Πριν από μερικές μέρες ο Βαγγέλης Ζιάγκος επέστρεψε στην Ελλάδα από τον Λίβανο έχοντας στις αποσκευές του δύο κούπες. Την "Ευρωλίγκα" της Μέσης Ανατολής και το πρωτάθλημα, τα οποία κατέκτησε με την Αλ Ριγιάντι. Εκεί πήγε το χειμώνα αντικαθιστώντας ουσιαστικά τον Λευτέρη Σούμποτιτς και δεν το μετάνιωσε καθόλου. Όχι μόνο λόγω των αποτελεσμάτων, αλλά και λόγω όλων αυτών που συνάντησε και έζησε στη Βυρητό και τα οποία αφηγείται στο basketa.gr.
Ο Βαγγέλης Ζιάγκος είναι ένας προπονητής που μέχρι πριν από τρία χρόνια δεν είχε δουλέψει σε άλλη ομάδα εκτός από την ΑΕΚ. Εκεί έγινε προπονητής το 2003 ως συνεργάτης του αείμνηστου Νίκου Δημητρίου στην εφηβική ομάδα, στη συνέχεια προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα και δούλεψε στο πλευρό των Κώστα Φλεβαράκη, Μηνά Γκέκου και Άγγελου Κορωνιού, μέχρι που η Ένωση υποβιβάστηκε στην Α2 και στη συνέχεια στη Β' Εθνική. Τότε την ανέλαβε ως πρώτος προπονητής, μέσα σε δύο χρόνια την έφερε πίσω στην Α1, αλλά δεν έμελλε να την κοουτσάρει στη μεγάλη κατηγορία παρά μόνο για πέντε παιχνίδια. Ο Μάκης Αγγελόπουλος, που στο μεταξύ είχε πάρει τις τύχες της ΑΕΚ στα χέρια του, προτίμησε να προσλάβει τον πιο έμπειρο Ντράγκαν Σάκοτα.
Ο Βαγγέλης Ζιάγκος, που πριν πάει στο Λίβανο ανέβασε και τον Πανιώνιο στην Α2 από τη Β' Εθνική, μιλάει στο basketa.gr και για την ΑΕΚ. Με μια ειλικρίνεια, μάλιστα, που σπανίζει. Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή...
-Πώς βρέθηκες στο Λίβανο;
"Ήρθε πρόταση από ατζέντη που δραστηριοποιείται στη Μέση Ανατολή. Ήταν καλή η προσφορά. Ψάχνοντας διαπίστωσα ότι μπορεί να αποτελέσει μια επαγγελματική διέξοδο, διότι πρόκειται για μια πολύ καλή αγορά, με καλές συνθήκες και αρκετό χώρο για να κάνεις πράγματα".
- Πήγες στην ομάδα όπου ήταν ο Λευτέρης Σούμποτιτς, έτσι δεν είναι;
"Ναι, έφυγε, αναβάθμισαν τον βοηθό του, Αχμέτ Φαράν, και ήθελαν να τον πλαισιώσουν με έναν Ευρωπαίο ως σύμβουλό του. Έπεσαν πολλά ονόματα στο τραπέζι και τελικά κάθησε η μπίλια σε μένα".
-Στο Λίβανο έχουν δουλέψει κι άλλοι Έλληνες προπονητές. Ο Ηλίας Ζούρος, ο Γιώργος Κετσελίδης... Μίλησες μαζί τους πριν πας εκεί;
"Είχα μιλήσει με τον Κετσελίδη και με τον Σούμποτιτς. Μου είπαν ότι υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αλλά γενικά μίλησαν με πολύ καλά λόγια".
-Η Αλ Ριγιάντι είναι η καλύτερη ομάδα του Λιβάνου;
"Ναι. Και από άποψη χρημάτων και οργανωτικά και σε τεχνογνωσία. Με την παρουσία του Σούμποτιτς επί μια τετραετία απέκτησαν ευρωπαϊκή προσέγγιση και στο τεχνικό κομμάτι, αλλά και στο οργανωτικό σκέλος".
-Τι συνθήκες δουλειάς βρήκες εκεί;
"Συνθήκες που θα ήθελε κάθε επαγγελματίας, ο οποίος σέβεται τη δουλειά και τον εαυτό του. Η ομάδα έχει ένα αρκετά καλό διοικητικό μοντέλο. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από 2-3 ανθρώπους, οι οποίοι στο 99% των περιπτώσεων βρίσκονται στην ίδια σελίδα. Έχουν και μια πολύ καλή διαπροσωπική σχέση, που είναι βασικό συστατικό για να υπάρχει διοικητική συνοχή. Επιχειρηματικά βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο, άρα μπορούν να στηρίξουν την ομάδα από οικονομικής άποψης και ήταν πάντα πρόθυμοι να καλύψουν τις όποιες ανάγκες προέκυπταν. Η λίγκα είναι πολύ ανταγωνιστική, νομίζω λίγο υποτιμημένη στη συνείδηση των ανθρώπων εδώ, επειδή η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ υψηλό μπασκετικό επίπεδο. Υπάρχουν καλοί ξένοι στο Λίβανο και ομάδες που επενδύουν χρήματα".
-Οι καλοί ξένοι πάντως μάλλον προς το τέλος της σεζόν πάνε εκεί, όταν τελειώνουν τα πρωταθλήματα στην Ευρώπη...
"Στην Ευρώπη και κυρίως στην Κίνα. Βολεύει η κινέζικη λίγκα, διότι τελειώνει λίγο πριν αρχίσουν τα πλέι οφ στον Λίβανο, οπότε έρχονται πολλοί παίκτες με ψηλά κασέ από εκεί. Βοηθά πολύ και το ότι δεν υπάρχει περιορισμός στις αλλαγές ξένων από την ομοσπονδία. Μπορείς να κάνεις όσες αλλαγές θέλεις, μέχρι την έναρξη των πλέι οφ τετράδας".
-Άρα λεφτά υπάρχουν. Η Αλ Ριγιάντι, για παράδειγμα, τι μπάτζετ είχε φέτος;
"Χοντρικά το υπολογίζω γύρω στο 1,5 με 2 εκ. Ευρώ"!
-Τέτοιο μπάτζετ δεν υπάρχει στην Ελλάδα πίσω από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό!
"Οι πρώτες 2-3 ομάδες της λίγκας παίζουν σε αυτά τα νούμερα".
-Πώς γίνεται, όμως, και με τόσα μεγάλα μπάτζετ δεν έχουν την ανάλογη ποιότητα ως ομάδες;
"Εντάξει, δεν είναι και τόσο αδύναμες όσο νομίζουμε. Η Αλ Ριγιάντι είχε έρθει πέρυσι το καλοκαίρι στο τουρνουά του Ρεθύμνου και είχε χάσει από το Ρέθυμνο και τον ΠΑΟΚ στην παράταση. Και τότε ήταν λιγότερο δυνατή, στη συνέχεια ενισχύθηκε πιο πολύ. Συμμετέχουν επίσης σε λίγκες της Μέσης Ανατολής αντίστοιχες με αυτή της Ευρωλίγκας. Πήραμε μέρος στο τουρνουά της FIBA, το WABA, που διοργανώνεται με τη συμμετοχή των καλύτερων ομάδων της Μέσης Ανατολής. Φέτος, που έγινε στην Ιορδανία, το πήραμε μετά από πάρα πολλά χρόνια".
-Άρα κάνατε τρεμπλ;
"Όχι, γιατί δεν πήραμε το Κύπελλο. Και δεν το πήραμε, γιατί δεν έγινε φέτος"!
-Και πώς πανηγυρίσατε το πρωτάθλημα; Έχει μπουζούκια εκεί;
"Σε πληροφορώ ότι τη νυχτερινή ζωή της Βηρυτού θα τη ζήλευε και η Μύκονος και η Αθήνα! Επειδή όμως οι άνθρωποι που διοικούν την ομάδα είναι χαμηλών τόνων, αρκεστήκαμε σε ένα ήσυχο δείπνο σε έναν ωραίο καλοκαιρινό χώρο την επομένη του πρωταθλήματος. Όμως αυτό που έγινε αμέσως μετά τη λήξη του έκτου και τελευταίου τελικού των πλέι οφ, που έγινε στην έδρα μας, ήταν το κάτι άλλο. Αυτοί οι πανηγυρισμοί θα μου μείνουν αξέχαστοι".
-Η ζωή πώς είναι στη Βηρυτό;
"Το 90% των ομάδων βρίσκεται μέσα ή γύρω από την πρωτεύουσα, που είναι μια πολύ όμορφη πόλη. Είναι μια πόλη με έντονες αντιθέσεις. Έχει τα κατάλοιπα του εμφυλίου πολέμου, που ταλαιπώρησε τη χώρα πριν από κάποια χρόνια, αλλά και την όψη της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Μια όμορφη, σύγχρονη πόλη με ευρωπαϊκό χρώμα, αλλά και έντονο το αραβικό στοιχείο. Σε σχέση με άλλες πόλεις του Λιβάνου, νιώθεις ότι είσαι πιο κοντά στην Ευρώπη".
-Η Συρία είναι δίπλα όμως. Δεν ανησυχούσατε για την ασφάλειά σας με όσα γίνονται εκεί;
"Πραγματικά, μου έκανε εντύπωση που όλοι στον Λίβανο είναι πολύ ψύχραιμοι, παρόλο που δίπλα τους γίνεται μακελειό. Ίσως τους βοηθά η εμπειρία που έχουν οι παλιότεροι από ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις, που βίωσαν οι ίδιοι στη χώρα τους στο παρελθόν. Αλλά στο λέω μετά λόγου γνώσεως, η Βυρητός αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι πιο ασφαλής πόλη και από τις Βρυξέλες και το Παρίσι και το Λονδίνο. Κυκλοφορείς πολύ άνετα στην πόλη οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και αισθάνεσαι ασφαλής".
-Άρα, θα ξαναπήγαινες εκεί...
"Προσεγγίζοντας το θέμα μόνο με επαγγελματικά κριτήρια, θα ξαναπήγαινα. Αλλά όταν μπαίνει στην εξίσωση και η οικογένεια, τα κριτήρια αλλάζουν. Θα ήθελα κατ' αρχάς να μπορέσω να εργαστώ σε μια καλή δουλειά στην Ελλάδα. Όμως βλέπω ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο. Οπότε ο Λίβανος παραμένει μια επιλογή".
-Είσαι λίγο απογοητευμένος με όσα συμβαίνουν στην εγχώρια αγορά ή μου φαίνεται;
"Είμαι συνειδητοποιημένος περισσότερο, παρά απογοητευμένος. Γιατί βλέπω ένα επαγγελματικό περιβάλλον φθαρμένο, που δύσκολα θα ανακάμψει. Τα οικονομικά μεγέθη έχουν μικρύνει πολύ, ο χώρος έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την κρίση και οι καλές επιλογές έχουν περιοριστεί πολύ. Από την άλλη οι καλοί προπονητές στη χώρα είναι πολλοί, άρα η προσφορά είναι πολύ μεγαλύτερη από τη ζήτηση, οπότε αναγκαστικά ψάχνεις να βρεις διεξόδους εκτός Ελλάδας".
-Πες μου και για την ΑΕΚ τώρα. Τι σου άφησε ο τρόπος που έφυγες, λίγες εβδομάδες αφότου είχε ξεκινήσει παρθενική σου σεζόν ως πρώτος προπονητής στην Α1;
"Το κεφάλαιο ΑΕΚ είναι ξεχωριστό στη ζωή μου. Πέρασα 19 χρόνια εκεί. Έζησα μοναδικές στιγμές. Και τον υποβιβασμό της ομάδας, αλλά και την επιστροφή της στην Α1, που ήταν για μένα η απόλυτη προσωπική, ηθική και επαγγελματική δικαίωση, διότι είμαι άνθρωπος που βγήκε από τα σπλάχνα της ΑΕΚ. Έκανα ένα προσωπικό όνειρο πραγματικότητα και το χρωστάω σε αυτή την ομάδα. Ωρίμασα και ανδρώθηκα επαγγελματικά εκεί, αυτό δεν μπορώ να το λησμονήσω και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν. Επιπλέον ένιωσα το απόλυτο δέος της προσφοράς, κάνοντας ευτυχισμένους χιλιάδες ανθρώπους, που περίμεναν την επιστροφή στην Α1. Δεν μπορώ να μην κάνω τη σύγκριση στο μυαλό μου. Όταν ανέλαβα την ΑΕΚ στη Β' Εθνική, στο πρώτο παιχνίδι μας στα Άνω Λιόσια είχαμε 25 θεατές με τα πανό ανεστραμμένα. Παρέδωσα την ομάδα στην Α1 και με 12.000 κόσμο στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, που παραληρούσαν από ευτυχία στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Αυτό έχει καταγραφεί στην ιστορία και στην καρδιά μου".
Ναι, αλλά επιμένω. Υπήρξαν άλλοι προπονητές σε άλλες ομάδες που ανέβηκαν και πήραν στην Α1 την ευκαιρία τους. Εσύ δεν την πήρες. Σε πικραίνει αυτό;
"Μετά από δύο χρόνια κι έχοντας ωριμάσει σε αυτό το διάστημα και επαγγελματικά και συναισθηματικά, καταλήγω στο συμπέρασμα πως μάλλον κάπως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα! Η πικρία έχει να κάνει με το ότι δεν είχα την ευκαιρία να αξιολογηθώ με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την αντικατάστασή μου. Αλλιώς ήταν τα πράγματα και τα οικονομικά μεγέθη όταν κλήθηκα να κατεβάσω την ΑΕΚ στην Α1. Με πολύ χαμηλό μπάτζετ, με μόνο δέκα μέρες στη διάθεσή μας για να φτιάξουμε ομάδα κι έχοντας να επιλέξουμε ξένους από πολύ χαμηλά ράφια. Και άλλες εντελώς οι συνθήκες όταν έφυγα. Όμως σέβομαι και αναγνωρίζω με πολύ καθαρό μάτι πια, την αγωνία ή την ανασφάλεια που ενδεχομένως είχε ένας νέος τότε επενδυτής, ο Μάκης Αγγελόπουλος, ώστε να πετύχει η επένδυσή του και να μη χρεωθεί ο ίδιος μια λανθασμένη επιλογή προπονητή. Κατανοώ ότι ήταν πολύ δύσκολο να πάρει κάποιος την απόφαση να εμπιστευτεί αυτό το τεράστιο πρότζεκτ, που λεγόταν ΑΕΚ στην Α1, σε ένα νέο προπονητή, που λεγόταν Βαγγέλης Ζιάγκος. Καταλαβαίνω την ανάγκη να αντικατασταθεί ο Ζιάγκος με ένα όνομα που θα έκανε κλικ στον κόσμο εκείνη την περίοδο. Το αν εγώ αισθανόμουν τότε ότι είχα την επάρκεια για να φέρω το πρότζεκτ σε πέρας, είναι άλλο θέμα. Αισθανόμουν και το αισθάνομαι και τώρα ότι μπορούσα να το κάνω. Οφείλω όμως να κατανοήσω και την αγωνία του επενδυτή και του κόσμου".
