Ο Ντονάτας Ουρμπόνας είναι ένας από τους πλέον γνωστούς δημοσιογράφους στη Λιθουανία. Με θητεία στο ρεπορτάζ και με έναν λογαριασμό στο twitter τον οποίο ακολουθούν όσοι θέλουν να μαθαίνουν τα νέα του μπάσκετ από την χώρα της Βαλτικής έγκυρα και έγκαιρα. Και ο ίδιος ακολουθεί την Ζαλγκίρις Κάουνας. Αρκετά χρόνια... Από μικρό παιδί... Ως φίλαθλος τότε, ως δημοσιογράφος τώρα. Σήμερα καταθέτει την άποψή του για την λιθουανική ομάδα και το δικό της μικρό θαύμα, στρέφοντας τους προβολείς σε έναν άνθρωπο. Και μέρες που είναι κάνει και την (προσ)ευχή του!
«Ευτυχώς έχουμε τον Σάρας!
Κάθε φίλος της Ζαλγκίρις αυτές τις μέρες θα έπρεπε να αφιερώσει μια προσευχή στο ότι ο Γιασικεβίτσιους είναι ο προπονητής της ομάδας. Στα μάτια μου, τα τελευταία 18 χρόνια τρία υπέροχα πράγματα συνέβησαν στην ομάδα: Η Ευρωλίγκα το 1999, η τελευταία επαγγελματική σεζόν του Σαμπόνις στην Ζαλγκίρις την περίοδο 2003-04 και η παρουσία του Σάρας στη θέση του προπονητή.
Δεν αφορούν τα πάντα τα αποτελέσματα και τα τρόπαια. Όχι... Ο Σάρας έχει κατακτήσει μόνο το πρωτάθλημα Λιθουανίας (δύο φορές) και το Κύπελλο Λιθουανίας που δεν είναι κάτι εξαιρετικό μέχρι στιγμής για την Ζαλγκίρις ως τώρα. Αλλά έχει καταφέρει κάτι πολύ μεγαλύτερο από απλά αποτελέσματα.
Με εξαίρεση τη χρονιά που ο Ζοάν Πλάθα ήταν στην Ζαλγκίρις (2012-13) από το 2004 κα μετά η ομάδα δεν ήταν και τόσο ανταγωνιστική. Όλα αυτά τα χρόνια οι φίλοι της Ζαλγκίρις ζούσαν με το συναίσθημα πως κάθε εκτός έδρας αγώνας είναι μια εγγυημένη ήττα (είχαμε πραγματικά πολύ αρνητική προϊστορία στα παιχνίδια μακριά από το Κάουνας), με εξαίρεση τις αναμετρήσεις που ο Ζαλγκίρις αντιμετώπιζε πραγματικά χαμηλού επιπέδου ομάδες, από αυτές που δεν είχαν τύχη να φτάσουν στο Top16. Στην καλύτερη περίπτωση η Ζαλγκίρις θα πάλευε για δύο περιόδους και θα ερχόταν η κατάρρευση στο δεύτερο ημίχρονο ή στα καθοριστικά λεπτά του αγώνα. Κάθε φορά! Υπήρχε τόσο μεγάλη αγωνία στην φωνή του σχολιαστή (μόνο ένας εκφωνητής δούλευε για την Ζαλγκίρις για πάρα πολλά χρόνια) και από αυτή τη φωνή καταλάβαινες πως δεν υπήρχε ελπίδα για την ομάδα. Και έτσι ήταν. Αλλά με τον Σαρας όλα άλλαξαν ριζικά.
Τώρα η ομάδα επιτέλους έχει χαρακτήρα. Παλεύουν, ενδιαφέρονται για το μπάσκετ και επιτέλους πιστεύουν πως μπορούν να νικήσουν τον οποιονδήποτε. Ήδη από πέρυσι η Ζαλγκίρις έγινε μια ομάδα που κάθε ομάδα από αυτές που θεωρούνται μεγάλες πρέπει να σέβεται. Είναι σαν τον Ρομπέν των Δασών της Ευρωλίγκας, που «κλέβει» νίκες από τι μεγάλες πλούσιες ομάδες δίνοντας χαρά στον κόσμο.
Με όλο το σεβασμό στους παίκτες της Ζαλγκίρις, ο Σάρας έκανε παίκτες μέτριους (σε σχέση πάντα με το υψηλότερο επίπεδο στην Ευρωλίγκα) πολύ καλύτερους. Τους σπρώχνει να δώσουν το μάξιμουμ. Είναι αυστηρός και απαιτητικός, αλλά δίκαιος και θέλει μόνο το καλύτερο για τους παίκτες του. Όταν κοιτάζει έναν παίκτη, βλέπει τις δυνατότητες που έχει και κάνει τα πάντα για να τον βοηθήσει να τις πετύχει.
Είναι επίσης αυστηρός και απαιτητικός από τους φιλάθλους, τους διαιτητές, τους οργανισμούς, όπως η Λιθουανική λίγκα, ακόμη και τους δημοσιογράφους. Μοιάζει σαν οτιδήποτε βρίσκεται γύρω του να γίνεται καλύτερο, γιατί τους έκανε να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Όπως ένας point guard, όταν ήταν ένα διαμάντι του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάνοντας τους συμπαίκτες του καλύτερους. Τώρα γίνεται το ίδιο, αλλά με το κοστούμι του προπονητή.
Επιτέλους η Ζαλγκίρις είναι ενδιαφέρουσα για τους ξένους φίλους του μπάσκετ, αλλά και τον Τύπο. Επιτεέλους είναι μια ομάδα να την παρακολουθείς και να την σέβεσαι. Και αυτό μόνο χάρη στον Σάρας.
Ευχαριστούμε, Σάρας!»
Thanks God we have Saras.
Every Zalgiris fan during the Christmas time should dedicate the prayer for having Jasikevicius as a head coach. In my eyes, during past 18 years three most wonderful things happened to this organization: it's Euroleague Championship in 1999, Arvydas Sabonis last pro season with Zalgiris in 2003-2004 and Saras as a head coach of the team.
It's not all about the results or trophies. No. Saras won only LKL Championship (twice) and Lithuanian Cup which is nothing exceptional for Zalgiris so far. But he made something bigger than just on-court results.
Except the Joan Plaza year in Zalgiris (2012-2013), since 2004 Zalgiris wasn't very competitive. All these years Zalgiris fans lived with the feeling that every away game is guaranteed loss for sure (we had really terrible away wins result), unless Zalgiris play against low level teams, who usually don't make the Top 16. In the best scenario, Zalgiris would fight first two quarters, but then collapse in the second half or crucial minutes. Every single time. It used to be such an agony, that you could hear it from the TV commentator's voice (only one famous commentator was working for Zalgiris games during a long period) - from his voice it was obvious that Zalgiris is hopeless. And he really was. But with Saras, everything has changed dramatically.
Now this team finally has a character. They fight, they show interesting basketball, finally they believe they can beat anybody. Already last season Zalgiris became a team that every powerhouse must respect. They're like Robin Hood of Euroleague, who is stealing wins from big rich clubs and giving a joy to the people.
With all the respect to Zalgiris players, Saras made respectable and average guys (comparing to highest Euroleague class) so much better. He pushes them to maximum. He is strict and demanding, but fair and wants for his players just all the best. When he looks at a player, he see his potential and does everything to reach it.
He is also strict and demanding for the fans, referees, organizations like Lithuanian Basketball league, even the journalists. It looks like everything what is around him became better, because he made them to step up. Just like a point guard, when he was European basketball diamond, making other teammates better. Now he is becoming such one in a head coach suit.
Finally Zalgiris is interesting for the foreigner basketball fans and foreign media. Finally it's a team to watch and respect. And it's only because of Saras.
Thank you, Saras.»
