Το "τζάμπα ήττα" έχει μερικά άκρως χαρακτηριστικά παραδείγματα στον αθλητισμό και η Εθνική απόψε ενεπλάκη σε ένα τέτοιο. Είναι να χτυπάς το κεφάλι σου με το ματς που χάθηκε και μαζί με την τεράστια ευκαιρία για πρόκριση στα ημιτελικά. Αλλά χάθηκε, οπότε και χτυπώντας κεφάλια σε τοίχους, δεν αλλάζει η ιστορία που γράφτηκε.
Το πιο απλό, παδιαριώδες "αν" που μπορεί κάποιος να επικαλεστεί είναι το "αν δεν είχαν χαθεί 10 βολές". Αυτό το 50% σε τέτοιο ματς δεν χωνεύεται, είναι αυτοκτονία. Την ίδια ώρα βλέπεις το 20/25, ποσοστό 80% των Ρώσων και η μελαγχολία μεγαλώνει. Δεν έχεις κουράγιο ούτε να ψιθυρίσεις για το πώς βρέθηκαν με περισσότερες, συνολικά να ψιθυρίσεις για τη διαιτησία του τέταρτου δεκαλέπτου, κυρίως του Ισπανού Κόντε. Είπαμε, όταν φτάνεις τόσο κοντά και χάνεις, έχεις απωλέσει και διάφορα δικαιώματα αλλότριων αναφορών, αλλά όποιος έχει μάτια, είδε.
Το πιο τραγικό, είναι το πώς γύρισε το ματς. Ειρωνία της τύχης, θέλησε οι Ρώσοι να χτυπήσουν την Εθνική με ένα όπλο που συχνά επιστράτευσε σε προετοιμασία και διοργάνωση για να πατήσει στα πόδια της. Με ένα κοντό σχήμα, που άλλαξε έναν ρυθμό... λουκούμι που είχαν επιβάλλει οι Ελληνες διεθνείς, τους έκανε να χάσουν την αυτουσυγκέντρωσή τους και το ποτάμι άρχισε να κυλάει ανάποδα.
Ενα άλλο μεγάλο "αν" της βραδιάς που ήδη έχει πάρει διαστάσεις, είναι το "αν γινόταν μεγαλύτερο ροτέισιον, μήπως υπήρχαν πιο καθαρά μυαλά και φρέσκα χέρια και πόδια". Ο Μίσσας έδωσε διπλή απάντηση. Μία ότι είχε προηγηθεί τριήμερο ρεπό άρα και πόνταρε σε αντοχές, μια άλλη ότι δεν ήρθαν βοήθειες από τον πάγκο όταν ζητήθηκαν. Εκ του αποτελέσματος, η επιλογή δεν πέτυχε σε αυτό το ματς. Εκ προηγούμενων αποτελεσμάτων, κλείνοντας το ροτέισιον, ήρθε άνετα η καθοριστική νίκη επί της Πολωνίας και με αρκετά κλειστό, ήρθε και ο θρίαμβος επί της Λιθουανίας.
Είναι επιλογή σχεδόν... κανόνας στα μεγάλα ματς οι προπονητές να επιλέγουν να "ζήσουν ή, να πεθάνουν" με τα βαριά χαρτιά τους στο παρκέ. Λογική, λοιπόν, υπήρξε. Αποτέλεσμα όχι. Και μπορεί αν έδινε περισσότερο χρόνο σε περισσότερους παίκτες και χανόταν το ματς να είναι δεδομένο ότι θα άκουγε, "τι τις ήθελες τις αλλαγές;" όμως απόψε, ήρθε η ήττα με πέντε παίκτες να έχουν παίξει πάνω από 32 λεπτά, άρα και αυτή η επιλογή είναι στο επίκεντρο.
Αυτά δεν αλλάζουν, όπως δεν αλλάζει και ότι η Εθνική έμεινε εκτός τετράδας χάνοντας μια ευκαιρία που ήταν τεράστια όχι μόνο στη θεωρία, αλλά και στην πράξη για 25 λεπτά. Επιτυχία δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα, αλλά το "ψηλά τα κεφάλια" που απάντησε ο προπονητής σε σχετικό ερώτημα είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε. Το ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο είναι άλλο. Οχι τι θα γινόταν "αν" υπήρχε ο Αντετοκούνμπο, αλλά τι θα γινόταν "αν" αυτή η ομάδα είχε μπορέσει να δουλέψει μαζί όλη την προετοιμασία και όχι χάνοντας τελείως τη μισή από αυτήν και ψάχνοντας ρυθμό μέσα από επίσημους αγώνες.
