Έφυγε από την ζωή μας το χαμογελαστό παιδί της οικογένειας του Άρη. Ο Βασίλης Βουρτζούμης μετά από χρόνια σκληρής πάλης, έχασε την μάχη με την επάρατο νόσο. Πάλεψε παλικαρίσια και το ίδιο παλικαρίσια έφυγε. Με το χαμόγελο στα χείλη, που ποτέ δεν εγκατέλειψε.
Σαν χθες θυμόμαστε σε κάποιο αεροδρόμιο της Ευρώπης να τον ακούμε να μας διηγείται την γνωριμία του με τον Άρη. Πως αυτός και ο μικρότερος αδερφός του, Βαγγέλης, άφησαν τον κρύο Καναδά για να έρθουν στην Θεσσαλονίκη για να περάσουν τα απαιτητικά τεστ δοκιμών του Γιάννη Ιωαννίδη, το καλοκαίρι του 1988. Και πως μια άτυχη στιγμή τραυματισμού του «έκοψε» γρήγορα τα όνειρα για επαγγελματική καριέρα. Ωστόσο, ζούσε τις επιτυχίες του μικρότερου αδερφού, Βαγγέλη και τις διηγούνταν, σαν να ήταν και δικό του επίτευγμα.
Οι νεότεροι τον γνωρίσαμε σαν τον «πατέρα εξωτερικού». Γιατί όταν ταξίδευε η αποστολή, ένιωθε σαν πατέρας και έτρεχε δίπλα σε όλους τους παίκτες. Αν και δεν ήταν στα καθήκοντα του έριχνε και μια «κλεφτή» ματιά στους δημοσιογράφους, μήπως χρειαστούν βοήθεια. Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τον οποιονδήποτε. Και εμείς, που το αίμα μας έβραζε για «σκανδαλιές» τρέχαμε να κάνουμε «check-in» πριν από αυτόν και να πάρουμε τις άνετες θέσεις στο ύψος του φτερού του αεροπλάνου. Όχι πως προλαβαίναμε να καθίσουμε, γιατί μας ερχόταν να μας τις... κατασχέσει με συνοπτικές διαδικασίες για τους ψηλούς παίκτες της ομάδας. Αλλά μας άρεσε το παιχνίδι «παζάρι» που κάναμε μαζί του.
Μας αποδείκνυε ότι ήταν σαν «πατέρας εξωτερικού», γιατί δεν μας έβγαζε ποτέ από την σκέψη του. Ακόμα και όταν ο εκάστοτε προπονητής έστελνε τους δημοσιογράφους σε άλλο ξενοδοχείο, αυτός μας σκέφτονταν, εάν γυρίσαμε ασφαλείς, εάν προλάβαμε να φάμε και να μην ξεχάσουμε το ραντεβού στο αεροδρόμιο. Ά ρε Βασίλη, έχεις κάνει τόσα πολλά για όλους...
Ο Βασίλης έφυγε στα 52 του χρόνια αφήνοντας, γυναίκα και δύο παιδιά και εκατοντάδες φίλους, πίσω του. Την αγάπη του για το μπάσκετ και τις πολύτιμες συμβουλές του, πρόλαβε και τις πέρασε στο μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά του, το οποίο πρωταγωνιστεί στα τμήματα υποδομής του Άρη.
Τα τελευταία χρόνια, που έδινε την δική του «μάχη» οι εμφανίσεις του στα γνωστά μας λημέρια, στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρον ήταν σπάνιες. Αλλά σε κάθε εμφάνιση του, όπως αυτή το Μάιο του 2017, λίγο πριν τους αγώνες πλέι οφ με τον ΠΑΟΚ, ήταν ελπίδα για μας τους υπόλοιπους ότι ο Βασίλης βγαίνει νικητής από την σκληρή μάχη που δίνει. Η πραγματικότητα ήρθε να μας διαψεύσει, καθώς πολύ σύντομα ήρθε η τελική αντεπίθεση της ασθένειας ή οποία λύγισε τον μαχητή Βασίλη.
Και αυτές τις τελευταίες εικόνες θα τις κρατήσουμε, για πάντα, στη θύμηση μας, σαν ότι πολυτιμότερο έχουμε. Θα θυμόμαστε τον Βασίλη, νικητή και δυνατό. Και θα τον έχουμε στην καρδιά μας, τόσο πολύ που θα νιώθουμε ότι θα είναι δίπλα μας και θα μας χαμογελά. Και θα τον ακούμε να μας εξηγεί τους κανονισμούς του πρωταθλήματος γιατί κανένας μας δεν θα θυμάται απ’ έξω, το άρθρο τάδε με την σχετική παράγραφο.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του εκεί που δεν υπάρχει πόνος.
