Ο Δημήτρης Ρήγας σχολιάζει το θρίαμβο του Ολυμπιακού στην έδρα του Παναθηναϊκού και την τραγική εικόνα των «πράσινων».
Είναι κάποιες φορές που ο φωτεινός πίνακας του γηπέδου μαρτυράει τα πάντα. 65-84. Τέλος. Δεν χρειάζονται πάρα πολλές εξηγήσεις για να αποδειχθεί ότι η καλύτερη ομάδα ήταν εκείνη που νίκησε κι αυτό συνέβη δίκαια. Σε κανέναν δεν προκάλεσε έκπληξη η νίκη των «ερυθρόλευκων». Η διαφορά όμως το έκανε. Και όχι άδικα.
Από το 35' και μετά η ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη όχι μόνο παραδόθηκε αμαχητί, αλλά δεν φρόντισε και να μην ξεφύγει η κατάσταση. Την ίδια ώρα η απέναντι πλευρά έβγαζε το... άχτι της κι αποδείκνυε ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο ΣΕΦ -πρόσφατες ή παλαιότερες-, στο τέλος το «τριφύλλι» δεν... κλωτσούσε τον πεσμένο. Αντίθετα χθες οι Πειραιώτες συνέχιζαν να σκοράρουν ακόμα και χωρίς λόγο, ένα δευτερόλεπτο πριν την κόρνα της λήξης! Διαφορά νοοτροπίας αναμφίβολα που απ' ό,τι φαίνεται δεν αλλάζει ακόμα κι όταν η ομάδα από το λιμάνι είναι εκείνη που κυριαρχεί στο παρκέ.
Φυσικά η συνολική νοοτροπία των «πράσινων» στο συγκεκριμένο ντέρμπι ήταν... αχαρακτήριστη. Παρά την εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο κόσμος, οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο έμοιαζαν να βρίσκονται σταθερά εκτός τόπου και χρόνου. Εξαίρεση η τρίτη περίοδος.
Ένας Παναθηναϊκός χωρίς διάθεση για μπασκετικό «ξύλο», την ώρα που οι αντίπαλοι έπαιζαν -όπως πάντα και καλά έκαναν- πολύ σκληρά, τελειώνοντας βέβαια κατά έναν ανεξήγητο τρόπο τον αγώνα με μόλις 15 (!) εις βάρος τους φάουλ. Φυσικά οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν έχασαν από τους διαιτητές και θα ήταν κωμικό αν υποστήριζε κάποιος κάτι τέτοιο. Κωμικό θα είναι βέβαια να μην είδε κανείς τις προθέσεις των γνωστών Πατέρνικο, Ιερεθουέλο και Μπελόσεβιτς. Δεν χρειάζονται παραπάνω εξηγήσεις, δεν έκριναν κάτι, όποιος έχει μάτια όμως είδε. Συνηθισμένα βέβαια τα βουνιά από τα χιόνια.
Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, η απουσία του Σαντ-Ρόος ήταν αναμφίβολα κομβική, δεν αποτελεί όμως σε καμία περίπτωση δικαιολογία. Ο Κουβανός κάνει πολλά πράγματα στο παρκέ αλλά δεν είναι και ο... Τζόρνταν. Στην ουσία ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να παλεύει με... δυόμισι παίκτες. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς ο οποίος «υπερφορτώθηκε» κι αυτό κόστισε σε λάθη και αστοχία και ο συγκινητικός Γιώργος Παπαγιάννης ο οποίος ήταν σπουδαίος και στις δύο πλευρές του παρκέ. Άξιος συμπαραστάτης τους ο Λευτέρης Μποχωρίδης ο οποίος έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, χωρίς να είναι αρκετό. Σ' ένα ήδη μικρό ροτέισον ο κόουτς Πρίφτης επέλεξε να παίξει στην ουσία με οκτώ παίκτες -ακατανόητο γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο κυρίως ο Έβανς και δευτερευόντως ο Πέρι-. Η συγκεκριμένη προσέγγιση αποδείχθηκε πέρα για πέρα λάθος.
Ακόμα... αναζητείται ο Ιωάννης Παπαπέτρου ο οποίος έμοιαζε σε άλλο γήπεδο. Και τα τρίποντα (0/4) μπορεί να μην μπουν, η απουσία... διάθεσης και σκληράδας στην άμυνα για έναν αθλητή που έχει αποδείξει ότι διαθέτει τα συγκεκριμένα στοιχεία, πραγματικά πλησιάζει τη σφαίρα του ανεξήγητου, ειδικά σ' έναν αγώνα όπως αυτός.
Η ωμή αλήθεια υπαγορεύει ορισμένα πράγματα που δεν αμφισβητούνται. Το συγκεκριμένο ντέρμπι ήταν μόνο για το γόητρο. Τουλάχιστον για τον Παναθηναϊκό. Στην Ευρωλίγκα πρέπει να είναι αξιοπρεπής και δεν το έκανε, έχοντας πιάσει δικαίως πάτο. Αν ένας αγώνας δεν έχει την παραμικρή σημασία για τους «πράσινους» στα φετινά «αιώνια ντέρμπι», ήταν ο συγκεκριμένος κι εκείνος του δεύτερου γύρου στο ΣΕΦ για την ίδια διοργάνωση.
Στη μεγάλη εικόνα, όσο οι πρωταθλητές Ελλάδας θα βρίσκονται στο συγκεκριμένο διοικητικό καθεστώς, δεν θα μπορούν να περιμένουν πολλά περισσότερα. Δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι σε θέση στη συνέχεια της σεζόν να παλέψουν για τη διατήρηση των σκήπτρων τους στην Ελλάδα, όμως στην Ευρωλίγκα θα αποτελούν το «φτωχό συγγενή». Και για να αλλάξει αυτό δεν αρκούν αλλαγές παικτών ή προπονητών.
