Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν είναι, πια, προπονητής της Φενέρμπαχτσε και το Basketa.gr θυμάται τα… έργα και τις ημέρες του Ευρωπαίου «Zen Master» στην Πόλη, όπου βρέθηκε για επτά χρόνια και μετέτρεψε μια απλή ομάδα της Ευρωλίγκα σε κατακτητή της κορυφής.
Όταν έχεις κατακτήσει τα πάντα, όσο κι αν είσαι ένα άτομο που πάντα ψάχνει την αφορμή να βρει ένα κίνητρο, κάποια στιγμή είναι δύσκολο να τα καταφέρεις, ακριβώς επειδή πρέπει να βρεις κάτι ξεχωριστό. Για το λόγο αυτόν, άλλωστε, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς για έναν χρόνο έμεινε εκτός πάγκων, όταν έλυσε τη συνεργασία του με τον Παναθηναϊκό το 2012, βρίσκοντας τελικά αυτό που ήθελε.
Σύμφωνοι, η Φενέρμπαχτσε του έδινε έναν «πακτωλό» χρημάτων, τόσο σε προσωπικό μισθό (3 εκατομμύρια τον χρόνο) όσο και σε μπάτζετ (δεκάδες ακόμη εκατομμύρια), αλλά δεν ήταν και μικρή η πρόκληση. Καμία τουρκική ομάδα μέχρι να αναλάβει εκείνος, άλλωστε, δεν είχε κατακτήσει το μεγάλο τρόπαιο της Ευρωλίγκα, ούτε και είχε καταφέρει να εγκαθιδρυθεί στη σκέψη των φιλάθλων ως μια μεγάλη δύναμη. Η Εφές Πίλσεν είχε πλησιάσει σε αυτό το επίπεδο ορισμένες φορές, αλλά δε θα έλεγε κανείς πως είχε συνέπεια.
Και μόνο, λοιπόν, που ο Ευρωπαίος «Zen Master», αν ψάχνουμε να βρούμε μια προσωπικότητα αντίστοιχη του Φιλ Τζάκσον στην ήπειρό μας, δέχθηκε το εν λόγω πρότζεκτ, η Φενέρ έγινε αυτόματα διεκδικήτρια του τροπαίου. Δεν ήταν, βέβαια, τόσο ιδανική η κατάσταση εξαρχής.
Πρώτα το «ξεκαθάρισμα»
Η Φενέρ που βρήκε ο «Ζοτς», όταν ανέλαβε, είχε περάσει από την εποχή του Σιμόνε Πιανιτζιάνι και φαινόταν, ότι χρειαζόταν μια προσωπικότητα σαν τον ίδιο, για να «αναρριχηθεί» στην κορυφή. Μαζί, όμως, έπρεπε πρώτα να γίνει ένα «ξεσκαρτάτισμα», για να γίνει το ρόστερ αυτό ανταγωνιστικό για τον τίτλο της Ευρωλίγκα.
Κάπως έτσι, στην πρώτη χρονιά έπρεπε να πορευτεί με παίκτες, όπως ο Ζόριτς, ο Βίντμαρ, ο Σαβάς, ο Σιπάχι και ο Πρέλντζιτς μεταξύ άλλων. Παίκτες τίμιοι, αλλά όχι και για ευρωπαϊκό τίτλο. Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η πρώτη σεζόν να είναι περισσότερο αναγνωριστική, χωρίς να βρεθεί η ομάδα στο Final Four, αν και αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξαν και κούπες.
Η Φενέρ με αυτό το ρόστερ κυριάρχησε στην Τουρκία, έκανε το double με πρωτάθλημα και Κύπελλο, με την επεισοδιακή σειρά με τη Γαλατάσαραϊ του Εργκίν Αταμάν, που δεν κατέβηκε στον τελευταίο τελικό, να φέρνει την πρώτη «κορώνα» στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Η μεγάλη «αρπαγή»
Είναι καλοκαίρι του 2015 και ο Κώστας Σλούκας συζητάει για το επόμενο συμβόλαιό του. Ο Ολυμπιακός επιχειρεί να τον πείσει να παραμείνει, αλλά ο διεθνής γκαρντ «κολλάει» στο ότι θέλει έναν πιο ηγετικό ρόλο. Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός επιχειρεί το μεγάλο «κόλπο», για να τον κάνει δικό του, σε μια κίνηση εκδίκησης για τη μεταγραφή του Σπανούλη του 2010.
Κάπου εκεί, εμφανίζεται… ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο Σέρβος κάνει το ταξίδι στην Αθήνα, βρίσκει τον Σλούκα και, μετά την κουβέντα τους, ο τελευταίος πείθεται να φορέσει τα «καναρινί» και να γίνει ο ηγέτης της Φενέρ, που θα προχωρούσε στην κατάκτηση αυτού του πολυπόθητου ευρωπαϊκού, αφού πριν από λίγο καιρό η ομάδα είχε… φάει τα μούτρα της στο Final Four της Μαδρίτης με αντίπαλο την οικοδέσποινα Ρεάλ.
Μαζί, βέβαια, ήρθαν κι άλλοι σπουδαίοι παίκτες, όπως ο Τζίτζι Ντατόμε, ο Έκπε Ούντο, ο Νίκολα Κάλινιτς, ο Ρίκι Χίκμαν και ο Μπόμπι Ντίξον, ενώ στο ρόστερ ήδη υπήρχε ο Γιαν Βέσελι με τον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Η διαφορά με τα προηγούμενα ρόστερ φάνηκε άμεσα, με την ομάδα να προχωρά… τρένο μέχρι τον τελικό, αλλά εκεί το «εμπόδιο» ήταν η ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη, που χάρη σε μια… σφαλιάρα του Χριάπα στην μπάλα και την ψυχραιμία του Ντε Κολό στις βολές, πήρε τον πρώτο της τίτλο μετά το 2010, σε μια στιγμή εξιλέωσης, παρότι μάλιστα οι Τούρκοι είχαν γυρίσει από διαφορά 20 πόντων και είχαν προηγηθεί.
Για να φτάσει σε θρίαμβο, έπρεπε να «πληγώσει» τον πρώην
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είτε με το ισχύον σύστημα της Ευρωλίγκα είτε με τα προηγούμενα, έβρισκε σε κάθε περίπτωση τον Παναθηναϊκό. Η πρώτη επιστροφή, δε, στο ΟΑΚΑ είναι από τις πιο μεγάλες στιγμές της καριέρας του και μια από τις πιο ιστορικές για τους «πράσινους», καθώς η υποδοχή αυτή δεν είχε κανένα άλλο προηγούμενο για κάποιον που είχε περάσει από την ομάδα και επέστρεφε ως αντίπαλος.
Όσο περνούσε ο καιρός, βέβαια, οι δύο πλευρές καταλάβαιναν πως πια… έπρεπε να κάνουν απλώς τη δουλειά τους, αλλά μέχρι την άνοιξη του 2017 δεν υπήρξε ιδιαίτερη αγωνιστική αφορμή για ματς «ζωής και θανάτου». Και ήρθε η ώρα, όπου ο «Ζοτς» βρήκε αντίπαλο στα playoffs το «τριφύλλι» του Τσάβι Πασκουάλ.
Η Φενέρ, βέβαια, δεν έπειθε κανέναν μέχρι την οκτάδα, αλλά σημασία έχει να βρεις τη σωστή φόρμα στο κατάλληλο χρονικό σημείο. Αυτό συνέβη και, όχι απλά προκρίθηκε με μειονέκτημα έδρας, αλλά «σκούπισε» τον Παναθηναϊκό, στερώντας του το όνειρο του Final Four και φέρνοντας μια τρομερή κρίση, με την ομάδα να επιστρέφει με πούλμαν από την Πόλη στην Αθήνα. Προηγουμένως, βέβαια, είχε υπάρξει ένας απίστευτος συνδυασμός αποτελεσμάτων, που αντί για τη σαφώς πιο βατή Εφές, έφερε στο δρόμο των μετέπειτα πρωταθλητών Ελλάδας την Φενέρ, με την ιστορία της χρονιάς να διαμορφώνεται με ένα «μυθιστορηματικό» τρόπο.
Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση της Φενέρ ήταν φοβερή και η ομάδα… τα σάρωσε όλα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να σταθεί ικανό «εμπόδιο» στον τελικό, όπως και η Μπεσίκτας στο πρωτάθλημα που δέχθηκε «σκούπα» με 4-0, ενώ νωρίτερα η Μπάνβιτ στο Κύπελλο είχε δεχθεί… 21 πόντους διαφοράς στο κεφάλι (75-64).
Τον πίστεψαν και στις κρίσεις
Η παρουσία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Φενέρμπαχτσε δε συνοδευόταν πάντα, για να λέμε την αλήθεια, από στιγμές απόλυτης επιτυχίας. Ένα μόλις χρόνο αργότερα, η Ρεάλ την «εκθρόνισε», πραγματοποιώντας ένα παιχνίδι, που έμοιαζε σαν να υπερασπίζεται εκείνη τον τίτλο της «με νύχια και με δόντια», ενώ η τουρκική ομάδα ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Οι παίκτες του Πάμπλο Λάσο, βέβαια, το σήκωσαν εκείνη την χρονιά με το παιδί-«θαύμα», Λούκα Ντόντσιτς, να κάνει απίστευτα πράγματα στο παρκέ.
Η σεζόν σώθηκε από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά έναν χρόνο αργότερα δεν ήρθε ούτε αυτό. Η Εφές ανακηρύχθηκε σε νέα μεγάλη δύναμη, με τον Εργκίν Αταμάν να παίρνει, λόγω της κόντρας τους, όσες εκδικήσεις… δεν πήρε τα προηγούμενα χρόνια, αποκλείοντάς τον πρώτα στο Final Four και κερδίζοντας, ύστερα, και την εντός συνόρων κούπα, ενώ και φέτος η ομάδα του έμοιαζε το απόλυτο φαβορί.
Φέτος, δε, η κατάσταση έμοιαζε να είναι χαμένη, αναφορικά με τον έλεγχο του Ομπράντοβιτς στην ομάδα, αλλά η διοίκηση σε κάθε περίπτωση τον στήριζε, κάτι που απέδειξε και με την πρόταση ανανέωσης, ενώ η τελευταία τριετία του Σέρβου διόλου επιτυχημένη ήταν. Και στον Παναθηναϊκό, άλλωστε, είχε πάρει πολλές φορές πίστωση χρόνου σε «παταγώδεις» αποτυχίες, κάτι που στο τέλος έβγαινε σε καλό.
Κανείς δεν ξέρει, μάλιστα, τι θα γινόταν φέτος στην Ευρωλίγκα, αν τελικά συνεχιζόταν η χρονιά, που τελείωσε λόγω της πανδημίας. Η ομάδα βρισκόταν σε ρυθμό οκτάδας και με Ζέλικο στον αντίπαλο πάγκο, όλα μπορούν να συμβούν. Έστω κι αν όλη η σεζόν, μέχρι να ολοκληρωθεί βιαίως, είχε ίσως τα πιο πολλά «σκαμπανεβάσματα» από οποιαδήποτε άλλη στην προπονητική του καριέρα.
Ιστορίες… καθημερινής τρέλας
Μιας και μιλήσαμε για «σκαμπανεβάσματα» και τη σχέση με τους παίκτες του, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει πάντα το δικό του, μοναδικό τρόπο. Από τη μία τον βλέπουμε να μη σταματά να τους βρίζει… μπροστά σε όλους στο παρκέ, αλλά από την άλλη πλευρά όλοι οι παίκτες παίζουν και για πάρτη του, ανανεώνουν το συμβόλαιό τους επειδή είναι εκείνος παρών (σ.σ. κάτι τέτοιο είχε δηλώσει στο παρελθόν και ο Σλούκας), ενώ ο ίδιος τους βλέπει σαν παιδιά του.
Φέτος, βέβαια, είχε επαναλάβει πολλές φορές και δημόσια «κραξίματα» εναντίον τους, λέγοντας πως… είναι στον κόσμο τους και θεωρώντας ντροπιαστικό τον τρόπο, με τον οποίο έπαιζαν. Υπήρχαν στη μέση, βέβαια, και τα οικονομικά προβλήματα της τουρκικής ομάδας, που ίσως δημιουργούσαν τα φετινά, πολλά, επεισόδια.
Σε κάθε περίπτωση, ο «Ζοτς» πάντοτε ξεχώριζε για το πώς χειριζόταν τους αθλητές του. Ένα βίντεο μόνο θα σας πείσει για όσα έκανε μονάχα στην Φενέρ τα τελευταία 7 χρόνια. Από το «Κώστα, όλη σου τη ζωή εμένα θα περιμένεις να σου πω τι θα παίξουμε;», που είχε πει στον Σλούκα, το «ξέσπασμα» σε φιλικό παιχνίδι όπου έσπασε το πινακάκι του, μέχρι την αποπομπή του Μπιέλιτσα από το παρκέ, τα «στολίσματα» στον Μαχμούτογλου και το φετινό, επικό «F..k you everybody», που είπε στη Μόσχα, οι αφορμές για να γίνει το πρόσωπο του Ομπράντοβιτς… κατακόκκινο αντί για «μελιτζανί», που είχαμε συνηθίσει, ήταν αρκετές. Και πάντα απολαυστικές, δείχνοντας για ποιο λόγο είναι ο κορυφαίος.
Κάθε χρόνο έστω ένας τίτλος αλλά και… πολλά εκατομμύρια χαμένα
Δεν είναι εύκολο, η αλήθεια είναι, να κρίνουμε αν η πορεία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Φενέρμπαχτσε είναι επιτυχημένη. Προσωπική άποψη είναι πως πρόκειται για επιτυχημένη πορεία, αλλά με πολύ ελαφρά απόκλιση από την αποτυχία, ήτοι καμία σχέση με όσα έκανε στον Παναθηναϊκό.
Πρέπει, δηλαδή, να βάλουμε πολλούς παράγοντες στο τραπέζι. Η διοίκηση της Φενέρ, λοιπόν, τον έφερε στην ομάδα για να πάρει τίτλους και να βάλει το σύλλογο στον «χάρτη» των κορυφαίων του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάτι που θα λέγαμε πως κατάφερε. Κάθε σεζόν, άλλωστε, είχε έστω έναν τίτλο ακόμη, μιας και ακόμη και την φετινή χρονιά κατακτήθηκε το Κύπελλο με 74-71 έναντι της Νταρουσάφακα. Παράλληλα, οι Τούρκοι έπαιξαν για 5 φορές σε 6 ευκαιρίες στο Final Four, χωρίς να μετράμε την φετινή σεζόν, μιας και δεν έφτασε καν στο σημείο των playoffs, κατακτώντας το τη μία φορά.
Εκεί, όμως, βάζουμε και τα αρνητικά σημεία κι έχουν σχέση κυρίως με την Ευρωλίγκα. Οι συγκυρίες, αγωνιστικές και μη, ήταν ιδανικές για την Φενέρ, ώστε να συλλέξει περισσότερα τρόπαια. Έπαιξε με εξαιρετικό ρόστερ σε 5 συνεχόμενα Final Four, δαπανώντας ένα… σκασμό από χρήματα, αλλά το πήρε μόνο το 2017 εντός έδρας. Όχι πως μειώνεται η αξία του τροπαίου, αλλά θα περίμενε κανείς ίσως κάτι καλύτερο, αν σκεφτεί πως οι προϋποθέσεις ήταν ιδανικές.
Ας συνυπολογίσουμε, μάλιστα, και την περσινή απόλυτη κυριαρχία της Εφές, που όμοια εγχωρίου αντιπάλου του δεν έχει ξαναβρεί ο Ομπράντοβιτς, ακόμη και στις χρονιές όπου έχασε τίτλους με τον Παναθηναϊκό, ή άλλες ομάδες. Ο Αταμάν πέρασε τα τελευταία δύο χρόνια… σαν «χείμαρρος» από πάνω του και αυτό μετρά επίσης εναντίον του.
Την ίδια ώρα, όμως, πολλοί παίκτες «εκτόξευσαν» τις μετοχές τους χάρη στον «Ζοτς», κάτι που συμβαίνει άλλωστε πάντα μαζί του. Οι δύο Μπογκντάνοβιτς, για παράδειγμα, βρίσκονται τώρα σταθερά στο ΝΒΑ, όπου επέστρεψε και ο Ούντο, ενώ το ίδιο ταξίδι έκαναν ο Μπιέλιτσα, ο Ουοναμέικερ και ο Μέλι. Παράλληλα, ο Σλούκας απέδειξε υπό τις οδηγίες του πως μπορεί να είναι ο ηγέτης μιας ομάδας, όπως επεδίωκε, ενώ ουκ ολίγοι ακόμη παίκτες απέκτησαν φήμη, αξία και επομένως… συμβόλαια στο μέλλον, είτε με την Φενέρ είτε με άλλες ομάδες.
Αν βάλουμε όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι η διοίκηση επέμενε τόσο πολύ να τον κρατήσει, μη θέλοντας να ψάξει για κάποια αλλαγή στον πάγκο, θα πούμε πως μάλλον η πορεία του είναι επιτυχημένη τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά όχι και η πιο αξιοσημείωτη σε σύγκριση με άλλες του θητείες.
Ο ίδιος, βέβαια, συνεχίζει να είναι ένας «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» και, αν αποφασίσει να επανέλθει σε πάγκο, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε τον επόμενο προορισμό και το τι θα επιδιώξει…
