Ο Βαγγέλης Ζιάγκος προχωρά σε προσωπική εξομολόγηση στο Basketa.gr, μιλώντας για την επικίνδυνη αποστολή... που πέτυχε στο Ρέθυμνο, τις δεδομένες δυσκολίες της νέας σεζόν, τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ, τα οποία αποτυπώθηκαν πιο έντονα για τον ίδιο στον αγώνα του Αλεξανδρείου με τον Άρη και το ότι δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση να τον θυμάται κανείς ως «άνθρωπο των ειδικών αποστολών».
Μπορείς να τον αποκαλέσεις και ως «κασκαντέρ». Δεν είναι υπερβολικός ο όρος, αν σκεφτεί κανείς τι έχει αναλάβει στην προπονητική του καριέρα. Μια ΑΕΚ, στην οποία δεν πίστευε σχεδόν κανείς, έχοντας μόλις υποβιβαστεί οικειοθελώς στη Β' Εθνική και «κουβαλώντας» την υποχρέωση να επιστρέψει άμεσα στην Basket League. Μια παρόμοια αποστολή στον Πανιώνιο, όταν επίσης έπεσε μόνος του στη Β' Εθνική. Μια δεύτερη περιπέτεια στους «κυανέρυθρους», όπου «κυνηγούσε» στη βαθμολογία για την αποφυγή του υποβιβασμού και παράλληλα είχε να αντιμετωπίσει τη σχέση... προέδρου και αρχηγού. Τέλος, μια ακόμη μεγάλη αποστολή στο Ρέθυμνο, σχεδόν ακατόρθωτη.
Ο Βαγγέλης Ζιάγκος είναι ένας προπονητής με τα καλά του και τα κακά του. Όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του. Το σίγουρο είναι, ότι παλεύει, δεν αφήνει τίποτα κάτω και πάντα αποδέχεται τα δύσκολα, χωρίς να κρυφτεί. Είτε τον συμπαθείς είτε όχι, πρέπει να του το αναγνωρίσεις. Μόνο που κάποια στιγμή, θέλει να δείξει και τι μπορεί να κάνει... σε συνθήκες κανονικότητας, κάτι που τώρα αποτελεί την πιο μεγάλη του επιθυμία, όσο παράξενο κι αν είναι. Έστω κι αν στην Ελλάδα, τίποτα δεν μπορείς να αποκαλέσεις ως παράξενο, ή ως απίθανο να συμβεί. Στο Ρέθυμνο, τουλάχιστον, του έχει δοθεί μια μεγαλύτερη πίστωση χρόνου και δυνατότητα να δείξει τις ικανότητές του, αν και με αρκετά χαμηλότερα οικονομικά δεδομένα σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια και ένα πρόγραμμα-«φωτιά» στις πρώτες 7 αγωνιστικές της Basket League, κυρίως με εκτός έδρας αγώνες και με ομάδες με πιο μεγάλους στόχους.
Ο Έλληνας τεχνικός, πάντως, πάλι δε θα κρυφτεί και αυτό τόνισε στο Basketa.gr. Στη συνάντησή μας στην καφετέρια «Hobbs» των Βριλησσίων, ο ίδιος μίλησε για τις δυσκολίες της περσινής του αποστολής και τη σχέση που ανέπτυξε με τη διοίκηση, αλλά και το Σταύρο Μυκονιάτη, που υποβιβάστηκε σε βοηθός του, μόλις ήρθε. Παράλληλα, αναφέρθηκε στο σχεδιασμό των συγκεκριμένων δεδομένων για την νέα αγωνιστική περίοδο, ενώ εκφράζει μια ενδιαφέρουσα άποψη για όσα τραγικά γίνονται τους τελευταίους μήνες στο ελληνικό μπάσκετ, περιγράφοντας την τελευταία αγωνιστική του προηγούμενου πρωταθλήματος, όπου η ομάδα πήγε... για τουρισμό στη Θεσσαλονίκη και, λόγω απόφασης του Παναθηναϊκού να μην παίξει με την Κύμη, έφτασε να παίζει για τη ζωή της κόντρα στον Άρη. Τέλος, μιλά για τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισε σε προηγούμενες περιπέτειες του, τονίζοντας ότι όλες έγιναν για καλό και εκφράζοντας... ευγνωμοσύνη.
Ποια είναι τα δεδομένα σε αυτή την νέα χρονιά για το Ρέθυμνο;
Η χρονιά ξεκινά με τις σταθερές, που χαρακτηρίζουν τον οργανισμό όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Είναι μια συμπαγής και συνεπής διοίκηση, που αποπνέει υγεία και ασφάλεια σε όλους τους εργαζομένους, μια ζωηρή μπασκετικά κοινωνία, που αλληλεπιδρά σε μόνιμη βάση με τον οργανισμό κι ένα τεχνικό επιτελείο με πολύ υψηλό επίπεδο λειτουργίας και γνώσης του αντικειμένου.
Με δεδομένο, ότι δεν έχετε τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες, είτε σε σύγκριση με άλλες ομάδες της κατηγορίας είτε με προηγούμενα χρόνια, όπου «χτυπούσατε» την οκτάδα, πώς διάλεξες ξανά μια δύσκολη αποστολή;
Ευχαριστώ για την ερώτηση, γιατί μου δίνετε τη δυνατότητα να πω, ότι φέτος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο εγχείρημα σε σχέση με τα προγούμενα χρόνια, με δεδομένο ότι το μπάτζετ θα κινηθεί σε συγκεκριμένα επίπεδα, που μας υπαγόρευσαν σε συγκεκριμένο σχεδιασμό, που βασίζεται σε νέα παιδιά, έχοντας χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, αλλά και πολύ ταλέντο και καλή πρώτη ύλη, όπου μπορούμε να πατήσουμε. Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι το εγχείρημα θα πετύχει και θα δείξει το δρόμο για έναν άλλο τρόπο λειτουργίας μικρομεσαίων ομάδων στο μέλλον.
Δε θέλει, όμως, λίγο χρόνο μέχρι να πείσετε ότι μπορεί να πετύχει αυτό το μοντέλο; Ή μάλλον, θεωρείς ότι είναι αρκετός ο χρόνος, με βάση το ότι πρέπει να δείξεις και αποτελέσματα;
Αν βάλουμε γενικά την ερώτηση με βάση τα ελληνικά δεδομένα, που λένε ότι έχουμε μια αθλητική κουλτούρα, όπου γίνοντα όλα τα αποτελέσματα και δεν υπάρχει υπομονή, έχοντας «δαιμονοποιήσει» την ήττα, θεωρητικά έχεις δίκιο, δεν υπάρχει χρόνος. Στο Ρέθυμνο, όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Έχουμε επίγνωση της επικινδυνότητας του εγχειρήματος, είναι πρόκληση για όλους μας και υπάρχει συγκεκριμένη φιλοσοφία, που θα υποστηρίξουμε, αφού μείναμε όλοι.
Μήπως το πολύ «βαρύ» πρόγραμμα των πρώτων αγωνιστικών της Basket League μπορεί να χρησιμεύσει ως επιπλέον χρόνος, για να προσαρμοστούν οι παίκτες σε αυτό που ζητάτε; Αν το δει κανείς το πρόγραμμα, δε θα σε… λιθοβολήσουν κιόλας ακόμη και νίκη να μην κάνεις στα πρώτα ματς.
Δυστυχώς η τύχη δε μας έδειξε εκεί το καλύτερο πρόσωπο. Το πρόγραμμα είναι θεωρητικά πολύ δύσκολα με 4 εκτός έδρας παιχνίδια τις πρώτες 5 αγωνιστικές με ομάδες των υψηλών στρωμάτων της κατηγορίας. Μπορεί να είναι, λοιπόν, ένα διάστημα παρατεταμένης προετοιμασίας, αρκεί να είμαστε όλοι συνειδητοποιημένοι και για τις πραγματικές αγωνιστικές δυνατότητες της νεανικής ομάδας, αλλά και της αντικειμενικής δυσκολίας της κλήρωσης του πρωταθλήματος.
Τι κατάσταση βρήκες στο Ρέθυμνο πέρυσι με την ομάδα στο μηδέν;
Βρήκα μια συνθήκη πρωτόγνωρη για όλα τα παιδιά και τους συνεργάτες, γιατί η ομάδα είχε συνηθίσει να κινείται στην οκτάδα. Πέρυσι κλήθηκαν όλοι να διαχειριστούν μια νέα κατάσταση αγωνιστικά και βαθμολογικά, νιώθοντας πως ήταν στα «σχοινιά». Η αλλαγή προπονητή έγινε, για να αλλάξει λίγο η ψυχολογία της, όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά εγώ είχα την τύχη να αναλάβω μια ομάδα δουλεμένη και προσανατολισμό, αλλά ήθελε μια ώθηση στην ψυχολογία της. Αυτό έγινε, ήρθαν τα πρώτα αποτελέσματα. Εγώ πάτησα στις αρχές που είχε θέσει ο Σταύρος Μυκονιάτης, δεν άλλαξα πολλά και ήρθαν τα αποτελέσματα.
Αφού παρέλαβες, όμως, μια δουλεμένη ομάδα και είχε παίκτες με αξία, όπως ο Μπαρτ και ο Κλάντον, για ποιο λόγο δεν έπαιρνε αποτελέσματα;
Κατά τη γνώμη μου, αυτό συνέβη για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι η ομάδα είχε να διαχειριστεί αρκετές ατυχίες στο σχεδιασμό της, όπως συμφωνημένοι παίκτες που δεν ήρθαν ποτέ για διάφορους λόγους, αλλαγές ξένων, που είτε δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες είτε υπήρξαν άλλες εξελίξεις, όπως του Ντάνιελ που πήγε στο Περιστέρι, με αποτέλεσμα να υπάρξει πρόβλημα στην «χημεία», που όσο καλή δουλειά κι αν κάνεις, είναι κάτι που θέλει χρόνο και άργησαν να ενσωματωθούν όλοι οι παίκτες. Ο άλλος ήταν μερικά ατυχή αποτελέσματα στις πρώτες αγωνιστικές, με δύσκολο πρόγραμμα παράλληλα.
Από τη στιγμή που ανέλαβες, είχες μιλήσει και τότε για τη δουλειά του Σταύρου Μυκονιάτη, αλλά τότε υποβιβάστηκε σε βοηθός σου. Πώς το πήρε αυτό και πώς εξελίχθηκε η σχέση σας;
Δεν χρειάστηκε κανένας λόγος προσαρμογής για δύο λόγους. Αρχικά, ο Σταύρος είναι άριστος επαγγελματίας, που γνωρίζει να διαχειριστεί το ρόλο του και ποια είναι τα όρια του. Έχει υπάρξει άμεσος συνεργάτης με επιτυχία δίπλα σε σπουδαίους προπονητές στην Basket League όλα αυτά τα χρόνια και τον θεωρώ κορυφαίο στην Ελλάδα σε αυτό. Ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι πρόκειται για εξαιρετικό χαρακτήρα και πολύτιμο συνεργάτη. Η σχέση «χτίστηκε» στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και για μένα δεν είναι βοηθός, αλλά το άλλο μου μισό στη δουλειά που κάνουμε.
Μιας και μίλησες για τις περσινές αλλαγές στο σχεδιασμό του Ρεθύμνου, είχες και τώρα μία. Θεωρείς πως σου άλλαξε τα πλάνα;
Όχι, δεν νομίζω. Ήταν ένα καθαρά ατυχές γεγονός. Ο Τέιλορ τραυματίστηκε σε μια προπόνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ιατρική γνωμάτευση προέβλεπε ένα διάστημα 2 μηνών περίπου, μέχρι να επανέλθει, και κάπως έτσι προχωρήσαμε σε άμεση αντικατάσταση. Ελπίζω να μας βγει σε καλό, γιατί κλείσαμε έναν αθλητή που θέλαμε και πέρυσι και είμαστε ευτυχισμένοι για αυτό.
Μιας και αναφερθήκαμε στις δυσκολίες που έχει η αποστολή στο Ρέθυμνο, πώς είναι να ζεις σε μια προβληματική ελληνική μπασκετική κατάσταση; Το λέω γιατί έχεις βιώσει αρκετές καταστάσεις προβληματικές, αν και στο Ρέθυμνο το πρόβλημα δεν ήταν οικονομικό (ΑΕΚ) ή κάποια αλλαγή ιδιοκτησίας (Πανιώνιος), αλλά μόνο αγωνιστικό. Πώς είναι ο Έλληνας προπονητής σε αυτή την πραγματικότητα;
Δυστυχώς το σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ, κατά γενική ομολογία, διάγει μια από τις πιο παρακμιακές περιόδους του, σε επίπεδο αγωνιστικό, οικονομικό και ό,τι έχει σχέση με υγεία στην οργάνωση ενός πρωταθλήματος. Παράλληλα, είναι πράγματι δύσκολο να παράξεις έργο και να φέρεις αποτέλεσμα βασιζόμενος μόνο στις ικανότητες του ανθρώπινου δυναμικού σου, όταν τα γύρω γύρω σου δημιουργούν προβλήματα. Όταν, όμως, το έχουμε αποδεχθεί ως μια κατάσταση που δύσκολα αλλάζει, Έλληνας προπονητής που επιβιώνει και φέρνει αποτελέσματα σε τέτοια συνθήκη, τότε μα μαθηματική ακρίβεια πετυχαίνει στο εξωτερικό. Δε θεωρώ καθόλου τυχαίο, που όποιος Έλληνας προπονητής έχει βγει εκτός συνόρων, έχει πετύχει στο σκοπό, για τον οποίο κλήθηκε να εργαστεί. Δεν έχει σχέση μόνο με τη σχολή του Έλληνα προπονητή, αλλά και το ότι έχουμε συνηθίσει να δουλεύουμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και, όταν βγαίνουμε εκτός Ελλάδας, σε μια κανονικότητα, φέρνουμε αποτελέσματα.
Θα ήθελες, λοιπόν, να πας στο εξωτερικό;
Κάθε επαγγελματίας προπονητής, που ζει από το μπάσκετ και σέβεται τον εαυτό του, είναι να επιδιώκει ένα φυσιολογικό εργασιακό περιβάλλον. Αν δεν μπορέσει να το βρει στην πατρίδα, τότε η πρόκληση του εξωτερικού είναι στο μυαλό μας.
Ακόμη και σε μια κατάσταση, σαν αυτή στο Λίβανο, όπου έζησες ωραίες καταστάσεις;
Κάθε περίπτωση είναι συζητήσιμη, αρκεί να πληροί τις προϋποθέσεις που θέτεις για τον εαυτό σου.
Ποιο ήταν το δικό σου βίωμα στην φετινή κατάσταση του ελληνικού πρωταθλήματος; Ομάδες, δηλαδή, που δυσκολεύτηκαν να βγάλουν την χρονιά ή μετά έδωσαν το ΑΦΜ τους, ο Ολυμπιακός να μην παίζει και να δηλώνει συμμετοχή στην Α2, ο Παναθηναϊκός να μην παίζει την τελευταία αγωνιστική, με αποτέλεσμα να κινδυνεύετε εσείς από το πουθενά να πέσετε. Πώς την έζησες όλη αυτή την τρέλα και ποια είναι η άποψή σου για όλο αυτό που συνέβη;
Το αποκορύφωμα της μη κανονικότητας, που άρχισε να διαφαίνεται στο ντέρμπι «αιωνίων» στο Κύπελλο, ήταν η τελευταία αγωνιστική στο Αλεξάνδρειο. Για μένα και τη δική μου γενιά προπονητών έχει μια σημειολογία αυτό το γήπεδο, καθώς ανήκουμε στη γενιά που γαλουχήθηκε με τους μεγάλους αγώνες του Άρη και του ΠΑΟΚ. Το ότι βίωσα σε επαγγελματικό επίπεδο την πιο αρνητική μου εμπειρία σε αυτό το γήπεδο, ήταν ένα στίγμα, κάτι που δε θα επέλεγα να ζήσω στο συγκεκριμένο γήπεδο και ήταν κάτι που για τα δικά μου μάτια και το δικό μου αξιακό σύστημα, που έδειξε κατάμουτρα την παρακμή του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ. Από την άλλη, ζήσαμε οι συνεργάτες μου κι εγώ μια τρομερή εμπειρία, αφού όταν πήγαμε στη Θεσσαλονίκη είχαμε σωθεί στην ουσία, αλλά όταν μπήκαμε στο πούλμαν στο Πανόραμα, μας ανακοινώνεται, ότι αν δεν κερδίσουμε πέφτουμε. Κληθήκαμε να διαχειριστούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη, όχι μόνο για μένα αλλά και πολλούς προπονητές πιο έμπειρους από μένα. Από αυτό βγήκαμε πιο σοφοί και έμπειροι.
Εσύ πώς μπόρεσες να αλλάξεις το «τσιπάκι» των παικτών, για να παίξουν και να κερδίσουν, από εκεί που πήγαιναν… σχεδόν για τουρισμό στη Θεσσαλονίκη;
Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο μπορεί να φαίνεται, για δύο λόγους. Ο ένας ήταν, ότι ήμασταν μέχρι και την προηγούμενη αγωνιστική στα «σχοινιά», οπότε δεν ήταν και δύσκολο να ανακαλέσουμε από τη μνήμη των παιδιών και την ψυχολογία τους τη συνθήκη του ότι παίζαμε άλλον έναν «τελικό». Ο άλλος ήταν το γεγονός, ότι για να κρατήσουμε τα προσχήματα και να κρατήσουμε τους αθλητές σε στοιχειώδη επαγγελματική εγρήγορση, τους είχαμε παρουσιάσει το σενάριο… μίας στις χίλιες ο Παναθηναϊκός για λόγους τακτικής να μην κατέβει πλήρης, άρα και πιθανώς να κερδίσει η Κύμη.
Και τελικά δεν κατέβηκε καν ο Παναθηναϊκός…
Ναι, οπότε η εβδομάδα προπονητικά κύλησε κανονικά και για αυτό ήμασταν έτοιμοι, όταν άλλαξαν τα πάντα εκείνη την αγωνιστική και παίζαμε πάλι για τη ζωή μας.
Πέτυχες, λοιπόν, σε αυτή την αποστολή, όπως κατά τη γνώμη μου και σε εκείνη του Πανιωνίου. Είναι ωραίο να σου λένε, ότι είσαι άνθρωπος για ειδικές αποστολές;
Όχι βέβαια! Προσωπικά είμαι κατά της «ταμπελοποίσης», όποια κι αν είναι αυτή. Πιστεύω πολύ στον ανθρώπινο παράγοντα και τις εσωτερικές δυνάμεις κάθε ανθρώπου, που αν δεν κληθεί να τις βγάλει από μέσα τους κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δε θα τις δει. Εγώ κλήθηκα να δω αυτές τις ικανότητες και οποιοσδήποτε μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να βγάλει πράγματα που δε γνωρίζει καν, ότι τα έχει. Όλοι, λοιπόν, μπορούμε να γίνουν άνθρωποι ειδικών αποστολών, ανάλογα με τη συνθήκη. Τον χαρακτηρισμό δε θα τον ήθελα, για να με ακολουθεί στην υπόλοιπη διαδρομή μου. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα.
Πας, όντως, να κάνεις κάτι άλλο, πιο φυσιολογικό στο Ρέθυμνο σε σύγκριση με άλλες καταστάσεις. Γιατί, όμως, από τότε που ανέλαβες την ΑΕΚ στη Β’ Εθνική, καθυστέρησες τόσο πολύ να πάρεις μια πιο κανονική κατάσταση;
Η επαγγελματική διαδρομή κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα με το τι ασχολείται, όπως και η πορεία του, έχει σχέση με θέμα συγκυριών και τύχης, πέρα από τις ικανότητές του. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Δεν αισθάνομαι, ότι καθυστερημένα έφτασα σε ένα καλό επίπεδο. Νιώθω ειλικρινά ευλογημένος για τα βιώματα και τις επαγγελματικές μου εμπειρίες μέχρι σήμερα. Είμαι ευγνώμων σε όσους με βοήθησαν, αλλά και όσους εσκεμμένα προσπάθησαν να κάνουν το αντίθετο. Κι αυτό, γιατί σοφότερος γίνεται κάποιος μέσα από την αντιξοότητα και όχι την κανονικότητα.
Θέλεις να πεις, ότι υπήρξαν άνθρωποι που προσπάθησαν να σου τραβήξουν το χαλί από κάτω;
Ναι, νομίζω ότι είναι μια συνθήκη που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει παντού.
Βλέποντας τον Βαγγέλη από πριν από μερικά χρόνια μέχρι σήμερα, από το πρώτο παιχνίδι της ΑΕΚ στη Β’ Εθνική χωρίς κόσμο και με κρεμασμένα πανό μέχρι το σχεδιασμό του Ρεθύμνου τώρα, πώς έχει περάσει το ταξίδι και πώς έχει εξελιχθεί;
Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη και νιώθω πολύ τυχερός, γιατί έκανα βήματα μπροστά και χρειάστηκε να αποδείξω πράγματα. Μου δόθηκαν ευκαιρίες, ωρίμασα μέσα από ευκαιρίες. Ήταν μια διαδρομή διόλου στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά παράλληλα βρήκα ευκαιρίες που ίσως δεν πήραν προπονητές καλύτεροι από εμένα και νιώθω, ότι οφείλω πράγματα να επιστρέψω στο μπάσκετ, γιατί μέσα από αυτό έγινα πιο ώριμος και σοφός άνθρωπος.
Και ποια θα μπορούσαν να είναι τα επόμενα βήματα σου;
Αυτό μόνο ο Θεός το ξέρει (γέλια).
Πήρες ευκαιρίες και ισχύει, αλλά μήπως θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη διάρκεια, όπως στην ΑΕΚ στην περίοδο που ήρθε ο Μάκης Αγγελόπουλος, ή στον Πανιώνιο όταν άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην Α2;
Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και θεωρώ, ότι όλα γίνονται για καλό.
