Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δέχθηκε την πιο μεγάλη «σφαλιάρα» της ένδοξης καριέρας του από την Μπούρσασπορ και το Basketa.gr απαντά στο ερώτημα, για το αν βρισκόμαστε στο τέλος εποχής του σπουδαίου Σέρβου κόουτς.
Όλοι οι μεγάλοι δεν έχουν μονάχα στιγμές δόξας, μα και… σβουριχτές σφαλιάρες, που επίσης «σημάδεψαν» την ένδοξη πορεία τους. Και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δέχθηκε ίσως την πιο «ηχηρή» από όλες φέτος, στα 31 χρόνια παρουσίας του στους πάγκους με τους γνωστούς τίτλους, που έχει στην κατοχή του, ιδίως τους εννέα ευρωπαϊκούς, καθιστώντας τον ως τον κορυφαίο τεχνικό όλων των εποχών.
Το θέμα, όμως, είναι το σήμερα και σε αυτό η αγαπημένη του Παρτιζάν δέχθηκε το σοκ, μαζί με την υπόλοιπη μπασκετική Ευρώπη, βλέποντας μια μαγική, πλην ανυπόλυπτη σε ευρωπαϊκή και εγχώρια μπασκετική οντότητα Μπούρσασπορ, να την αποκλείει με «κατοστάρα» στην παράταση και να προκρίνεται εκείνη στα προημιτελικά του Eurocup, αφήνοντας εκτός μια ομάδα, που λόγω δυναμικού και του ανθρώπου, που έχει τα ηνία της, πρόβαλε ως μεγάλο φαβορί, για επιστρέψει στην Ευρωλίγκα, το κανονικό της σπίτι.
Η ήττα αυτή και ο αποκλεισμός προστίθεται ως άλλη μια αποτυχία για τον Σέρβο τεχνικό, ο οποίος τα τελευταία τέσσερα χρόνια περισσότερο τέτοιες καταγράφει, παρά επιτυχίες. Κάπως έτσι, είναι λογικό να συζητάμε το αν αυτά τα αποτελέσματα σημαίνουν, ότι ο ίδιος βρίσκεται μπροστά στη Δύση της καριέρας του κι ένα τέλος εποχής, έχοντας ούτως ή άλλως πετύχει τα πάντα. Το Basketa.gr καταγράφει τα δεδομένα και απαντά σε αυτό το ερώτημα για το «μυθικό» κόουτς, που μπορεί ξαφνικά στο τέλος της χρονιάς και τα επόμενα δύο χρόνια του συμβολαίου του να μας κάνει ξανά… να σωπάσουμε.
Ένας πρωτοπόρος… θηριοδαμαστής που κέρδισε το σεβασμό κι έγινε ο κορυφαίος
Λίγοι προπονητές είναι αυτοί, που με την προσωπικότητά τους και μόνο, μαζί με το «μύθο» που φτιάχνουν για τον εαυτό τους, μπορούν εξαρχής να έχουν το σεβασμό των παικτών και να κάνουν ό,τι νομίζουν εκείνοι σωστό χωρίς να υπάρξουν αντιρρήσεις. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς το κατέκτησε αυτό με τα χρόνια και, από κάποια στιγμή κι έπειτα μπορούσε οποιοσδήποτε να το καταλάβει αυτό.
Δεν υπάρχει περίπτωση, δηλαδή, με άλλους προπονητές πλην ελαχίστων, οι παίκτες να δέχονται τα… καψώνια που κάνει ενίοτε ο Σέρβος και να κάθονται ήσυχα να ακούσουν τις κραυγές τους με προσωπικές αναφορές σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά σε αυτή την εποχή του στυγνού επαγγελματισμού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από όλα, φυσικά, παραμένει εκείνο το «ξέσπασμα» στη συνέντευξη Τύπου μετά από… νίκη του Παναθηναϊκού επί της Πρόκομ, ενώ και στις μέρες του στην Φενέρ έκανε αρκετά που θα θυμόμαστε, όπως οι φωνές του σε φιλικό παιχνίδι, που έδειξαν το γιατί είναι ο κορυφαίος.
Ο Ομπράντοβιτς, φυσικά, είχε και άλλα στοιχεία που τον ξεχώριζαν. Δε δίστασε ποτέ να πρωτοπορήσει σε μπασκετικές ιδέες, ώστε να αιφνιδιάσει τους άλλους και, φυσικά, να δείξει και το δρόμο, όπως τα χαμηλά σχήματα με κοντύτερους ψηλούς, που είχε εφαρμόσει ειδικά με την ελευση του Μπατίστ στον Παναθηναϊκό, την καθιέρωση ψηλών παικτών στην περιφέρεια με μεγάλη μπασκετική ευφυΐα, όπως ο Διαμαντίδης στον Παναθηναϊκό και ο Σλούκας στην Φενέρ, την αξία της υπομονής στην εξέλιξη ενός παίκτη, όπως του Χατζηβρέττα από δεινό σουτέρ σε… φονιά στην άμυνα και πολλά ακόμη, μαζί με την ανάπτυξη της… επιστήμης του pick ’n’ roll, τη σκληρή άμυνα στα όρια του φάουλ, τις διάφορες συνεργασίες ακόμη και ψηλών με ψηλούς, την ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης, αλλά με υπομονή για το καλύτερο σουτ στο μπάσκετ των 24 δευτερολέπτνω και πολλά ακόμη, που δεν χωρούν να τα αναλύσουμε σε ένα μόνο κείμενο.
Ο Ζοτς, λοιπόν, μόνο τυχαία δεν έφτασε στους 43 τίτλους του, όπως και στο να καθοδηγεί πάντοτε ομάδες με μεγάλες επιδιώξεις, άρα με μεγάλες επενδύσεις σε έμψυχο δυναμικό. Το σεβασμό τον κέρδισε για πολλούς λόγους. Υπήρξε ένας προπονητής πρωτοπόρος, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να «σπάσει αβγά», όποτε χρειάστηκε, ακόμη κι όταν επρόκειτο να τα βάλει με πριμαντόντες, βάζοντας πάντοτε τη δική του αρχή στο παρκέ και τα αποδυτήρια, που όμως πρόσεχε να μη βρίσκεται πάνω από τον ίδιο το σύλλογο, που υπηρετούσε. Έφτιαχνε πάντοτε έτσι τις ισορροπίες της επιτυχίας με τέτοιες λεπτομέρειες, που για αυτόν ακριβώς το λόγο τον καθιστούσαν κορυφαίο.
Μια συνταγή που… δεν τρομάζει
Όταν ξεκινούσε κάποτε ο Ομπράντοβιτς τη σεζόν, κυρίως με τον Παναθηναϊκό και την Φενέρμπαχτσε, όλοι θεωρούσαν τις ομάδες του φαβορί για τον τίτλο. Ένας κορυφαίος προπονητής κι ένα μεγάλο μπάτζετ που μπορούσε να φέρει τους καλύτερους παίκτες, άρα για ποιο λόγο να αποτύχει η ομάδα; Στο μπάσκετ, όμως, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, καθώς αυτή είναι πια μια συνταγή, που δεν τρομάζει τις ομάδες με θεωρητικά χαμηλότερες δυνατότητες.
Κι αν οι αντίστοιχες εκπλήξεις στο παρελθόν, σαν αυτή της Μπούρσασπορ, ήταν πολύ λιγότερο συχνές, στο σημερινό μπάσκετ όπου τα πάντα αλλάζουν κυριολεκτικά… σε δευτερόλεπτα, αυτές είναι εφικτές. Ο Ομπράντοβιτς, βέβαια, έχει ζήσει αυτές τις εκπλήξεις στο «πετσί» του, ειδικά τις δύο φορές, όπου ο πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί, το 2008 και το 2010, από το Top-16 κιόλας της Ευρωλίγκα.
Του λόγου το αληθές, πάντως, φάνηκε αυτές τις μέρες στη Βαρκελώνη και στο Φάληρο, με την Μπάγερν κυρίως, αλλά και τη Μονακό να δείχνουν, ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Το ίδιο έκανε η Ουλμ στην έδρα της Μπανταλόνα, το ίδιο φυσικά και η Μπούρσασπορ στο Βελιγράδι, ενώ την τελευταία δεκαετία μετράμε κι άλλες τέτοιες εκπλήξεις, όπως του Ολυμπιακού με την κατάκτηση της Ευρωλίγκα το 2012 και το 2013, την πρόκριση της Ζαλγκίρις στο Final Four του 2018, ή της Λοκομοτίβ Κουμπάν σε εκείνο του 2016, και άλλες αρκετές περιπτώσεις.
Με λίγα λόγια, δε ζούμε στην εποχή, όπου με το «βάρος» της φανέλας ή ορισμένα ισχυρά ονόματα σε πάγκο και παρκέ, γνώριζες από τα αποδυτήρια, ότι θα κέρδιζες. Παράλληλα, η εξέλιξη του μπάσκετ είναι τέτοια, που προς το παρόν δείχνει να έχει προλάβει τον Ομπράντοβιτς και να του δείχνει, ότι υπάρχει ανάγκη να βρει έναν τρόπο να πρωτοπορήσει ξανά, καθώς προς το παρόν φέτος δε μας έχει παρουσιάσει κάτι που να μας μείνει ως… ριζοσπαστική αλλαγή.
Ο Σέρβος, παίρνοντας και τις αντίστοιχες εγγυήσεις από τη διοίκηση της Παρτιζάν, διάλεξε ξανά για τα δεδομένα του Eurocup να δημιουργήσει ξανά μία ομάδα που… δε θα τσιγγουνευόταν στο μπάτζετ, με παίκτες σαν τον Πάντερ, τον ΛεΝτέι και τον Λεσόρ και είναι σίγουρο, ότι αν έφτανε στην Ευρωλίγκα θα έρχονταν κι άλλοι. Προς το παρόν, όμως, αποκλείστηκε από την πιο διψασμένη Μπούρσασπορ και είναι πιο πίσω από ένα σταθερό και με καλύτερη σερβική βάση Ερυθρό Αστέρα.
Για να το ξεκαθαρίσουμε, βέβαια, ως προς τα μεγάλα μπάτζετ, ο Ομπράντοβιτς κέρδισε το δικαίωμα να τα διαχειρίζεται με τις επιτυχίες του και οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του το ίδιο θα έκανε. Δεν φτάνει, όμως, αυτό το στοιχείο από μόνο του και φέτος φάνηκε με τον πλέον «ηχηρό» τρόπο.
Μπορεί να αντεπιτεθεί;
Ο Ομπράντοβιτς δεν έκρυψε την απογοήτευση, μετά τον αποκλεισμό από την ομάδα της Προύσας, φτάνοντας στο σημείο να θέσει εαυτόν στη διάθεση της διοίκησης. Τέτοιες δοκιμασίες, όμως, έχει περάσει πολλές και η ιστορική ομάδα του Βελιγραδίου, με την οποία σήκωσε το πρώτο του ευρωπαϊκό το 1992, λογικά δε θα έρθει στο σημείο να τον διώξει κακήν κακώς, γνωρίζοντας ποιον έχει στον πάγκο της.
Στο κάτω κάτω, οι χειρότερες «σφαλιάρες» έχουν έρθει πριν από μια μεγάλη δόξα. Το 2008 και το 2010 ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από το Top-16 της Ευρωλίγκα, αλλά τις επόμενες σεζόν σήκωσε την κούπα, ενώ το 2015 η Φενέρ του δεν πήρε τίτλο και το 2016… σάρωσε τα πάντα εντός Τουρκίας, παίρνοντας και το πρώτο ευρωπαϊκό τουρκικής ομάδας το 2017.
Σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις, άλλωστε, είχε δείξει πως γνώριζε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο να αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού. Το 2008 έφερε τον Πέκοβιτς και έφτιαξε το «διαστημικό» του Παναθηναϊκό, το 2010 έχασε τον Σπανούλη, αλλά μας παρουσίασε τον κορυφαίο Διαμαντίδη, το 2015 άλλαξε τα δεδομένα στον «χάρτη» του ευρωπαϊκού μπάσκετ με την απόκτηση του Κώστα Σλούκα. Όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλές κορυφαίες κινήσεις του, που από την πλήρη αποτυχία τον έφεραν στην απόλυτη δόξα.
Το μεγαλύτερο σκοτάδι λένε, άλλωστε, ότι έρχεται πριν από την αυγή. Και ο Σέρβος τεχνικός το γνωρίζει πολύ καλά. Μπορεί η φετινή σεζόν να μην εξελίσσεται με τον τρόπο, που θα ήθελαν στην Παρτιζάν, αλλά υπάρχουν στο συμβόλαιό του άλλα δύο χρόνια. Και, αν κάποιος από τους δύο δε… βιαστεί να τελειώσει αυτή η συνεργασία, γνωρίζουμε πως το δικό του ταμείο τότε γίνεται. Και συνήθως είναι γεμάτο με επιτυχίες…
