Όταν μία ομάδα μοιάζει να είναι «πεσμένη» είναι το ευκολότερο για κάποιους να πουν και να γράψουν ό,τι θέλουν, έχοντας ως σύμμαχο τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται... Ωστόσο όποιος βιάζεται... σκοντάφτει και στη συγκεκριμένη περίπτωση η απάντηση δεν άργησε να έρθει.
Είχαμε γράψει μετά την πρεμιέρα και τη νίκη επί της Ισλανδίας ότι οι πάντες... κινδυνεύουν. Αν ανατρέξετε σε αυτό το κείμενο, θα δείτε ότι στην προτελευταία παράγραφο -εξηγώντας τους δύο βασικούς κανόνες των συγκεκριμένων τουρνουά- τονίζαμε το εξής: «Ο δεύτερος είναι ότι μέσα από -μικρές- επιτυχίες φτιάχνεται το μομέντουμ. Και ομάδα που μπαίνει σε ρυθμό σε τέτοιες διοργανώσεις ανεξάρτητα από τη δυναμική της γίνεται αμέσως επικίνδυνη για να φτάσει μακριά. Κι αυτή η Εθνική έχει τις δυνατότητες να γίνει άκρως επικίνδυνη για όλους». Η ομάδα του Κώστα Μίσσα λοιπόν έγινε επικίνδυνη για όλους. Ρωτήστε και τους Λιθουανούς που το ένιωσαν για τα καλά, αφού έκαναν το λάθος να -νομίσουν ότι μπορούν να- υποτιμήσουν την «επίσημη αγαπημένη». Μας πρόσβαλαν και το βρήκαν μπροστά τους με τρόπο εμφατικό, καθώς νικήθηκαν κατά κράτος τόσο στη μάχη του παρκέ όσο και στο «σκάκι» των πάγκων.
Πλέον το «ταβάνι» της Εθνικής είναι ο... ουρανός. Πώς το είπε ο Γιάννης Μπουρούσης; «Θέλουμε να ξαναβάλουμε την ομάδα στην ελίτ». Γι' αυτό παλεύουν οι διεθνείς κι επιτέλους πρέπει να έχουν τους πάντες στο πλευρό τους. Κανείς δεν περισσεύει, αν κι αυτή η ομάδα έδειξε ότι μπορεί να απαντάει σε «φίλους» κι εχθρούς που βιάστηκαν να τη λοιδορήσουν.
Το πλάνο ήταν άριστο, η Ελλάδα είχε διαβάσει εξαιρετικά τη «Λιέτουβα» κι αυτό που έκανε ήταν να «αιχμαλωτίσει»τους αντιπάλους της. Το δίδυμο των Καλάθη και Σλούκα μοιάζει να έχει «κουμπώσει» τέλεια και οι ψηλοί απέδειξαν ότι μπορούν να αμυνθούν καλά, ακόμα και στο αδύναμο σημείο τους, στο πικ εν ρολ του αντιπάλου. Το ακόμα πιο ευχάριστο όμως είναι ότι κανείς μέσα στην ομάδα δεν πετάει στα σύννεφα. Πλέον όλα τα λεφτά είναι ο προημιτελικός της Τετάρτης. Όποια -από τη Ρωσία ή την Κροατία- βρεθεί στον δρόμο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος αξίζει σεβασμό, αλλά όχι φόβο. Ήρθε η ώρα να φοβηθούν οι άλλοι την Εθνική μας ομάδα...
ΥΓ. Βλέποντας ξανά -πιο ψύχραιμα- τον αγώνα πέρα από την μπασκετική κυριαρχία φάνηκε ότι οι διεθνείς είναι μία «γροθιά». Αν παρατηρήσετε τον πάγκο και τις αντιδράσεις θα καταλάβετε... Ένας για όλους και όλοι για έναν, στα εύκολα και στα δύσκολα.
