόνο σε πολύ συγκεκριμένες αγορές (10 αν μετρήσουμε τις χώρες που εκπροσωπούνται), ή ένα ευρωπαϊκό μπάσκετ… για όλους τους Ευρωπαίους, με τη Γηραιά Ήπειρο να μετρά γύρω στις 50 χώρες, που καθεμία αντικατοπτρίζει μια πιθανή σημαντική αγορά.
Με λίγα λόγια πρέπει να διαλέξουμε, αν θα έχουμε μια Ευρώπη δίκαιη, ή μια Ευρώπη, όπου κουμάντο θα κάνουν μόνο η ελίτ και όλα γύρω-γύρω, όσο περνούν τα χρόνια, θα μαραζώσουν, μέχρι να «σαπίσουν» και να εξαφανιστούν σύλλογοι, ξεχνώντας την «πλούσια» αθλητική ιστορία μας.
