Ο Λίνας Κουνιγκέλις, δημοσιογράφος από τη Λιθουανία μιλά για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Τον παίκτης της Εθνικής Λιθουανίας, τον ηγέτη και κυρίως για τον προπονητή! Η άποψη ενός ανθρώπου που τον έχει ζήσει διαφορετικά και από κοντά έχει τη δική της ξεχωριστή βαρύτητα. Το βήμα δικό του…
«Στο μπάσκετ λέμε πως οι πρωτοκλασάτοι παίκτες πολύ σπάνια γίνονται πρωτοκλασάτοι προπονητές. Γνωρίζω τον Σάρας περίπου 20 χρόνια (λίγο πάνω, λίγο κάτω) και κάπως, πάντα είχα την αίσθηση πως θα ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Εντάξει, ξέρω πως έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του ώστε να μπει στην κατηγορία των de facto κορυφαίων προπονητών.
Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται η Ζαλγκίρις Κάουνας (και ωριμάζει ως ομάδα) στη φετινή σεζόν της Ευρωλίγκας είναι εκπληκτικός. Ξεκίνησε ως μια ομάδα που παίζει δυνατά, αλλά ακόμη χάνει τα κλειστά παιχνίδια στην αρχή της χρονιάς. Τώρα, έχει εξελιχθεί σε ομάδα του. Μια ομάδα που ξέρει πως να παίξει και να νικά στο τέλος.
Πέρα από το γεγονός ότι ο Σάρας διαθέτει ένα από τα υψηλότερα μπασκετικά IQ (λόγια των παικτών του, όχι δικά μου), είναι επίσης ένας από τους προπονητές που δουλεύουν πιο σκληρά από όσους έχω δει. (Αν και ο ίδιος έχει τη δική του λογική: Δεν θα παραδεχθεί ποτέ πως είναι «σκληρή δουλειά». Γι’ αυτόν είναι «η καλύτερη δουλειά στον κόσμο»!)
ΥΓ Κάτι ακόμη για τον Σάρας: Είναι ακόμη Ο ΠΑΙΚΤΗΣ βαθιά στην καρδιά του. Όταν τον βλέπεις τώρα, φορώντας ένα κουστούμι στην άκρη του παρκέ, μπορείς εύκολα να φανταστείς πως είναι ακόμη πάνω στο παρκέ, φορώντας τη φανέλα της Εθνικής Λιθουανίας, της Μπαρτσελόνα, του Παναθηναϊκού, της Μακάμπι Τελ Αβίβ ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας έχει αγωνιστεί. Μόνο που τώρα έχει μια πιο «περιορισμένη» ζώνη (και φραστικά) να εκφράζει τον εαυτό του. Αλλά μπορεί να νιώσεις και να προβλέψεις, πως η ομάδα του βρίσκεται, και πάλι, στο δρόμο για τη νίκη με την ευρεία έννοια. Γιατί τίποτα άλλο δεν είναι αποδεκτό για τον Σάρας. Όπως ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο αποδεκτό από τον Σάρας!
Λίνας Κουνιγκέλις»
«In basketball, there is a saying that extra-class players very rarely become extra-class coaches. I have known Saras for about 20 years (give or take), and somehow, I’ve always had a feeling that he would be the exception to this axioma. OK, I know, he still has a long road to go for us put him in that category de facto.
But in my humble opinion, the way Zalgiris is playing (and maturing as a team) this Euroleague season is just amazing. It started with the team that was playing hard, but still losing many close games in the beginning of season. Now they developed into his team. Α team that knows how to play and win at the end.
Aside the fact Saras has one of the highest IQ of basketball (his players’ words, not mine), he is also one of the hardest working coach I’ve ever seen. (Though he will never admit it to you as “a hard work”. It is “the best damn job in the world” for him).
P.S. Another thing I love about Saras – he still is THE PLAYER deep in his heart. When you watch him now, wearing a suit on the side-line, you easily can image him still on the court, wearing Lithuanian NT, Barca, Panathinaikos, Maccabi, or whatever team he had played, shirt. Only now he has much more restricted zone (and vocabulary) to express himself. But you can feel and foresee, that his team is, again, on the road to victory. Because nothing else is acceptable for Saras. As it has never been.
Linas Kunigelis
