Οποιος έχει παρατηρήσει και βάλει σε μια σειρά τις δηλώσεις και τις εκδηλώσεις όλων των ομάδων που έχουν τα πολυετή συμβόλαια με την Ευρωλίγκα, ούτε εκπλήσσεται με όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, ούτε θα εκπλαγεί με την κορύφωση του σχεδίου.
Είναι μαθηματικά βέβαιη η εξέλιξη αυτής της ιστορίας. Και δεν μπορεί να είναι άλλη από την αποχώρηση αυτών των ομάδων από τα εθνικά τους πρωταθλήματα. Ολική ή μερική, θα δείξει. Αλλά αποχώρηση. Μπορεί κάποιοι να πουν "αν γουστάρετε βάλτε μας από τα ημιτελικά των πλέι οφ να παίζουμε", μπορεί κάποιοι να μην πουν τίποτα και απλά να χαιρετίσουν, όμως, όλη αυτή η ιστορία προς τα εκεί πάει.
Πιο ξεκάθαρο δεν θα μπορούσε να το κάνει, με το να υπολογίζει τα "παράθυρα" των Εθνικών ομάδων στο καλεντάρι του Eurocup και να τα αγνοεί επιδεικτικά σε αυτό της Ευρωλίγκας. Το οποίο Eurocup φαντάζει σαν ιδανικό... σφαχτό στον βωμό της διαπραγμάτευσης. Κάτι σαν "το κάνουμε στην άκρη, κρατείστε εσείς το champions league" σας, αλλά μην μας σκοτίζετε σε ό,τι αφορά την Ευρωλίγκα.
Η Ευρωλίγκα δείχνει να νιώθει πανίσχυρη στην παρούσα φάση. Τόσο εκκωφαντικό "δεν σας υπολογίζω", κερδίζει τις εντυπώσεις. Το πήγε κατευθείαν στα άκρα, στην μετωπική με τον επίσημο φορέα του αθλήματος παγκοσμίως. Η FIBA είχε φανεί πολύ διαλλακτική εσχάτως και τώρα είναι με την καυτή πατάτα στο χέρι της.
Εκτός από την καυτή πατάτα, όμως, στο χέρι της είναι και όλα τα νομικά ατού. Μπορεί να "διαλύσει" με θόρυβο τους... απέναντι. Αλλά και το περασμένο καλοκαίρι μπορούσε να έχει διαλύσει το Eurocup και τελικά έβγαλε μπροστά μερικούς να κάνουν τους "κακούς" κι αυτή από πίσω... χαριεντιζόταν. Ετσι βέβαια, δουλειά δεν γίνεται. Ο Μπερτομέου χαριεντιζόταν κι αυτός και χαιρόταν για την ανυπαρξία του αντιπάλου.
Η FIBA αν είχε να υπερασπιστεί μόνο τα Εθνικά πρωταθλήματα που έχουν μπροστά τους τον κίνδυνο της πλήρους υποβάθμισης και απαξίωσης θα μπορούσε να συνεχίσει να κάνει τη διπλωμάτισσα και να βάλει μπροστά τις λίγκες. Οι οποίες στην πλειοψηφία τους σφυρίζουν αδιάφορα. Η δεν έχουν καταλάβει τι έρχεται ή, δεν τους νοιάζει. Μόνο που τώρα η Παγκόσμια Ομοσπονδία, έχει να υπερασπιστεί τις Εθνικές ομάδες. Διότι το δικό της φιλόδοξο και σωστό σε σύλληψη σχέδιο, κινδυνεύει με ισοπέδωση.
Η Ευρωλίγκα όσο κι αν "προβάρει" αυτόνομη δράση, θεωρώντας ότι θα φτάσει στην ανεξαρτητοποίηση που δεν θα "μετράνε" στους αγώνες της ποινές από Εθνικές ομοσπονδίες, δύσκολα θα πάει από τώρα σε τέτοια σύγκρουση. Αν βγάλει δηλαδή ντιρεκτίβα η FIBA για επιβολή ποινών σε αθλητές και ομάδες που δεν θα ανταποκρίνονται σε καλέσματα Εθνικών ομάδων, οι... απέναντι θα το πάνε αλλιώς. Τουλάχιστον σε διαπραγμάτευση. Οσο όμως, η FIBA απλά εξηγεί τα δίκια της ελπίζοντας στη... συμπάθεια του κοινού, το παιχνίδι θα χάνεται οριστικά και αμετάκλητα.
Οι παίκτες είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθούν. Παιχνιδάκι είναι στα χέρια των παραγόντων. Τα συμβόλαια από την μία, το συναίσθημα από την άλλη, η δημοφιλία τους στη μέση. Είναι άσκοπο να περιμένει κάποιος ότι αυτοί θα δώβσουν λύση στο πρόβλημα. Η θέση τους είναι δύσκολη και δεν είναι το πιο συνηθισμένο οι παίκτες να κάνουν τους ήρωες. Στα γραφεία θα παιχτεί το παιχνίδι. Και οι εξελίξεις δείχνουν ότι η διπλωματία πλέον δεν έχει θέση, εξαντλήθηκε.
