Ο Οίακας έφτασε μόνο μία νίκη από την άνοδο στην Α2 με το θρίαμβο επί της Δάφνης Δαφνίου και ο ηγέτης του, Δημήτρης Παπαντωνίου, μίλησε για την επιτυχία που πλησιάζει, την νέα επιτυχία ομάδας της Αργολίδας μετά την ΑΕΚ Άργους, τη δήλωσή του... περί νέας Κύμης και την κληρονομιά, που θέλει να αφήσει.
Ήταν καλοκαίρι του 2016. Η Κύμη βρισκόταν στα «σαλόνια» της Basket League και ο Δημήτρης Παπαντωνίου έπαιρνε μια μεγάλη απόφαση. Επέστρεφε στον τόπο καταγωγής του, στηρίζοντας την προσπάθεια του Οίακα Ναυπλίου να κάνει κάτι σπουδαίο στις εθνικές κατηγορίες, με τότε τεχνικό τον Παύλο Νώντα. Πολλοί απόρησαν τότε με την απόφασή του, αλλά σήμερα δικαιώνεται, λέγοντας εκείνη την εποχή, ότι η ομάδα μπορεί να γίνει «μία νέα Κύμη», όπως είχε τονίσει χαρακτηριστικά. Με το θρίαμβο με 70-65 επί της Δάφνης Δαφνίου, η άνοδος είναι προ των πυλών στην Α2 και το σύνολο του Χάρη Κουλουριώτη ήδη πρέπει να ετοιμάζει... το δικό του πάρτι.
Ο πολύπειρος γκαρντ, θυμήθηκε... εκείνη την περίφημη δήλωση και μίλησε για την προσωπική του δικαίωση στο Basketa.gr. Αναφέρεται στην ανάγκη να αφήσει τη δική του κληρονομιά στο μπάσκετ, και δη στην περιοχή της Αργολίδας, ενθυμούμενος όσα σπουδαία έζησε κάποτε και με την ΑΕΚ Άργους. Παράλληλα, επισημαίνει αλήθειες, που θα έπρεπε να απασχολήσουν την αναπτυξιακή διαδικασία του ελληνικού μπάσκετ.
Εκτός των άλλων, Δημήτρη, βλέπατε και ως μια ευκαιρία για ρεβάνς το ματς με τη Δάφνη;
Όχι, δεν το βλέπαμε έτσι. Για εμάς, ήταν ακόμη ένας τελικός, γιατί όταν ήρθαν ξανά τα αποτελέσματα, που μας έφεραν σε θέση ισχύος για την άνοδο, λέγαμε ότι απλά σε κάθε παιχνίδι θα κερδίζουμε, για να ανεβάσουμε την ομάδα. Της αξίζει, άλλωστε, με το υλικό που έχει και τις δεδομένες στιγμές που βιώνει, να βρίσκεται στην Α2, καθώς είναι νοικοκυρεμένη οικονομικά, έχει τις ακαδημίες της και όλο τον κόσμο της Αργολίδας να τη στηρίζει, κάτι που έχω νιώσει και στην ΑΕΚ Άργους. Της αξίζει να βρεθεί εκεί, κάνοντας για εμάς το κάθε ματς τελικό.
Είστε δύο ομάδες, που παίζουν σε παρόμοιο στυλ. Τι κάνατε καλύτερα, όμως, σε αυτό το παιχνίδι;
Η Δάφνη έχει ανέβει ήδη, άρα είναι λογικό οι παίκτες της να έχουν χαλαρώσει και λίγο. Το μυαλό σου, μετά τις διακοπές, όσο να' ναι χαλάει και η νίκη πάει σε αυτόν, που το θέλει πιο πολύ. Φτάσαμε σε στιγμές και το στόχο της διαφοράς. Έχω ξαναζήσει κι εγώ παρόμοιες καταστάσεις, αλλά τώρα εμείς είχαμε την πίεση.
Μιλάς σαν να έχετε ήδη ανέβει μαθηματικά. Θεωρείς, ότι τελείωσε;
Βάσει αποτελεσμάτων έχουμε κάνει, ουσιαστικά, το 80% και με μια νίκη στην έδρα μας με τον ΚΑΟΚ βάζουμε απλά το δεύτερο πόδι στην άνοδο. Οι επόμενοι δύο αγώνες είναι ντέρμπι για εμάς, ενώ υπάρχουν και άλλα πολύ μεγάλα ματς, όπως το Τρίτων-Δούκας για την 3η θέση. Είναι ένα ανοικτό πρωτάθλημα, άλλωστε, όπου κανείς δεν ηρεμεί.
Ανέφερες νωρίτερα την ΑΕΚ Άργους και την άνοδο στην Α2, ενώ τώρα ετοιμάζεσαι για άλλη μία με ομάδα της Αργολίδας, τον Οίακα. Τι σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό το επίτευγμα;
Μιας και είναι το σπίτι μου εδώ, είναι κάτι πολύ ωραίο να συμβαίνει. Πέρα από την αναγνωρισιμότητα που υπάρχει στην αρχή, αφήνεις ένα στίγμα για όταν αποχωρήσεις. Κι επειδή δεν μπορούμε να παίζουμε... μέχρι τα 70, θέλεις να έχεις γράψει τη δική σου ιστορία. Θα είναι κάτι ωραίο για το παιδί μου, να του λένε για τον Δημήτρη Παπαντωνίου, ποιος ήταν και τι πέτυχε.
Παραμένει όμως η άνοδος στην Basket League με την Κύμη η πιο μεγάλη επιτυχία;
Με την Κύμη στην Α1, σίγουρα είναι η πιο μεγάλη επιτυχία. Έχω πετύχει ξανά αυτή την άνοδο το 1999 με τον Έσπερο Καλλιθέας, αλλά τότε ήμουν μόλις 19 ετών. Όταν έχεις χτίσει τα θεμέλια σου ως αθλητής και είσαι πια επαγγελματίας, είναι ακόμη πιο ωραίο. Μακάρι να τα κατάφερνε και ο Οίακας, αλλά ας αποφύγουμε τέτοιες μεγάλες κουβέντες.
Θα σε παραπέμψω σε μια δήλωσή σου πριν από 3 χρόνια, όταν έλεγες τον Σεπτέμβριο του 2016, ότι ο Οίακας θα γίνει μια νέα Κύμη. Έχοντας πανηγυρίσει από τότε δύο ανόδους και όντας έτοιμος για άλλη μία στην Α2, νιώθεις δικαίωση για αυτή τη δήλωση;
Από τότε, που μίλησα με τους ανθρώπους εδώ, είδα μια προσπάθεια που έχει αρχή, μέση και τέλος, θέλοντας να πάρουν μια ομάδα και να γράψουν ιστορία μαζί με τους αθλητές, γιατί κι αυτοί άλλωστε μένουν στο κάδρο. Μου έκανε το «κλικ» τότε, λοιπόν, η πρόταση αυτή και πολλοί γέλασαν με εκείνη τη δήλωση, αλλά είδα τη δίψα για δόξα. Στο τέλος, τα καταφέραμε.
Γνωρίζοντας τις ανάγκες της περιοχής, τι θεωρείς πως χρειάζεται για την περαιτέρω ανάπτυξη του μπάσκετ στην Αργολίδα και την παρουσία πάντοτε ενός εκπροσώπου του τουλάχιστον στις εθνικές κατηγορίες;
Η αλήθεια είναι, ότι το ελληνικό μπάσκετ σημειώνει μια πτωτική πορεία. Τα παιδιά, σήμερα, δεν αντέχουν τις δυσκολίες και φτάνουν στο σημείο να τα παρατήσουν. Δεν είναι σαν τη δική μας πάστα, που ό,τι κι αν βλέπαμε δε μας λύγιζε. Εμείς είχαμε όνειρο το μπάσκετ και ήταν χάρισμα θεού να μπορείς να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Θυμάμαι ακόμη το πρώτο μου συμβόλαιο στις 50 χιλιάδες δραχμές, ενώ τα νέα παιδιά τώρα κοιτάζουν πρώτα το οικονομικό κομμάτι. Πρέπει, όμως, σιγά σιγά να «χτίζεις» τον χαρακτήρα σου, να παλεύεις για να τον δημιουργήσεις και μετά να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω. Τα παιδιά αυτά δε μοιάζουν να έχουν τη θέληση αν και υπάρχουν πρότυπα. Πρέπει να τους ξαναδώσουμε την ώθηση να αγαπήσουν το μπάσκετ, να «ψοφούν» να παίζουν για αυτό, ενώ και το κράτος να δίνει ώθηση. Εμείς θυσιάζαμε ώρες, για να πάρουμε μόρια από το σχολείο. Πρέπει να ξαναγυρίσουμε σε αυτή την νοοτροπία, όπου κάνεις αυτό που αγαπάς. Εμείς στα καλά χρόνια ήμασταν ενίοτε απλήρωτοι, αλλά παλεύαμε. Τα παιδιά προχωρούν σε λανθασμένη κατεύθυνση, πρέπει να καταλάβουν, ότι τίποτα δε θα τους χαριστεί.
Δε θέλω να σε... βγάλω στη σύνταξη, αλλά μετά από όλες αυτές τις επιτυχίες, ποιο είναι το ιδανικό φινάλε του Δημήτρη Παπαντωνίου;
Το ιδανικό φινάλε, για μένα, είναι να φύγω στο καλύτερο σημείο της καριέρας μου, όπως έκανε ο Διαμαντίδης. Θέλω να αφήσω το δικό μου στίγμα και θα αποχωρήσω, όταν δω ότι δεν μπορώ να δώσω, όσα δίνω τώρα. Δε θέλω να φτάσω σε σημείο... να σέρνομαι και να παίζω, απλά για να λέω ότι παίζω.
Ποια είναι η καθημερινότητα με έναν παίκτη σαν τον Μιχάλη Πελεκάνο;
Ο Μιχάλης είναι ένα απλό παιδί της διπλανής πόρτας. Αυτό, που μου άρεσε, είναι ότι δεν είναι ο ίδιος ντίβα. Είναι μεγάλος παίκτης και σαν όνομα φέρνει πάντα κάτι καλύτερο. Ο κόσμος βλέπω κάτι άλλο με τέτοιου είδους παίκτες.
«Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά αυτά τα 4 χρόνια μέχρι σήμερα, που βοήθησαν. Σε αυτό το όνειρο δεν ήμουν μόνος μου, καθώς υπάρχαν παιδιά από τις πιο χαμηλές κατηγορίες, με τη δική τους συμβολή σε αυτή τη δόξα. Μου στάθηκαν και πορευτήκαμε στο όνειρο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, το πώς έχουμε ξεκινήσει».
