Όταν ο Μάκης Αγγελόπουλος συνελάμβανε την ιδέα να γυριστεί μια ταινία με θέμα την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ το 1968, είχε προφανώς στο μυαλό του να τιμηθεί με ιδιαίτερο όσο και λαμπρό τρόπο η επέτειος των 50 χρόνων από αυτό το ιστορικό επίτευγμα. Τελικά πέτυχε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Να νικήσει τον χρόνο. Να νικήσει τον θάνατο, όπως αναφέρει ως επιμύθιο της ταινίας ο δημιουργός της, ο Τάσος Μπουλμέτης. Πώς; Λέγοντας μια ιστορία. Την ιστορία του τελικού της 4ης Απριλίου 1968...
Όταν όλοι όσοι βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο εκείνο το βράδυ θα έχουν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, όταν όλοι όσοι έχουμε μιλήσει μαζί τους θα έχουμε γίνει αστρόσκονη, θα μένει αυτή η ταινία για να διατηρεί ζωντανό στο διηνεκές όχι μόνο το έπος του 1968, αλλά και την ιδέα της ΑΕΚ. Σαν τους αρχαίους ραψωδούς, που από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά διέσωσαν ως τις μέρες μας τις ωραίες ιστορίες, που εμπνεύστηκε κάποτε και αφηγήθηκε πρώτος ο Όμηρος. Κι αυτό δεν θα ήταν εφικτό αν δεν υπήρχαν ο σπουδαίος σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης, ο οποίος και λόγω καταβολών κατάφερε να παρουσιάσει ένα υψηλής αισθητικής αποτέλεσμα, αλλά κυρίως ο Μάκης Αγγελόπουλος. Ο άνθρωπος που είχε την ιδέα και χρηματοδότησε την υλοποίησή της.
Η εποχή του Μάκη Αγγελόπουλου στην ΑΕΚ βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ κρίνεται καθημερινά για τις επιλογές του, τις πράξεις και τις παραλείψεις του, και το έργο του δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί ακόμα στο σύνολό του. Ένα πράγμα είναι βέβαιο, όμως. Έχει όραμα. Η επένδυση στις ακαδημίες, αλλά κυρίως η επιμονή του να φτιάξει γήπεδο-επιμονή η οποία βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ πλέον στη δικαίωσή της-προσφέρουν τις πιο στέρεες αποδείξεις επ' αυτού. Βέβαιο είναι και κάτι ακόμα. Κανείς δεν τίμησε την ιστορία ενός μεγάλου και λαοφιλούς συλλόγου με τον τρόπο που το έκανε αυτός.
Η ταινία "1968" θα βρίσκεται στο προσκήνιο για αρκετό καιρό. Η εταιρεία Feelgood, που έχει αναλάβει την προώθηση και διανομή της, θα την κρατήσει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τουλάχιστον μέχρι τις 25 Ιανουαρίου, οπότε θα κάνει την πρεμιέρα της στις αίθουσες. Μετά θα πάει κόσμος να τη δει. Πολλοί θα θυμηθούν, άλλοι θα μάθουν. Η ΑΕΚ και ο θρίαμβός της θα συζητιούνται για καιρό. Οι πρωταγωνιστές του '68 θα τιμηθούν με τον τρόπου που τους αξίζει.
Να πάτε να δείτε την ταινία. Να πάτε να τη δείτε, ακόμα κι αν δεν είστε φίλοι της ΑΕΚ. Λέγεται πως στην ειδική προβολή που έγινε πριν από την avant premiere, από τους 20 κριτικούς που την είδαν, οι 19 εξέφρασαν θετικές και πολύ θετικές απόψεις. Αλλά πέρα από αυτό, υπάρχουν κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, που δεν είναι κριτικός κινηματογράφου, δύο πολύ καλοί λόγοι για να δουν όλοι αυτό το φιλμ. ΑΕΚτσήδες και μη, φίλαθλοι και μη.
Πρώτον, δεν έχει ξαναγυριστεί τέτοια ταινία στην Ελλάδα, με αθλητικό θέμα τουλάχιστον. Ο Τάσος Μπουλμέτης ακροβατεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ με αριστοτεχνικό τρόπο και καταφέρνει να ενημερώσει τον θεατή για την ΑΕΚ και όσα έγιναν εκείνη τη βραδιά, μιλώντας ταυτόχρονα στο συναίσθημά του. Η ταινία είναι δομημένη πάνω στη θρυλική περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου και σε όσα κινηματογραφικά πλάνα διασώζονται από τον τελικό, γύρω από τα οποία πλέκονται ιστορίες καθημερινών ανθρώπων με εκτεταμένες ιστορικές αναφορές. Όλα αυτά διανθίζονται από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών, των παικτών της ΑΕΚ και της Σλάβια Πράγας κατά κύριο λόγο, αλλά και αρκετών άλλων που βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο και παρακολούθησαν τον τελικό. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Και εκπέμπει ένα αναγκαίο στις μέρες μας μήνυμα ενότητας. Για τον Μπουλμέτη ο συγκεκριμένος αθλητικός αγώνας είναι η μετενσάρκωση του αγώνα που δίνει κάθε άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Του αγώνα του πρόσφυγα να επιβιώσει μετά τον ξεριζωμό από την πατρίδα του, του αγώνα του διωκόμενου για τις πολιτικές πεποιθήσεις του να υπερασπιστεί τις ιδέες του, του αγώνα στα βουνά της Αλβανίας το 1940, του αγώνα της Βαρβάρας να παντρευτεί τον καλό της... Κάθε αγώνα, μικρού και μεγάλου.
Γι' αυτό οι Έλληνες τότε, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους, αθλητικές, πολιτικές ή άλλες, ταυτίστηκαν με την ΑΕΚ. Γιατί ο αγώνας της με τα θηρία της Σλάβια Πράγας ήταν άνισος. Όπως και ο δικός τους με τα θηρία της καθημερινότητάς τους. Γιατί η ΑΕΚ κέρδισε, επειδή δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει. Όπως κι αυτοί...
Κι είναι ένα μήνυμα τούτο που εκπέμπει ο αθλητισμός, αλλά σήμερα το έχουμε υποβαθμίσει τόσο πολύ που κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Ήρθαν όμως ο Αγγελόπουλος και ο Μπουλμέτης για να μας το θυμίσουν...
