Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το θάνατο του Γιώργου Αμερικάνου, έπειτα από διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 71 ετών.
Η ΑΕΚ δεν ξεχνάει τον εμβληματικό αρχηγό της και με ανακοίνωσή της αναφέρεται στην απώλειά του: «Πριν από τέσσερα χρόνια… Σαν τώρα… Λίγο μετά τη μία τα ξημερώματα… Ο χρόνος σταμάτησε… Μια είδηση συντάραξε συθέμελα τον ελληνικό αθλητισμό και σκόρπισε θλίψη στην οικογένεια της ΑΕΚ, που έκτοτε έμεινε πεντάρφανη. Ο «Παγκόσμιος» έφυγε… 7 Οκτωβρίου 2013. Το διπλό εγκεφαλικό εξαιτίας του οποίου ταλαιπωρήθηκε για καιρό ο Γιώργος Αμερικάνος του είχε μαυρίσει τη ψυχή. Τον είχε σακατέψει. Ήταν τέτοιο όμως το πείσμα εκείνου το «Ολύμπιου Θεού» της Καλλιμαρμαρωμένης Βασίλισσας, που κανείς δεν είχε συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι αργά ή γρήγορα θα επέλθει το μοιραίο. Τόσους μήνες πάλευε με τον τρισκατάρατο και κέρδιζε. Το πάθος που τον διέκρινε από αθλητή ακόμα έδειχνε να μην τον λυγίζει.
Ο αρχηγός της «Βασίλισσας», που στις 4 Απριλίου του ’68, μπροστά σε 80.000 φιλάθλους στο Στάδιο, και 8 εκατομμύρια άλλους στα τραντζίστορ, σήκωσε την Ελλάδα στους τεράστιους ώμους του, μαζί με συμπαίκτες καμωμένους από το ίδιο ατσάλι, τα ίδια υπερανθρώπινα υλικά, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Το «SMS» της πολυαγαπημένης του κόρης, Χριστίνας, που δεν είχε φωνή για να «αναγγείλει» το τραγικό γεγονός άρχιζε να προκαλεί τρέμουλο σε όποιον αποστολέα το ελάμβανε. Κάθε «Ενωσίτης» ανά την υφήλιο έμενε ξάγρυπνος, κι ενώ απλωνόταν το τρομερό μαντάτο απ’ άκρου εις άκρον. Δεν ξεχνιέται εκείνη η στιγμή. Όπως δεν ξεχνιέται και το «στερνό αντίο» στον Κόκκινο Μύλο, στο ησυχαστήριο της «Γιωργοαμερικανικής» Νέας Φιλαδέλφειας. Εκεί όπου αρχίσαμε εμείς όλοι οι απλοί θνητοί να συνειδητοποιούμε έστω με δυσκολία, ότι και οι «Θεοί» φεύγουν…
Άλλωστε, είχε τόσο ταλαιπωρηθεί, που ήθελε θαρρείς να ξαποστάσει και αποφάσισε να πάει να βρει τους άλλους μεγάλους, που δόξασαν την λαβωμένη Ελλάδα, και μέσω του αθλητισμού πέτυχαν να την ανεβάσουν ψηλά. Να την απαλλάξουν προσωρινά από τις γήινες μιζέριες της. Να την κάνουν για λίγο να μοιάζει, αυτή η μικρή, η μία, με γίγαντα… Γίγας ήταν όμως και εκείνος. Ο Γιώργος Αμερικάνος. Που φώναζε εδώ και ακουγόταν στο φεγγάρι. Που άγγιζε την πέτρα και έλιωνε από τη δύναμη της παλάμης του. Που μιλούσε όταν ξεσπούσε και έτρεμε η γης. Που έμπαινε στο γήπεδο και η θωριά του αρκούσε για να μεταλαμπαδευτεί η λάμψη του στους απογόνους του στο παρκέ.
Ο «Παγκόσμιος» έφυγε. Η παρακαταθήκη, που άφησε πίσω του όμως θα βαραίνει όλους για τα επόμενα χρόνια, για τις επόμενες γενιές. Ο οργανισμός ΑΕΚ B.C. δεν ξεχνά τη διαδρομή του… Τον τίμησε και τον τιμά διαχρονικά. Η ύψωση της φανέλας με το «10» στην οροφή του προσωρινού σπιτιού της, αλλά κι όλα όσα θα συμβούν το επόμενο διάστημα, είναι τα ελάχιστα μπρος στα πολλά, που κατάφερε εκείνος. Στη μνήμη μας παρών… Από εκείνο το αλησμόνητο πρωινό για καφέ στη «Βυζαντινή Γωνιά», στις παρυφές του κατεδαφισμένου «Ναού» του, που του έτρωγε τα σωθικά. Όπως του τα έτρωγε και η υποψία, ότι επίκειται και η κατεδάφιση και της δικής του «Βασίλισσας», της ομάδας, που εκείνος της φόρεσε το ολόχρυσο στέμμα και της χάρισε το βαρύτιμο κρυστάλλινο Κύπελλο Βοημίας, που πριν από 50 χρόνια συγκλόνισε τον κόσμο… Και δεν έπεσε έξω. Όταν στα μαρμαρένια αλώνια τον βρήκε ο τρισκατάρατος, άρχισε να γκρεμοτσακίζεται και η ομάδα Μπάσκετ, που δεν είχε πια το θεϊκό στήριγμά της για να παίρνει κουράγιο, να συνέρχεται και να συνεχίζει την πορεία της. Τέτοια επιρροή ασκούσε… Οι αληθινά μεγάλοι φεύγουν, αλλά δεν πεθαίνουν. ΑΘΑΝΑΤΟΣ, Παγκόσμιε…».
