Ξάφνιαζε αντιπάλους ή και τους ίδιους τους παίκτες του, ξάφνιασε τους πάντες με τον τρόπο που έφυγε. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο «δάσκαλος», ο τύπος που λάτρευε την πορτοκαλί μπάλα και τα περιστέρια έφυγε, αλλά άφησε πίσω του μια κληρονομιά που θα συζητιέται για πολλά χρόνια ακόμη.
Η μπασκετική του ιδιοφυία ήταν αδιαμφισβήτητη. Σε έναν χώρο που συνήθως δεν περισσεύει καλή κουβέντα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην του βγάλει το καπέλο για τα όσα έδωσε στο άθλημα που λάτρεψε από μικρό παιδί. Δεν ήταν όμως κι ένας εύκολος άνθρωπος να συνυπάρξεις μπασκετικά. Πολλοί παίκτες του θα το επιβεβαιώσουν. Μικροί και μεγάλοι. Αυστηρός, με μια γλώσσα… τσουχτερή, μπορούσε να αντιδράσει ακραία σε τάιμ άουτ, προπονήσεις και αποδυτήρια, είχε άποψη (είτε θετική, είτε αρνητική) για παίκτες, στην οποία επέμενε σχεδόν εμμονικά σε κάποιες περιπτώσεις… Και καθρέφτης όλων αυτών και πολλών ακόμη αυτά τα μικρά, γαλάζια μάτια που ένιωθες πως μπορούν να παρακολουθήσουν και την παραμικρή κίνηση που γινόταν ακόμη και πίσω από την πλάτη του.
Ο Ίβκοβιτς ήταν πάνω από όλα ένας πανέξυπνος άνθρωπος. Και το έβγαζε στο μπάσκετ, αλλά και στη ζωή του. Παρατηρούσε τα πάντα και τους πάντες, μπορούσε να διαβάσει ανθρώπους, έκανε σχέσεις ζωής, αλλά ήταν και δύσκολος. Μέχρι να αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να χαλαρώσει. Τότε έβλεπες την άλλη όψη του. Αυτή που του χάρισε φίλους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί ή ένα Chivas στο κέντρο του τραπεζιού. Τότε άνοιγε το άλλο… κουτάκι: Ιστορίες από το παρελθόν, μια ατέλειωτη παρέλαση ονομάτων παικτών και προπονητών που δούλεψαν και έμαθαν μαζί του. Με τα σπαστά ελληνικά του και αυτές τις περίεργες λέξεις που δημιούργησε όπως αυτό το «Πανεπιστήμονας», ή το «νευριασμός», ή το «περιμενούσαμε» η μία ιστορία διαδεχόταν την άλλη και η φωνή ανέβαζε… volume. Κι αν στο τραπέζι βρισκόταν και ο Ομπράντοβιτς, τότε αισθανόσουν από τους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου και προσπαθούσες να μην (ξε)χάσεις ούτε λέξη.
Αν η παρέα του άρεσε, αν περνούσε καλά τότε δεν ήταν διόλου απίθανο, ειδικά εκεί στο «Θέατρο» στο Παλαιό Φάληρο, να έβλεπες μαζί του και το ξημέρωμα… Ήταν πολύ πιθανό δε, όσα άτομα κι αν ήταν στην παρέα να άκουγες κι ένα «Τι τώρα θα φύγετε; Πάμε σπίτι να συνεχίσουμε!» Λίγες ώρες αργότερα θα ήταν και πάλι ο αυστηρός του εαυτός που μπορούσε να ισοπεδώσει τον οποιονδήποτε στην προπόνηση ή ακόμη και σε μια συνέντευξη Τύπου για μια «λάθος» ερώτηση. Το θέμα είναι πως όλοι έμαθαν κάτι από αυτόν. Και αυτοί στο τραπέζι με το Chivas και αυτοί στο παρκέ. Και αυτοί που τα είχαν καλά μαζί του και αυτοί που τσακώθηκαν μαζί του. Πιο κερδισμένο, όμως, βγήκε το ελληνικό μπάσκετ.
Ο Ίβκοβιτς έδωσε παίκτες στο ελληνικό μπάσκετ. Με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς θεωρούνται ίσως οι καλύτεροι προπονητές της Ευρώπης και όχι άδικα. Μόνο που σε αντίθεση με τον φίλο και κουμπάρο του, που μπορούσε να εξελίξει σε απίστευτο βαθμό παίκτες, στον Ντούντα άρεσε να δουλεύει με παίκτες σε μικρότερες ηλικίες. Του άρεσε να «φτιάχνει» μπασκετμπολίστες. Κυρίως μέσα από την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, έδωσε παίκτες στην Εθνική Ομάδα. Εμπιστεύθηκε αθλητές, κατά το σέρβικο μοντέλο, όταν ήταν 18 ή 19 χρονών. Δεν έβλεπε την ηλικία, όπως κάνουν πολλοί προπονητές, έβλεπε το ταλέντο και τις δυνατότητες. Και ίσως να είναι και το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούν να πάρουν από αυτόν οι νυν και μελλοντικοί προπονητές. Να διαβάζουν το μπάσκετ, αλλά τους ίδιους τους παίκτες που είχαν στα χέρια τους… Να χτίζουν το αύριο, για να έχει συνέχεια αυτό το άθλημα που τόσο αγάπησε. Όσο και τα περιστέρια του…
