Βιώνουμε ιστορικές στιγμές. Και δεν αφορούν αυτές μόνο το ΝΒΑ, αλλά και όλο τον πλανήτη. Είμαστε, δηλαδή, μάρτυρες παγκόσμιων «ζυμώσεων» σε βιοτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, με άπαντες να βρισκόμαστε προ σπουδαίων ευθυνών, καθένας από το δικό του μετερίζι.
Μετρήστε μόνο τι έχει γίνει μέσα στο 2020. Από την πανδημία μέχρι το εκ νέου κάψιμο του Αμαζονίου και από την έκρηξη στη Βηρυτό μέχρι τις δολοφονίες Αφροαμερικανών, που έχουν σηκώσει «σκόνη» όσο ποτέ άλλοτε. Μέσα σε όλα αυτά, ένας ολόκληρος πλανήτης παρακολουθεί, μη ικανός μερικές φορές να συλάβει αυτή την τρομακτική ταχύτητα, με την οποία εκτυλίσσονται τα γεγονότα, αλλά οφείλει να πάρει θέση.
Αυτό έχουν αντιληφθεί με εξαιρετικό τρόπο στο ΝΒΑ, έστω κι αν πρόκειται για κάτι που συμβαίνει στις ΗΠΑ, προκαλώντας «σεισμό» με την νέα απόφαση των ομάδων να μην αγωνιστούν, ακολουθώντας τους παίκτες του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η διοργάνωση, για ακόμη μια φορά, τοποθετείται ξεκάθαρα και αφήνει το στίγμα της για κοινωνική ενεργοποίηση, όταν αυτή χρειάζεται, δείχνοντας πως ο πρωταθλητισμός δεν την αποκλείει, αλλά αντιθέτως πρέπει να την εμπεριέχει στην κανονικότητά της.
Οι αθλητές πρέπει να μιλάνε. Είναι από τα σπουδαιότερα, αν όχι τα πιο σπουδαία, πρότυπα στη σημερινή μας κοινωνία, επηρεάζοντας τον τρόπο σκέψης και δράσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που τους θαυμάζουν σαν «θεούς». Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, φυσικά και πρέπει να τοποθετούνται, δίνοντας το παράδειγμα του κοινωνικά και πολιτικά ενεργού ατόμου.
Κάτι τέτοιο δεν έχουμε δει, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, στην Ελλάδα. Είναι, συγκεκριμένα, πολύ μετρημένες και αφήνουμε εκτός όσους αθλητές έχουν εκμεταλλευτεί τη δημοτικότητά τους, προκειμένου να πολιτευτούν. Γιατί πέραν αυτών, οι Έλληνες αθλητές δεν έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να υπερασπιστούν τα ίδια τα... δικά τους δικαιώματα, όπως είχε γίνει στην ιστορική, αλλά αποτυχημένη αποχή του 1993 από τον ΠΣΑΚ, όπου οι πιέσεις από τις διοικήσεις των μεγάλων ομάδων γύρισαν τους παίκτες σαν παρκέ μετά από μόλις τρεις αγωνιστικές και χωρίς ιδιαίτερα κέρδη.
Ο Έλληνας αθλητής, γενικά, δεν τοποθετείται για κοινωνικής φύσης, ή άλλα παρόμοια ζητήματα. Προτιμά να απέχει και, όταν του γίνεται τέτοια ερώτηση, να απαντά πως είναι απλά αθλητής και παίζει το παιχνίδι του.
Καταλαβαίνουμε όλοι, φαντάζομαι, την ιλαρότητα αυτού του επιχειρήματος. Κι αυτό, γιατί ακριβώς λόγω του γεγονότος, ότι είσαι αθλητής, πρέπει να τοποθετείσαι, καθώς επηρεάζεις τόσο κόσμο και, κυρίως, τις νεότερες ηλικίες, τα παιδιά που δημιουργούν χαρακτήρα και θέλουν να σου μοιάσουν.
Προσωπικά, όμως, καταλαβαίνω και το λόγο, ακόμη και το δίκιο που οι Έλληνες αθλητές δε μιλάνε για αυτά τα θέματα, αν και είμαι βέβαιος πως έχουν άποψη. Ο λόγος βρίσκεται στη δημοσίευση του Γιώργου Πρίντεζη, ο οποίος έκανε μια απλή αναφορά περί πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας και αντιμετωπίστηκε ως... φασίστας και χουντικός, χωρίς ποτέ να έχει δώσει δικαιώματα στη ζωή του και αποτελώντας πραγματικό κοινωνικό πρότυπο, ιδιαίτερα με την φιλανθρωπική του δράση στη Σύρο και όχι μόνο.
Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζεται με αυτό τον τρόπο ένας αθλητής με προσφορά και που έχει δείξει τις κοινωνικές του ευαισθησίες, χωρίς καν στη συγκεκριμένη του ανάρτηση να παίρνει πραγματική θέση, τότε πώς να μιλήσει οποιοσδήποτε αθλητής για οποιοδήποτε θέμα; Για να δέχεται το ανάθεμα και απίστευτες προσβολές στο «βόθρο» των social media, χωρίς να γίνεται καμία ουσιαστική συζήτηση και με τη θέση του να γίνεται μόνο «βορά» για «δολοφονία χαρακτήρα», χωρίς να αναδεικνύεται στη σωστή της διάσταση; Πολύ εύλογα, λοιπόν, ο Έλληνας αθλητής θα κάνει στην άκρη αυτά τα θέματα στη δημόσια έκφρασή του και θα μείνει στα του επαγγέλματός του, αν το δούμε από αυτή την οπτική γωνία.
Μια άλλη ειδοποιός διαφορά, βέβαια, είναι πως υπάρχει σημαντική διαφορά στην κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ με την Ελλάδα. Η διένεξη μεταξύ εθνοτήτων, για παράδειγμα, δεν είναι τόσο έντονη εδώ, με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνεται «εκρηκτική», όπως συμβαίνει τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην χώρα μας τα περισσότερα προβλήματα εφάπτονται, θα έλεγε κανείς, των όσων προκύπτουν από την κοινωνική διαστρωμάτωση βάσει του οικονομικού στάτους, όπου έχει εισέλθει μεγάλο μέρος του πληθυσμού μετά την οικονομική κρίση, που συνεχίζεται. Κάτι τέτοιο κάνει και πιο δύσκολο το έργο ενός αθλητή, που σε καμία περίπτωση δε βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, να τοποθετηθεί για τον ίδιο λόγο των αντιδράσεων που θα υπάρξουν.
Ο Έλληνας αθλητής, λοιπόν, έχει εν μέρει τα δίκια του να μη μιλά. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί δικαιολογία στο τέλος της ημέρας. Πρέπει να μιλήσει και να βοηθήσει το κοινό να πάρει μια κατεύθυνση. Έχει τη δύναμη να το κάνει και μια μέρα πρέπει να την εξασκήσει. Έχει τέτοια επιρροή, που ίσως είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή. Και στην άλλη άκρη του κόσμου, άλλωστε, η ομάδα ενός Έλληνα έκανε τη διαφορά. Του Γιάννη μας, που στο κάτω κάτω ηγήθηκε για ένα θέμα που αφορά άλλη χώρα από τη δική του, αλλά στο τέλος μας αφορά όλους. Και πολύ καλά έκανε...
