Αυτό που συνέβη στην αναμέτρηση της Βιλερμπάν με τον Παναθηναϊκό δεν έχει προηγούμενο...
Λάθος, έχει και μάλιστα πρόσφατο. Δεν έχουν περάσει περισσότεροι από επτά μήνες. Όταν ο Covid-19 έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ευρώπη και τρομοκρατούσε -και- το χώρο του αθλητισμού, στη θέση των «πράσινων» ήταν ο «αιώνιος» αντίπαλος Ολυμπιακός. Οι Πειραιώτες έπρεπε βάσει προγράμματος να παίξουν τότε με την Αρμάνι Μιλάνο εκτός έδρας. Στη Λομβαρδία υπήρχε έξαρση κρουσμάτων. Αν και όλες οι πλευρές φώναζαν ότι ο αγώνας δεν έπρεπε να γίνει ή να λάμβανε χώρα σε άλλη έδρα, η Ευρωλίγκα κώφευε εμφατικά. Τελικά με «βαριά» καρδιά όρισε ως έδρα το γήπεδο της Άλμπα στο Βερολίνο, πριν τελικά αναβάλλει τον αγώνα κι αφού είχε ήδη ταλαιπωρήσει αρκετά την ελληνική ομάδα.
Πρόσφατη ιστορία λοιπόν, αλλά όχι διδακτική, για μία διοργάνωση που όσοι τη διοικούν κάνουν τα πάντα όχι για να τη βελτιώσουν όπως θα έπρεπε, αλλά για να τη γελοιοποιήσουν. Και το πιο περίεργο είναι ακόμα και τώρα, μετά την άνευ λόγου ταλαιπωρία του Παναθηναϊκού και το αχρείαστο ταξίδι στη Γαλλία, υπάρχουν κάποιοι υποστηρικτές της στην Ελλάδα οι οποίοι κάνουν λόγο για «μονόδρομο» στις αποφάσεις και για «αίγλη». Ποια αίγλη σε μία διοργάνωση που σε κάθε μορφής δυσκολία πιάνεται αδιάβαστη, απροετοίμαστη και που οι αγώνες πλέον δεν κρίνονται καν στο παρκέ; Ρητορικό το ερώτημα.
Κι όλα αυτά, την ώρα που το Basketball Champions League, μπορεί να μην έχει ομάδες τόσου υψηλού επιπέδου, αλλά είναι μία σαφώς πιο δίκαιη διοργάνωση -τα εισιτήρια δίνονται μέσω των εθνικών πρωταθλημάτων- η οποία μάλιστα είναι κι ευέλικτη, αφού προσαρμόζεται με κάθε κόστος στις εξελίξεις. Κι αυτό φαίνεται από τη συνέπειά της. Μην ξεχνάμε ότι η περσινή σεζόν τελείωσε έστω και καθυστερημένα, την ώρα που η Ευρωλίγκα έμοιαζε να τα έχει χαμένα και ο Τζόρντι Μπερτομέου απλώς ελπίζει ότι ως διά μαγείας θα εξαφανιστεί ο κορωνοϊός και θα γίνουν όλα όπως πριν. Επιπλέον για φέτος έχει ήδη αλλάξει το σύστημα διεξαγωγής κάνοντας τα απαραίτητα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, προσπαθώντας να αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητες ομαλής διεξαγωγής.
Το υγειονομικό πρωτόκολλο της Ευρωλίγκας μοιάζει -όπως και η διοργάνωση γενικότερα- με κακόγουστο αστείο. Ήδη έχει υπάρξει αλλοίωση της σεζόν και των αποτελεσμάτων, με δεδομένο ότι ομάδες νικούν και χάνουν στα χαρτιά, ακόμα κι όταν δεν το επιθυμούν οι ίδιες! Απίστευτες καταστάσεις για μία απίστευτη EuroLeague που προσπαθεί να πλασαριστεί ως... ευρωπαϊκό ΝΒΑ, όταν το επίπεδο οργάνωσης είναι επιπέδου... Κόρατς. Με κάθε σεβασμό προς το Κύπελλο Κόρατς που άλλωστε πλέον δεν υφίσταται.
Το χειρότερο όμως είναι ότι άπαντες στο εσωτερικό της εταιρείας -εξαιρούνται οι ομάδες-, δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση προσαρμογής. Ο αγώνας της Ζαλγκίρις με τη Χίμκι το περασμένο Σάββατο ήταν μία παρωδία, η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης λόγω πολλών κρουσμάτων δεν ταξίδεψε στην Ισπανία για τη «διαβολοβδομάδα» και θα χάσει δύο αγώνες που δεν θα έχει παίξει ποτέ. Ο Παναθηναϊκός πήγε στη Γαλλία και μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν εξαναγκασμένος να αντιμετωπίσει ομάδα... ανηλίκων, μέχρι που η Βιλερμπάν γνωστοποίησε ότι δεν έμεινε και κανείς για να μπει στο παρκέ και η Ευρωλίγκα ανακοίνωσε την ακύρωση (!) της αναμέτρησης.
Πρωτοφανείς καταστάσεις από ανθρώπους που αντί να έχουν γνώση της κατάστασης και να βρίσκουν λύσεις, δημιουργούν ακόμα περισσότερα προβλήματα με την... παλαιολιθική νοοτροπία τους που τους κάνει να τονίζουν συνεχώς ότι τα πάντα θα γίνονται με βάση τους κανόνες και τις προκηρύξεις.
Είναι τουλάχιστον κωμικό να επιμένει η EuroLeague στο ίδιο σύστημα διεξαγωγής όταν αυτό είναι φανερό ότι δεν οδηγεί πουθενά. Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι έμπειροι -αυτό βέβαια δεν σημαίνει και ικανοί- παράγοντες όπως ο Τζόρντι Μπερτομέου δεν έχουν τη διορατικότητα για να αντιληφθούν ότι στην υπάρχουσα κατάσταση και με την πανδημία να βρίσκεται στο δεύτερο κύμα της, δεν υπάρχει πιθανότητα να παιχτούν χωρίς απρόοπτα και δίχως προβλήματα 34 αγωνιστικές κανονικής περιόδου και κάμποσες «διαβολοβδομάδες».
Η Ευρωλίγκα είναι κοντά και σε νέο λουκέτο, αν δεν αλλάξει γρήγορα τα πράγματα και δεν προχωρήσει σε αποφάσεις που θα την πάνε μπροστά και όχι πίσω. «Φούσκα» δεν μπορεί να γίνει, αλλά ακόμα και τώρα μπορεί να αλλάξει το υγειονομικό πρωτόκολλο. Μπορεί να μειώσει τους αγώνες της και μπορεί να αλλάξει το σύστημα διεξαγωγής της. Για παράδειγμα θα ήταν εφικτό οι ομάδες να χωριστούν σε δύο ή και τρία γκρουπ. Θα πρέπει οι αγώνες που δεν έγιναν να γίνουν μελλοντικά ή να μην μετρήσουν στα αποτελέσματα. Αυτά όμως μοιάζουν με ψιλά γράμματα για μία διοργάνωση που πλέον βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση από ποτέ και η διάλυση δεν φαντάζει τόσο μακρινό σενάριο.
Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι μέσα από αυτήν την κατάσταση πληγώνεται το ίδιο το άθλημα. Το μπάσκετ είναι αυτό που βγαίνει ζημιωμένο, όπως συνέβη και με την οριστική διακοπή της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου. Τότε όμως δικαιολογημένα πιάστηκαν όλοι στον... ύπνο. Τώρα κάποιοι έπεσαν να κοιμηθούν χαλαροί ενώ θα έπρεπε να μείνουν ξάγρυπνοι για το καλό της πορτοκαλί μπάλας. Αν πραγματικά τους ενδιαφέρει...
