Ο Αλέξανδρος Τσακιρίδης αποτελεί έναν από τους ρομαντικούς λάτρεις του μπάσκετ, έχοντας προσφέρει τα μέγιστα σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, και όντας ανατρεπτικός σε πολλές από τις επιλογές του.
Γέννημα θρέμμα Φαληριώτης αποφάσισε να αγωνιστεί στο ξεκίνημα της καριέρας του, στον Άλιμο οποίος ήταν ο «άσπονδος» γείτονας, σε παιχνίδια που στα τέλη της δεκαετίας του 90 συγκέντρωναν αρκετή ένταση πάνω του. Το ίδιο έκανε και στην Κρήτη, όπου φεύγοντας από το Ρέθυμνο, έγινε ηγέτης και «σημαία» στον ΟΦΗ.
Ο 38χρονος γκαρντ, αποφάσισε μετά το τέλος του μπαράζ του ΚΑΟ Κορίνθου με την Πεντέλη να ανακοινώσει την απόσυρση του από την ενεργό δράση, και μιλώντας στο basketa.gr εξιστορεί τους σταθμούς της καριέρας του, μιλώντας για τις όμορφες, αλλά και τις πολύ δύσκολες στιγμές που βίωσε, με την απώλεια του Γιάννη Βούλγαρη το 2007 να τον έχει στιγματίσει, όταν οι δυο τους ήταν συμπαίκτες στο Παγκράτι.
-Αλέξη στα 38 σου χρόνια πήρες την απόφαση να σταματήσεις την καριέρα σου. Τι έπαιξε περισσότερο ρόλο στην απόφαση σου;
Καταρχήν να πω συγχαρητήρια για την επερχόμενη άνοδο στην ομάδα μου,για μένα κλείνει ιδανικά αυτή η πορεία που είχα στο χώρο, αισίως οι άνοδοι που γεύτηκα έφτασαν στις 8 που είναι και το νούμερο που φόρεσα και στις πιο πολλές ομάδες. Η απόφαση αυτή έχει να κάνει καθαρά με θέμα υγείας πια,το τελευταίο χειρουργείο ήταν το κερασάκι στην τούρτα καθώς ότι έκανα μέσα στο γήπεδό περιείχε πολύ πόνο και γι αυτό ακριβώς αναγκάστηκα να σκοτώσω τον παίχτη μέσα μου για να νιώσω καλύτερα στην καθημερινότητα μου από δω και πέρα.
-Παρά τον σοβαρό σου τραυματισμό, ολοκλήρωσες την σεζόν στην Κόρινθο, βοηθώντας την να βρεθεί μια ανάσα από την Α2. Πως κρίνεις τα δυο χρόνια στον ΚΑΟΚ;
Στην ομάδα της Κορίνθου με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή κι ειδικά ο πρόεδρος της ομάδας ο Ανδρέας Καλαντζής,και κατ' επέκτασην και όλη διοίκηση μαζί με τα ντόπια παιδιά. Η πρώτη χρονιά ήταν πολύ καλή αναγνωριστική φυσικά γιατί η ομάδα ήταν νεοφώτιστη, τα πήγε πολύ καλά, η δεύτερη ανήκει σε όλους τους άλλους εκτός από μένα ,γιατί έχασα σχεδόν όλη την χρονιά λόγω του τραυματισμού,παρόλα αυτά είχα υποσχεθεί να γυρίσω και τα κατάφερα και πάλι. Αυτό όμως που είναι άξιο αναφοράς είναι η αντιμετώπιση της ομάδας απέναντι μου που με κάλυψε σε όλους τους τομείς ήταν δυο πολύ αγαπημένα χρόνια και χαίρομαι που έκλεισα τον κύκλο μου σε αυτή την ομάδα.
-Ξεκίνησες την πορεία σου στα Ταταύλα, κάνοντας τα πρώτα σπουδαία βήματα σου στον Άλιμο. Αρκετός κόσμος θυμάται τα μεγάλα τοπικά ντέρμπι με τον Π.Φάληρο. Τι θυμάσαι από αυτή την περίοδο;
Σαν γέννημα θρέμμα Φαληριώτης πρέπει να σου πω ότι ήμουν το μαύρο πρόβατο σ αυτά τα παιχνίδια,ήταν πολύ ωραίες εποχές. Στον Άλιμο έπαιξα 8 χρόνια, έζησα πολλές καταστάσεις όμως εκεί ήταν που ξεπετάχτηκα κι έδειξα τι μπορώ να κάνω.
-Κεφάλαιο Κρήτη. Αγωνίστηκες σε Ρέθυμνο και ΟΦΗ. Πως κρίνεις τα χρόνια που έζησες στην Κρήτη, και αν σου έμεινε κάτι χαραγμένο από αυτή την πορεία;
Η Κρήτη είναι η αγάπη μου η μεγάλη οφείλω να ομολογήσω. Και στο Ρέθυμνο αλλά ειδικά στον ΟΦΗ είχα εξαιρετικές εμφανίσεις, απλά έμεινα με το παράπονο της Α1 όταν η Ρεθυμνιώτικη ομάδα με αφαίρεσε από το ρόστερ της στη δεύτερη μου θητεία πολύ άκομψα. Εκεί όμως ήταν ο ΟΦΗ που με τη βοήθεια και την εμπιστοσύνη της διοίκησης και του νυν προπονητή της Γκαζιάντεμπ, Στέφανου Δεδα, μας ώθησαν σε τρία πρωταθλήματα με την ομάδα, οδηγώντας με να αναπτύξω ιδιαίτερους δεσμούς με την θύρα 4 και τον φίλαθλο κόσμο της ομάδας του Ηρακλείου.Ένα δημοσίευμα σε ένα αφιέρωμα που έχει τίτλο: "Ο άνθρωπός που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια του κόσμου του ΟΦΗ" ,είναι απόδειξη της πορείας και της καταξίωσης πρώτα της ομάδας στο χώρο του μπάσκετ, και μετά ατομικά για μένα.
-Στο Παγκράτι βρέθηκες για ένα χρόνο (2006-2007), με την χρονιά να σε στιγματίζει λόγω της απώλειας του Γιάννη Βούλγαρη, αλλά και μια άνοδο Τι θυμάσαι από εκείνη τη σεζόν, και πως σχολιάζεις ότι 10 χρόνια μετά το φιλικό προς τιμή του συνεχίζει να λαμβάνει τόπο;
Πάμε σε ένα δύσκολο κεφάλαιο, εκείνη τη μαύρη μέρα της αναχώρησης της ομάδας για το κρίσιμο ματς με το Πανόραμα, ήρθε αυτή η είδηση που είναι η πιο δυσάρεστη που έζησα. Ότι έγινε εκείνη τη χρονιά είναι αφιερωμένη μόνο σε εκείνον και την οικογένειά του. Συμμετέχω κάθε χρόνο στο φιλικό προς τιμήν του γιατί έχω δώσει το λόγο μου φέτος είναι τα δέκα χρόνια και πάλι θα είμαι εκεί. Είναι πάντως κρίμα γιατί πολλοί έχουν ξεχάσει πολλά και δεν επιτρέπεται. Δεν θέλω να επεκταθώ αλλά πραγματικά κάποιοι έχουν δείξει μεγάλη αδιαφορία.
-Στη συνέχεια ακολούθησαν Ιωνικός ΝΦ. Μαρούσι και ΚΑΠ, πως κρίνεις το πέρασμα σου από αυτές τις ομάδες;
Μετά το πέρασμα από τον Ιωνικό ήταν ένα μεταβατικό στάδιο για μένα μιας και άρχισε ο συνδυασμός εργασίας και μπάσκετ μαζί, με τον coach Σπύρο Σταθούλη, να μου δείχνει τεράστια εμπιστοσύνη εντάσσοντας με στο ρόστερ της ομάδας μεσούσης της περιόδου. Το λέω αυτό γιατί πάλι είχα πρόβλημα με το δεξί γόνατο κι είχα μείνει έκτος δέκα μήνες. Εκείνη τη χρονιά σώθηκε η ομάδα και τη δεύτερη ανέβηκε στη Β' εθνική. Μετά ακολούθησε το Μαρούσι, όπου κι εκεί η χρονιά ήταν πολύ καλή, και εκεί απόκτησα πολλούς και καλούς φίλους. Εν συνέχεια η Αγία Παρασκευή όπου εκεί ήταν μια αν μη τι άλλο μία πολύ προβληματική χρονιά.
-Έχεις κάνεις αρκετές φορές την διαδρομή προς την άνοδο, ποια είναι αυτή που σου έμεινε;
Σίγουρα το πρωτάθλημα με τον ΟΦΗ και η χρονιά στο Παγκράτι, με την άνοδο σαν τρίτη ομάδα, και το χαμό του Γιάννη, ήταν ίσως αυτές που ξεχώρισαν.
-Ποια είναι η συμβουλή σου στα νέα παιδιά που ξεκινούν το μπάσκετ.Μπορούν πλέον να ζήσουν από αυτό;
Η συμβουλή μου προς τα νέα παιδιά είναι να προσηλωθούν πιο πολύ προς το μπάσκετ σαν τεχνική και κυρίως τακτική, και να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τα social media και να ακούν όσο γίνεται περισσότερο τους προπονητές και όχι τους γονείς τους. Για να παίξεις μπάσκετ πρέπει να μην σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά να γίνεις καλός σε αυτό το κομμάτι. Για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ να παρατήσει κανείς το σχολείο και τη μόρφωση του, αλλά όταν θες να παίξεις και να διακριθείς πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό. Και αυτό το λέω γιατί βλέπει κανείς ότι σε όλες σχεδόν τις ομάδες υπάρχουν και πρωταγωνιστούν αθλητές άνω των 35 ετών,και οι νεότεροι κάθονται στον πάγκο προσφέροντας πολύ λίγο. Βλέπουμε σήμερα πολύ αθλητικά παιδιά, πολύ γυμνασμένα που έχουν όμως εμφανείς ελλείψεις στο κομμάτι της τακτικής μη μπορώντας να προσαρμοστούν σε βασικά πράγματα στο 5 εναντίον 5, σε άμυνά και επίθεση. Γνώμη μου είναι μέχρι και το επίπεδο της Α2 ο αθλητής πρέπει να κάνει και κάτι άλλο για να επιβιώσει σήμερα, δεν θα τα καταφέρει με 500 και 600 ευρώ.
-Σκιαγράφησε μας την κορυφαία στιγμή της καριέρας σου, και τι κέρδισες από το μπάσκετ;
Όπως ανέφερα πρόσφατα πιστεύω ότι αν δεν είχα αυτές τις ατυχίες θα είχα κάνει μια καλή καριέρα. Απ' ότι γνωρίζω έχω περάσει στην 5η θέση στη ιστορία των σκόρερ της Β' εθνικής, σε σχέση με αυτά που θα μπορούσα να πετύχω αυτό για μένα δεν είναι τίποτα. Ξέρω ότι θα μπορούσα να πετύχω κάτι άλλο καλύτερο. Όμως με αυτήν την πορεία στο χώρο, αυτό θα το κρατήσω γιατί το κέρδισα. Επίσης. είμαι αρκετά περήφανος που αυτό που έκανα το έκανα μόνος μου απολύτως, χωρίς σπρωξίματα από μάνατζερ, χωρίς ειδικές μεταχειρίσεις από προπονητές. Κατάφερνα και ήμουν από τους πρώτους στόχους κάθε καλοκαίρι ομάδων Α2 και Β' Εθνικής. Ο σεβασμός και η αναγνώριση στο φινάλε ήταν κάτι το φοβερό, ήταν πολλές οι στιγμές που βούρκωσα βλέποντας μηνύματα από φιλάθλους πολλών ομάδων που αγωνίστηκα.
Η επόμενη ημέρα τι λέει για τον Αλέξη Τσακιρίδη, σκέφτεσαι το πόστο του προπονητή του παράγοντα ή του μάνατζερ, ή θα απομακρυνθείς από το μπάσκετ;
Το μπάσκετ είναι πρέζα, δεν κόβεται εύκολα. Ήδη υπάρχουν συζητήσεις για κάποια πράγματα θα δούμε,είναι ακόμα αρκετά νωρίς.
