Ο καλεσμένος στην ΕΡΤ για την μπασκετική εκπομπή του Σαββάτου ήταν ο Θόδωρος Καρατζάς. Ο πρόεδρος του... Κολοσσού Ρόδου, Θόδωρος Καρατζάς. Εμοιαζε να προσπαθεί και ο ίδιος να μην χαμογελάσει στο άκουσμα αυτού του "ξένου" προς τον ίδιο τίτλο. Οπως και όλοι όσοι θυμούνταν τις καλοκαιρινές... συγχωνεύσεις, που όσο να 'ναι έγιναν λίγο άτσαλα και με τον ΕΣΑΚΕ να σπεύδει για τα βαφτίσια πριν καν ολοκληρωθούν, για να μην του μείνουν κενά στο πρωτάθλημα.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως. Το θέμα είναι ότι λέμε "δεν πειράζει, καλύτερα μια υγιής ομάδας στο νησί και σε καινούργιο γήπεδο, παρά άλλη μια γειτονιά της Αθήνας με αμφίβολο μέλλον". Και το μεγαλύτερο θέμα είναι ότι έτσι είναι, ότι καλώς την λέμε αυτή την φράση. Το μη χείρον βέλτιστον.
Το ακόμα μεγαλύτερο θέμα, είναι ότι ο πολύπειρος παράγοντας που έχει φάει με το κουτάλι τα χρυσά χρόνια του επαγγελματικού μπάσκετ και μάλιστα από ηγετική θέση και με ενεργό ρόλο, πάλευε ο φουκαράς να πείσει το κοινό για το "πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων", αλλά δεν του έβγαινε. Τα έλεγε, αλλά δεν (πρέπει να) τα πίστευε.
Ξέρει ο πρόεδρος, σίγουρα καλύτερα από πολλούς άλλους, ότι το πρωτάθλημα εξελίσσεται συναρπαστικά επειδή έχουν αυξηθεί οι μέτριες προς κακές ομάδες, επειδή δεν υπάρχει χρήμα και οι περισσότεροι βράζουν στο ζουμί τους. Δεν θέλει μεγάλη ανάλυση όταν βλέπεις Αρη και ΠΑΟΚ να μοιράζονται τις δύο θέσεις υποβιβασμού. Οχι ότι τους φταίει κανείς, όχι ότι πρέπει να τους χαριστεί κάτι, αλλά μιλώντας για το πρωτάθλημα, η ένδειξη είναι σαφής.
Υπάρχει και ακόμα χειρότερο όμως. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ότι στο πρωτάθλημα υπάρχει γενικευμένη καχυποψία. Οχι μόνο για τους διαιτητές, που ποτέ δεν θα αντιμετωπιστούν χωρίς καχυποψία και φταίνε φυσικά οι ίδιοι γι' αυτό. Για τα πάντα. Δεν υπάρχει αποτέλεσμα πια που να μην κάνει τον κόσμο να λοξοκοιτάζει τον διπλανό του. Μέχρι και στα φυσιολογικά, τα αναμενόμενα, υπάρχει κόσμος που ψάχνει να βρει τι... χάλασε.
Αδικείται το πρωτάθλημα από τις σκιές που το τριγυρίζουν. Αδικείται ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων που μοχθεί για την νίκη, για το μεροκάματο, για το ευ αγωνίζεσθαι. Αδικείται που σε μια εποχή που αναζητά με ιδρώτα λίγα έσοδα, είναι πολλοί στην αγορά που θεωρούν μέχρι και ζημιά να διαφημιστούν στο πρωτάθλημα αυτό. Αδικείται γιατί σε τελική ανάλυση σε μια δύσκολη συγκυρία, υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν τα ωραία τους λεφτά στο μπάσκετ από μεράκι.
Μόνο που κάπου εδώ, επιστρέφουμε στην αρχή του κειμένου. Αυτά που έγιναν πέρυσι στο φινάλε του πρωταθλήματος, αυτά που ακολούθησαν το καλοκαίρι με τους υποβιβασμένους που σώνονταν... έτσι, με τις συγχωνεύσεις που ελάχιστοι κατάλαβαν και πείστηκαν, τις αποχωρήσεις τις εμφανίσεις και πάει λέγοντας, ευνόησαν αυτή την αδικία. Ακόμα ακόμα και οι προαναγγελθείσες δομικές αλλαγές που έμειναν στα χαρτιά, στις επιτροπές, στις προτάσεις, έπεισαν και τους αισιόδοξους ότι δεν υπήρχε διάθεση για βήματα εμπρός.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κακοήθης, ούτε καν καχύποπτος. Απλή λογική να έχει και να ασχολείται χρόνια με το μπάσκετ, αρκεί για να καταλάβει ότι το τρέχον πρωτάθλημα δεν έχει θέση στα καλύτερα, ούτε καν στα καλά. Τα αμφίρροπα παιχνίδια πάντα υπάρχουν. Και φυσικά αυξάνονται όταν λείπει μία από τις δύο ομάδες που σπάνια χάνουν. Aν το ζητούμενο είναι να επαναλαμβάνουμε ότι το πρωτάθλημα αυτό.. φυσάει μπας και πείσουμε τους εαυτούς μας, εντάξει. Αν όμως ζητούμενο είναι η βελτίωση και η σταδιακή ανάταση, τότε έτσι δεν γίνεται δουλειά. Τα σκουπίδια κρύβονται κάτω από το χαλί, αλλά βρωμάνε. Μόνο κοιτάζοντας κατάματα την αλήθεια, με παραδοχή αυτής όσο κι αν δεν αρέσει και με συντονισμένες δράσεις υπάρχει ελπίδα και όχι με βαυκαλισμούς που κανείς δεν πιστεύει.
