Υπάρχει κάτι χειρότερο από την ταυτόχρονη διεξαγωγή αγώνων Εθνικών ομάδων και της Ευρωλίγκας τις ίδιες ημέρες; Υπάρχει! Η αδιαμαρτύρητη αποδοχή του γεγονότος ως de facto!
Θα είναι η δεύτερη -και τελευταία- εβδομάδα μέσα στη σεζόν, που η ομάδα, η οποία, κάποτε ονομάστηκε επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων, θα... αγωνιά για τον κίνδυνο αδιαφορίας μεγάλου μέρους των Ελλήνων απέναντι στην προσπάθειά της, έστω και στο Ηράκλειο θα νιώσει την... παρηγοριά του κόσμου που θα την αγκαλιάσει. Σε αυτό το βωμό θυσιάζονται, εκούσια, ή ακούσια, τα πάντα. Είναι παντελώς ανώφελο να υπενθυμίσω στον καθένα τη σημασία της Εθνικής ομάδας, τα σπάταλα συναισθήματα που προσφέρει, την φαινομενική (καθότι προσωρινή) ενότητα του λαού, που υπηρετεί.
Την Παρασκευή 23/2, το ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα βιώσει για δεύτερη φορά τον απόλυτο διχασμό. Ομάδων, παικτών, φιλάθλων, μα κυρίως των αξιών! Στην αξιοπρέπεια όλων αυτών των παιδιών που αγόγγυστα σηκώνουν το χέρι φωνάζοντας “παρών” στο κάλεσμα του εθνικού χρέους, αντιτίθεται ο διχασμός… Και ο κόσμος, γοητευμένος από το (πραγματικό) υπερθέαμα του κλειστού club των VIP του ευρωπαϊκού μπάσκετ, σφυρίζει αδιάφορα, όταν δε σφυρίζει, για να λιώσει τα νεύρα του αντιπάλου. Της ομάδας του. Οχι όμως της Εθνικής ομάδας του.
Η Εθνική ομάδα δεν αξίζει την περιφρόνηση, πολύ περισσότερο τα παιδιά που θα φορέσουν τη φανέλα της για να την οδηγήσουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αρπάζοντας την ευκαιρία να ακούσουν έστω και μία φορά τον εθνικό ύμνο σε επίσημο παιχνίδι. Από το παρκέ! Οχι από την εξέδρα, ούτε από την τηλεόραση. Ολες οι απόψεις τέμνονται στο δια ταύτα τους. “Η FIBA και η Ευρωλίγκα πρέπει να τα βρουν για το καλό του αθλήματος” λένε. Απόψεις που είναι απολύτως εξισσοροπιστικές, μάλλον αβαθείς και ακατέργαστες. Η ευθύνη επιμερίζεται στο κοινό νου. Μία μοιρασμένη ευθύνη είναι η βασική αιτία της αδιαφορίας για τον εξωθεν παρατηρητή.
Η FIBA έκανε τεράστια λάθη στο παρελθόν, αλλά υφίσταται το βασανιστήριο του δεδικασμένου της. Χωρίς προφανείς λόγους πια. Κατηγορείται γιατί αποφάσισε να βάλει παιχνίδια πρόκρισης μεσούσης της σεζόν. Μετά από 15 χρόνια. Κατηγορείται, δηλαδή, επειδή αποφάσισε να αναπτύξει το προϊόν της. Να επαναφέρει τις εθνικές ομάδες στη συνείδηση του κόσμου, αυτού του κόσμου που δεν είχε ποτέ μέχρι πρότινος την ευκαιρία να παρακολουθήσει αγώνες εθνικής ομάδας δια ζώσης, παρά μόνο στα φιλικά ματς. Κατηγορείται γιατί αποφάσισε να επαναφέρει μία αγωνιστική δραστηριότητα που υπάρχει σε όλα τα αθλήματα του κόσμου, διότι είναι κοινή αντίληψη ότι οι Εθνικές ομάδες δεν είναι εποχιακό θέαμα.
Η FIBA, έχοντας την ομόφωνη απόφαση των 80 ομοσπονδιών που συμμετέχουν στο κεντρικό γραφείο της, αποφάσισε να δράσει. Ζητώντας δύο εβδομάδες μεσούσης της σεζόν από τις ομάδες όλου του κόσμου. Και τις πήρε! Εκτός από αυτές τις 11, δηλαδή τις 6 (μετράει πάντα η πλειοψηφία σε περίπτωση διχογνωμίας) της Ευρωλίγκας, της διοργάνωσης, που όσο αυτή λαμπραίνει και μεγαλώνει, τόσο περισσότερο χλωμιάζουν και μιζεριάζουν τα εθνικά πρωταθλήματα. Για τα οποία εν τέλει, ενδιαφερόμαστε, ή όχι! Δεν έχει σημασία το ναι, η το όχι! Σημασία έχει να το πούμε, να το φωνάξουμε, να το υπερασπιστούμε. Πόσο γοητευτικό θα ήταν για το μέσο οπαδό να δει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό των δεκαετών συμβολαίων, να απομακρύνονται, να συμμετέχουν σε μία κλειστή Λίγκα? Είμαστε εντελώς αδιάφοροι για τον εγχώριο ανταγωνισμό?
Αν είναι έτσι, που βρίσκεται το νόημα να υπάρχει Αγγελόπουλος στην ΑΕΚ, επενδυτής στον Αρη, ή τον ΠΑΟΚ? Που βρίσκει κανείς το νόημα να θαυμάζει τις επενδύσεις που κάνει ο Λιόλιος στην Πάτρα? Ποια θα είναι η ανταμοιβή του? Να συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα που δεν έχει καμία αξία? Που ακόμα κι αν το κατακτήσει δε θα έχει ποτέ την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τους καλύτερους σε ευρωπαϊκό επίπεδο? Εξαθλιώνεται ή όχι η εγχώρια δραστηριότητα? Τα παραδείγματα είναι δίπλα μας και είναι σοκαριστικά. Αδριατική Λίγκα, VTB… Ουδείς ασχολείται με τα εγχώρια, παρά μόνο με τις οικουμενικές Λίγκες, των χωρών που τις απαρτίζουν.
Η Ευρωλίγκα αποφάσισε να δράσει ηγεμονικά σε ένα χώρο, που της ανήκει μόνο ένα μικρό και μάλιστα επιχειρηματικό σκέλος. Διότι η ανάπτυξη της διοργάνωσης δε συνεπάγεται επ’ουδενί ανάπτυξη του αθλήματος, όταν αυτό απευθύνεται σε συνολικά 9 χώρες. Συμβαίνει και η Ελλάδα είναι παρούσα. Πως θα σας φαινόταν όμως, αν αντίστοιχα στο ποδόσφαιρο συνέβαινε ακριβώς το ίδιο… Αν το Τσάμπιονς Λιγκ δεν ήταν η διοργάνωση των ίσων ευκαιριών, αλλά μία ελίτ κάστα ομάδων, που θα είχε μόνιμη δεκαετή θέση συν κάποιες που θα έμπαιναν από το παράθυρο για ένα χρόνο? Και για μία που θα κατακτούσε το Europa League… Μην μου απευθύνετε το ίδιο επιχείρημα σας παρακαλώ, το περίφημο “Δεν είνα ιδιο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ”… Δεν είναι ίδιο σε οικονομικά μεγέθη προφανώς (και για αυτό σίγουρα δεν ευθύνεται η FIBA), αλλά οι δομές πάντα συγκρίνονται…
Και στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, όπου επικρατεί πανικός, όταν η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη θέση στους ομίλους (και μάλιστα με απόλυτα βαθμολογικά κριτήρια), η χώρα μας, πιθανότατα δε θα ήταν μέσα στους 16 ή τους 24 τυχερούς που θα είχαν μία μόνιμη θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται με σκιώδη και σίγουρα όχι διάφανα κριτήρια, όπως συμβαίνει στην Ευρωλίγκα, όπου βέβαια, τα 10ετή συμβόλαια τσακίζουν, όχι μόνο τα εθνικά πρωτάθληματα, αλλά και τον υγιή ανταγωνισμό δημιουργώντας ένα είδος αθλητικού τραστ.
Σήμερα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, γνωρίζεις άραγε ποιες θα είναι οι 16 ή οι 18 ομάδες που θα πάρουν μέρος στην επόμενη Ευρωλίγκα? Οχι! Και δικαίως, καθώς τα πρωταθλήματα δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Το κακό όμως είναι ότι δε γνωρίζεις (ούτε οι ίδιες οι ομάδες φυσικά), τι ακριβώς κυνηγούν, ποιος είναι ο στόχος τους προκειμένου να αγωνιστούν στην κορυφαία διοργάνωση. Αν πάρει πρωτάθλημα η Μονακό στη Γαλλία, θα είναι στην Ευρωλίγκα του χρόνου? Δεν ξέρει! Αν πάρει πρωτάθλημα η Μπάγερν στη Γερμανία, θα είναι στην Ευρωλίγκα του χρόνου? Δεν ξέρει! Στην Ιταλία, δεν ασχολούνται καν! Εχουν το παράδειγμα της Αρμάνι, που δαπανά κάθε χρόνο μιάμιση ντουζίνα εκατομύρια για να καταποντίζεται και σου λένε… “Οχι, ευχαριστούμε δε θα πάρουμε”. Ενα είναι σίγουρο: Στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Ιταλία, στην Ισπανία (με εξαίρεση φέτος τη Βαλένθια) κι αντιστοίχως σε μικρότερες αγορές, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ακόμα κι αν μία ομάδα κατακτήσει το πρωτάθλημα δε θα βρει θέση στην Ευρωλίγκα.
Και ο κόσμος αδιαφορεί… Και αντιδράσεις δεν υπάρχουν. Επειδή “‘ετυχε” (ενώ στο ποδόσφαιρο δεν έτυχε), να είναι η Ελλάδα στην ομάδα των ισχυρών. Και η Ευρωλίγκα κάνει το κομμάτι της, καταστρέφοντας τις Εθνικές ομάδες, αυτές που αποτέλεσαν τη βασικοτερη αιτία ώστε το μπάσκετ να έρθει στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα, και ο κόσμος αδιαφορεί. Αποδέχεται την ηγεμονία των ολίγων και την επιρροή του χρήματος απέναντι στο θεσμό. Την ιδιωτική καταπίεση απέναντι στο εθνικό χρέος. Η Ευρωλίγκα απλά δε θέλει να βρεθεί λύση. Δεν την ενδιαφέρει, διότι γνωρίζει ότι ακόμα κι αυτοί οι παίκτες που απέμειναν στην Ευρώπη να δίνουν λάμψη, θα βιοποριστούν από τις ομάδες και όχι από την Εθνική ομάδα. Είναι η ίδια η Ευρωλίγκα που ανέδειξε ως μείζον πρόβλημα το two way contract που καθιερώθηκε στο ΝΒΑ και αφελώς αποδέχτηκαν οι πάντες ως απειλή.
Η δεύτερη καλύτερη διοργάνωση στον κόσμο, τρόμαξε μπροστά στο ενδεχόμενο οι ξένοι παίκτες να αποδεχτούν ένα μάξιμουμ συμβόλαιο 250 χιλιάδων σε μια ομάδα του ΝΒΑ, αν κι εφόσον αγωνιστούν σε 45 ματς σε όλη τη σεζόν (δεν έχουν δικαίωμα ως two way contract να παίξουν σε περισσότερα). Ποιο είναι το αποτέλεσμα? Οι παίκτες με τα two way contracts είναι καταποντισμένοι στο ΝΒΑ κι ακόμα κι αν βρεθεί κάποιος να ξεχωρίσει, όπως ο Μάικ Τζέιμς, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και επιστρέφει. Αλήθεια, αφού η Ευρωλίγκα είναι τόσο σπουδαία (που είναι, αλλά όχι τόσο ώστε να συγκριθεί με το ΝΒΑ), πως γίνεται να μην είναι τόσο δελεαστική ώστε να κρατήσει έναν παίκτη που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα πήγαινε με two way?
Μάλλον το σύστημα είναι τόσο σαθρό, τόσο προβληματικό, που ακόμα κι αυτή την παρονυχίδα, την αναδεικνύουμε ως μέγιστη απειλή. Κι όμως, εμείς αποδεχόμαστε την Ευρωλίγκα και τις 6 ομάδες της να κάνουν κουμάντο σε ολόκληρο το παγκόσμιο μπάσκετ, πλην ΝΒΑ. Τελευταίο ερώτημα… Αν αύριο μεθαύριο, η οικογένεια Γιαννακόπουλου αποσυρθεί για οποιονδήποτε λόγο. Αν το ίδιο συμβεί με τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο… Αν η Φενέρ και η Εφές περάσουν σε άλλα χέρια… Ποιο είναι αυτό το οικονομικό μοντέλο της Ευρωλίγκας, που θα επέτρεπε στους διαδόχους να κάνουν μία επένδυση με εγγυήσεις ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής θα επιστρέψει στον επενδυτή? Η Ευρωλίγκα μοιράζει επισήμως κάθε χρόνο στις ομάδες, σε όλες τις ομάδες, 36.3 εκ. ευρώ!!!! Για 16 ομάδες, τις χρονιές (πέρσι και φέτος) που η Ευρωλίγκα πανηγύρισε για την καλύτερη συμφωνία που έχει κάνει ποτέ στην ιστορία της, με την IMG. Μιάμιση φορά δηλαδή, τα χρήματα που παίρνει μία ομάδα αν προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ναι είναι διαφορετικά τα μεγέθη. Αλλά και το μπάσκετ, ως δεύτερο άθλημα στην Ευρώπη, απαγορεύεται να έχει τόσο μικρή οικονομική δυναμική.
Με λίγα λόγια, η Ευρωλίγκα, ακόμα και σήμερα δεν προσφέρει καμία εγγύηση οικονομική και κανένα δέλεαρ. Στηρίζεται στην τρέλα των ιδιοκτητών και ευημερεί. Η δεύτερη καλύτερη διοργάνωση στον κόσμο στήνει άπατους κουβάδες δίπλα στα γραφεία των ιδιοκτητών και τους προκαλεί να πετούν σε αυτόν δεκάδες εκατομύρια. Χωρίς οικονομικό μοντέλο, χωρίς δομές, χωρίς ανάπτυξη. Παρόλα αυτά ο Μπερτομέου συνεχίζει και χρησιμοποιεί την Ευρωλίγκα στην ίσια πρόταση με το ΝΒΑ, το οποίου μονο το all star game είχε έσοδα 120εκ. ευρώ… Μεγάλη η χάρη του
