Δίχως πίεση, αλλά με μεγάλο κίνητρο θα υποδεχθεί η Κύμη τον Παναθηναϊκό στο κλειστό της Κανήθου, όπως εξήγησε ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης.
O 36άχρονος σέντερ, που αγωνίστηκε στους «πρασίνους» από το 1997 έως το 2001, αναφέρθηκε στο κυριακάτικο (19/11, 17.00) ματς των δύο αντιπάλων που θα διεξαχθεί στο «Τάσος Καμπούρης» στο πλαίσιο της 6ης αγωνιστικής της Stoiximan.gr Basket League και κυρίως στο πώς το αντιμετωπίζουν οι παίκτες των ομάδων που θεωρούνται αουτσάιντερ για τη νίκη. Μίλησε, επίσης, για τις πρόσφατες πλημμύρες που έπληξαν τη Δυτική Αττική, όπως επίσης και τους κορυφαίους παίκτες με τους οποίους έπαιξε μαζί στον Παναθηναϊκό.
Αναλυτικά όλα όσα έγραψε: «Δυστυχώς αυτήν την εβδομάδα οφείλω να αρχίσω αυτό το blog κάπως διαφορετικά, λόγω των τραγικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν στη χώρα μας πριν από λίγες ημέρες. Αναφέρομαι στις πλημμύρες που έπληξαν την Αττική και προκάλεσαν τον άδικο χαμό πολλών συνανθρώπων μας. Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι και οφείλουμε να συμπαρασταθούμε στις οικογένειες που θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Η ενός λεπτού σιγή που αποφασίστηκε να τηρηθεί στα παιχνίδια της 6ης αγωνιστικής της Stoiximan.gr Basket League, μετά από πρόταση του ΠΣΑΚ και απόφαση της ΕΟΚ και του ΕΣΑΚΕ, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής για τα θύματα των ακραίων καιρικών φαινομένων. Επιπλέον, πρέπει να βρούμε τρόπους να σταθούμε σε αυτές τις δύσκολες ώρες στο πλευρό όλων των πληγέντων και να βοηθήσουμε τους κατοίκους των πλημμυροπαθών περιοχών να ορθοποδήσουν ξανά.
Για να επιστρέψουμε τώρα στα αγωνιστικά, αύριο Κυριακή η ομάδα μας, ο Γυμναστικός Σύλλογος Κύμης, υποδέχεται τον νταμπλούχο Ελλάδας Παναθηναϊκό. Κατ’ αρχάς, η προετοιμασία της ομάδας μας όλη την εβδομάδα δεν έχει μεγάλες διαφορές από ένα συνηθισμένο παιχνίδι. Προπονηθήκαμε σκληρά, δουλέψαμε την τακτική μας και είδαμε το scouting των αντιπάλων. Τώρα, πρέπει να δείξουμε μέσα στο παρκέ πως είμαστε ικανοί να σταθούμε ανταγωνιστικοί απέναντι σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο. Γνωρίζουμε βεβαίως ότι είναι δύσκολο να παίξεις για 40 λεπτά στον υψηλό ρυθμό και στη μεγάλη ένταση στην οποία παίζουν οι ομάδες αυτής της δυναμικής, αφού έχουν το προνόμιο να έχουν 12 ισάξιους παίκτες στη δωδεκάδα και να μπορούν να κάνουν αλλαγές χωρίς να ρίχνουν τον ρυθμό τους και χωρίς να χάνουν σε ποιότητα.
Θέλω επιπλέον να σταθώ λίγο στην ψυχολογία των παικτών μιας μικρομεσαίας ομάδας όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Στο μυαλό κάθε αθλητή είναι λογικό ένα τέτοιο ματς να αποτελεί ένα είδος πρόκλησης. Δεν υπάρχει πίεση, αλλά υπάρχει μεγάλο κίνητρο. Ίσως κάποιοι παίκτες με μικρότερη εμπειρία, όπως έχει συμβεί σε όλους μας στο ξεκίνημά μας, να έχουν κάποιο άγχος. Παράλληλα, όμως, έχουν μεγάλη θέληση να δείξουν τις ικανότητές τους απέναντι στους κορυφαίους αντιπάλους, ενώ μερικές φορές έχουν και μια «άγνοια κινδύνου» που μπορεί να αποδειχτεί ευεργετική για την ομάδα τους! Από την άλλη, οι εμπειρότεροι παίκτες πάντα νιώθουν μεγάλη ευχαρίστηση να παίζουν σε τέτοια ματς, να αγωνίζονται στα όριά τους και να αποδεικνύουν ότι παραμένουν υπολογίσιμος αντίπαλος απέναντι σε παίκτες Ευρωλίγκας.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι για εμένα ο Παναθηναϊκός είναι ένας σημαντικός σταθμός στην μπασκετική μου ζωή, καθώς μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ντεμπούτο με τη φανέλα του στην Α1 και να υπάρξω από την πρώτη μου σεζόν συμπαίκτης με κορυφαίους αθλητές. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιους από αυτούς, θα επέλεγα τέσσερις, δύο ξένους και δύο Έλληνες. Από ξένους, τον Ντίνο Ράτζα, έναν από τους καλύτερους σέντερ που έχω δει ποτέ μου και τον Μπάιρον Σκοτ, τον οποίο μάλιστα δέκα χρόνια μετά τον αντιμετώπισα ως προπονητή στο NBA και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε και να θυμηθούμε κάποια από τα παλιά. Από Έλληνες ξεχωρίζω τον Φάνη Χριστοδούλου, που είναι ένας από τους μπασκετικούς «θρύλους» της χώρας μας, καθώς και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη ο οποίος τότε βρισκόταν στην καλύτερη αγωνιστική φάση της καριέρας του και εξελίχθηκε τελικά σε «τοτέμ» του Παναθηναϊκού».
