Μια ώρα πριν το τζάμπολ του αγώνα με την Βοσνία για την Εθνική Ανδρών, το γήπεδο της Τούζλα είχε γεμίσει ασφυκτικά. Λένε ότι είναι για 5.000 ανθρώπους, πρέπει να είχε περισσότερους χθες βράδυ. Ηταν ένα μεγάλο γεγονός για την πόλη, ήταν ενθουσιασμένοι οι φίλαθλοι από την νίκη της πρεμιέρας στην Λετονία, ήταν μια μεγάλη πρόκληση απέναντι στην Εθνική μιας χώρας για την οποία δεν τρέφουν φιλικά αισθήματα, για λόγους πολιτικούς του παρελθόντος και θρησκευτικούς.
Παρ' όλα αυτά, η εκκωφαντική σε μεγάλα διαστήματα ατμόσφαιρα ουδέποτε ξέφυγε από τα φίλαθλα πλαίσια, υπήρξε χειροκρότημα και μετά την λήξη και την νίκη της Ελλάδας, υπήρξε και ειλικρινής αναγνώριση από τα μέλη της ελληνικής αποστολής για μια ατμόσφαιρα από αυτές που παρακαλάς να συναντάς σε γήπεδα.
"Νικώντας σε τέτοια γήπεδα χαλυβδώνεσαι σαν παίκτης", είπε κάποιος γενικολογώντας. Νικώντας σε τέτοια γήπεδα, κάνεις την δουλειά που μόνο εύκολη δεν είναι, λέει η ρεαλιστική παρατήρηση. Αρέσουν ή, δεν αρέσουν τα παράθυρα, υπάρχουν. Τα σέβεται ή δεν τα σέβεται η Ευρωλίγκα, που δεν τα σέβεται, μέσα από αυτά θα βγουν οι ομάδες για το Ευρωμπάσκετ 2021. Και είναι ή δεν είναι αντιπροσωπευτικές οι Εθνικές που εμφανίζονται σε αυτά, που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ούτε κατά διάνοια και σε άλλες απέχουν από την ελίτ, αυτές θα βγάλουν αποτέλεσμα.
"Ελα μωρέ ποια Βρετανία" είχαν πει πολλοί τον Νοέμβριο του 2017, όταν χρειάστηκε παράταση στο Λέστερ για το 1-0 της Εθνικής στα προκριματικά του Παγκοσμίου της Κίνας. Με την "ποια Βρετανία" όμως άρχισε η πορεία που έφερε την πιο γρήγορη πρόκριση ευρωπαϊκής ομάδας, που έβαλε το νερό στο αυλάκι και που έστειλε στην Κίνα την ομάδα, παρούσα πάλι σε μεγάλο ραντεβού, την ώρα που οι πρωταθλητές Ευρώπης Σλοβένοι έμεναν να το δουν από την τηλεόραση.
"Ελα μωρέ ποια Βουλγαρία" θα είπαν πολλοί την περασμένη Παρασκευή στην Πάτρα. ΧΘες για την Βοσνία, λογικά δεν θα το είπαν αν έχουν την παραμικρή σχέση με το μπάσκετ. Την σκληρή Βουλγαρία λοιπόν που στο δεύτερο ματς δεν παραδόθηκε ποτέ απέναντι στην ντελικάτη Λετονία και που έχει έναν Αμερικανό σκόρερ ολκής στην σύνθεσή της και την Βοσνία σε έδρα - φόβητρο και με παίκτες έμπειρους, ικανούς, περπατημένους, η Εθνική του Θανάση Σκουρτόπουλου τις νίκησε και τις δύο.
Οι γεμάτοι Σέρβοι έχαναν εντός έδρας από την Γεωργία που συμμετέχει σε όμιλο με εξασφαλισμένη πρόκριση ως διοργανώτρια, οι Ισπανοί έχαναν εντός από την Πολωνία, οι Βέλγοι διέσυραν τους Λιθουανούς, οι Σλοβένοι έχαναν από τους Ούγγρους και πάει λέγοντας. Η Ελλάδα, όμορφα κι ωραία έκανε το 2-0. Και θα πει κάποιος πάλι ότι "έλα μωρέ, 3 στους 4 περνάνε". Ναι, αλήθεια είναι. Αλλά για να σκεφτούμε ότι στην ομάδα που ήδη έχει αποχαιρετίσει τον Μπουρούση, παίκτη - σημείο αναφοράς στα προηγούμενα παράθυρα, δεν είχε τον Βασιλόπουλο, τον Νοέμβριο δεν θα υπάρχει και ο έμπειρος πλέον Λαρεντζάκης αφού θα παίζει Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό, και ποιος ξέρει αν δεν πάρει και άλλος μεταγραφή ή αν δεν φτάσει καναν τελικό Eurocup ο Προμηθέας και να τους χάσουμε κι αυτούς που πλέον έγιναν ο κορμός της ομάδας.
Η Εθνική λοιπόν ήδη κατάφερε αρκετά, έχοντας κάνει πάνω από τον μισό απαιτούμενο δρόμο για την πρόκριση μόλις στο 1/3 των αγώνων. Κι αυτό μέσα από μια διαδικασία με ανυπολόγιστα παράπλευρα οφέλη, την ένταξη νέων παιδιών στην Εθνική, την έμπρακτη απόδειξη πάθους πολλών άλλων για αυτήν, που την είχαν από νεαροί αθλητές και έψαχναν την ευκαιρία και για την πρώτη ομάδα.
Αυτή η ιστορία με τα παράθυρα, έχει στραβώσει σε πολλά σε σχέση με την αρχική ιδέα και έχει στραβώσει για πολλούς. Το ελληνικό μπάσκετ όμως μέχρι τώρα μπορεί να τα απολαμβάνει στο έπακρο, αφού φτιάχνονται ωραίες ιστορίες, όμορφες καταστάσεις που μόνο καλό κάνουν σε δύσκολες εποχές.
