Ο Ραφαήλ Αλαγάς μαζεύει τις αντιδράσεις των Παπανικολάου, Σλούκα και Αντετοκούνμπο μετά τον ελληνικό θρίαμβο πρόκρισης επί της Λιθουανίας και γράφει στο Basketa.gr για τη σημασία τους στη διαγραφή της πορείας μιας ομάδας, που πλέον έχει την ευκαιρία να γράψει ιστορία και να εμπνεύσει γενιές.
Λένε, ότι τα έργα είναι αυτά που μετράνε και όχι τα λόγια. Προφανώς, αυτό είναι το σωστό. Τα λόγια, όμως, πολλές φορές μπορούν να μαρτυρήσουν το... πώς φτάσαμε στα έργα, καταδεικνύοντας μια υπάρχουσα κατάσταση σε ένα περιβάλλον, όπου αλληλεπιδρούν πολλές μεγάλες προσωπικότητες μαζί.
Τις μαζεύουμε, λοιπόν, και τις συμπυκνώνουμε εδώ. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όταν ο ίδιος και οι συμπαίκτες του μαζεύτηκαν στο κέντρο του γηπέδου, είπε ένα χαρακτηριστικό «ως εδώ» κι ένα ακόμη πιο χαρακτηριστικό «άλλο ένα», ενδεικτικό ότι άπαντες είναι σε μια αποστολή. Ο Κώστας Σλούκας έκανε λόγο για μια ακόμη μεγαλύτερη αισιοδοξία με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο, αποπνέοντας μια συγκινητική ομοψυχία στα αποδυτήρια. Ο αρχηγός, Κώστας Παπανικολάου, δεν άντεξε και υπερασπίστηκε το ποδόσφαιρο και όσους... ειδήμονες τα έβαλαν με τα νέα παιδιά που παρατάσσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, εκφράζοντας με τον τρόπο του το παράπονο για τις επικρίσεις του παρελθόντος στην Εθνική του μπάσκετ, που ίσως κάποιες φορές να ήταν τέτοιες, που πρόσθεταν ένα «βάρος» μεγαλύτερο από το πραγματικό μπροστά στις, αποτυχημένες η αλήθεια είναι, προσπάθειές της τα τελευταία 16 χρόνια να μπει στην τετράδα.
Επικρίσεις, που ίσως πέρασαν και τα όρια της αδικίας και έφτασαν σε αυτά της τοξικότητας, απηχώντας την νοοτροπία, με την οποία έχουμε μεγαλώσει σε αυτή την χώρα. Μεταξύ μας, τώρα που ξεκινήσαμε με... λιγότερη ενασχόληση με αυτή την ομάδα, ίσως να ήταν καλύτερο. Η προετοιμασία και οι πρώτοι επίσημοι αγώνες κύλησαν σε... επίπεδο ενδιαφέροντος τέτοιο, που έδωσαν την ευκαιρία στον Βασίλη Σπανούλη και τους παίκτες του να δουλέψουν με την απαραίτητη ηρεμία, για να μην καταλήξουν σαν τη Σερβία και τη Γαλλία σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, με την πρόσθετη «θηλιά στο λαιμό» μιας νέας αποτυχίας.
Δεν είναι τυχαίο, ότι μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του προημιτελικού με τη Λιθουανία και με τις αναμνήσεις των 16 ετών από την τελευταία τετράδα του 2009 να μας «στοιχειώνουν» ακόμη, άπαντες... κρατιόμασταν να πανηγυρίσουμε. Είναι ενδεικτικό όσων προηγήθηκαν νωρίτερα και, επιτέλους, μπορεί να πει κανείς, ότι πλέον... πήραμε ανάσα εν όψει τετράδας.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι ότι οι διεθνείς μας... κρατούν αυτή την ανάσα. Δεν την αφήνουν να «ξεσπάσει», παρά την νέα κυριαρχική εμφάνιση στα νοκ άουτ, όπου για να μην μπούμε σε πολλές αναλύσεις, με τη Λιθουανία ήταν σε μεγάλο βαθμό ένας αγώνας... Βαλαντσιούνας εναντίον Ελλάδας, με τον «θηριώδη» ψηλό να είναι συγκινητικός, αλλά φυσικά να μην φτάνει απέναντι σε εννέα «κομάντο», που χρησιμοποίησε ιδανικά ο ομοσπονδιακός τεχνικός, για να φέρουν με άνεση εν τέλει το πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Οι παίκτες της Εθνικής μας, όμως, όπως είπαμε δεν πάνε... πιο πέρα από το ότι απλώς νίκησαν. Με αυτή την νοοτροπία, άλλωστε, πορεύονται από τα φιλικά και με αυτήν έφτασαν έως εδώ. Το «άλλο ένα» του Γιάννη δεν ήταν λάθος. Δεν είπε «άλλα δύο», υπονοώντας μια... ψευδαίσθηση άνεσης δύο ευκαιριών για το μετάλλιο, αλλά «άλλο ένα» για την πρόκριση στον τελικό και μια στιγμή δόξας, που θα μείνει στην ιστορία.
Αξίζει τόσο στον ίδιο όσο και στους δύο προαναφερθέντες εκπροσώπους μιας «χρυσής» γενιάς, που πορεύτηκε μαζί από τις μικρές εθνικές, γνώρισε όλες τις επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο, αλλά της λείπει ένα ακόμη σπουδαίο «πετράδι», για να εμπνεύσει τις επόμενες γενιές. Προφανώς σε όλους, εντός κι εκτός παρκέ, αξίζει αυτή η επιτυχία, όμως στους εν λόγω τρεις ηγέτες μας βλέπει κανείς πιο χαρακτηριστικά από κάθε άλλον την προσήλωση στο στόχο.
Και ο στόχος δεν είναι άλλος, πια, από την Τουρκία. Ας μη γελιόμαστε, τα ματς με τη γειτονική χώρα πάντα θα έχουν την ιδιαιτερότητά τους και φέτος είναι επίσης, θα έλεγε κανείς, η δική τους ευκαιρία για κάτι μεγάλο. Έχουν τις δυνατότητες να το πετύχουν, όμως η ελληνική ομάδα είναι αποφασισμένη, με το δικό της πλάνο και παραδεχόμενη εξαρχής κυνικά όλα τα θετικά και τα αρνητικά της, να το φτάσει μέχρι... εκεί που δεν πάει. Και αυτός είναι ο χαρακτήρας της, που κερδίζει άπαντες σε αυτή την προσπάθεια.
Ο τρόπος που ήρθε η πρόκριση με τη Λιθουανία και, κυρίως, η μετέπειτα αντίδραση πείθουν ότι... το κακό ελληνικό σπυρί δε θα αφήσει κανέναν μέχρι το τέλος στην ησυχία του. Μόνο που, πλέον, δε μιλάμε για έναν ενοχλητικό αντίπαλο που θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι του, όπως ξεκινήσαμε, αλλά μια ισοδύναμη ομάδα που θα παλέψει για την καταξίωση μέσα σε τρεις μέρες.
