Ο Βασίλης Ξανθόπουλος, που ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση σε ηλικία 41 ετών, μίλησε στο EOK WebRadio και εξομολογήθηκε όσα βίωσε στη σπουδαία καριέρα του, θυμήθηκε τις μεγάλες στιγμές και αποκάλυψε τις πιο κρυφές ιστορίες από τις 10 ομάδες όπου αγωνίστηκε. Αναλυτικά είπε:
Για την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση: «Δεν είναι εύκολο. Βέβαια είναι μια συνειδητή απόφαση. Η καρδιά μπορεί να έλεγε να συνεχίσω, αλλά, όταν το να είσαι καλά μες στο γήπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς είναι η εξαίρεση, σωματικά εννοώ, προτιμάς να σταματάς. Είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση. Είναι ένας πολύ μεγάλος “κύκλος”. Δεν περίμενα να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια, δεν περίμενα να καταφέρω με τις ομάδες που έπαιξα να πετύχουμε τόσα πολλά πράγματα. Δεν έχω κανένα παράπονο γιατί είμαι 41 χρονών και μιλάμε για μια επαγγελματική καριέρα 23 χρόνων. Είμαι ευγνώμων και ευλογημένος που έπαιξα τόσα χρόνια και έζησα τόσο μεγάλες στιγμές».
Για το πότε άρχισε να βάζει αυτήν τη σκέψη στο μυαλό του: «Όσο περνούσαν τα χρόνια μετά τα 35-36, ασχέτως αν ένιωθα τα πόδια μου καλά, έλεγα ότι κάποια στιγμή θα φτάσει αυτή η ώρα. Φέτος, ενώ είχα περάσει μια διαδικασία το καλοκαίρι στο να φτιάξω το κορμί μου και τα πόδια μου και αισθανόμουν καλά στην αρχή της σεζόν, τελείωσε το παιχνίδι του Σούπερ Καπ με τον Ολυμπιακό, ένα πολύ καλό ματς για την ομάδα και εμένα, και έβγαλα έναν τραυματισμό που με κράτησε 1 μήνα έξω. Εκεί χτύπησε το πρώτο “καμπανάκι” γιατί, ενώ είχα δουλέψει πάρα πολύ όλο το καλοκαίρι, έβγαλα αυτόν τον τραυματισμό και μετά ο ένας έφερε τον άλλον. Ο τρίτος τραυματισμός ήταν αυτό που είχα όλη τη χρονιά πέρυσι, στο γόνατό μου. Είχε γίνει δύσκολη καθημερινότητά μου. Πήγαινα σε προπόνηση και δε μπορούσα να κάνω αυτά που ήθελα στο ποσοστό που ήθελα εγώ. Σιγά-σιγά άρχισα να το επεξεργάζομαι και τελικά πήρα την απόφαση πριν περίπου 1 μήνα. Μετά το ματς με τον Άρη στα play-in, που κερδίσαμε και προκριθήκαμε στα play-offs, ευχαρίστησα τους συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια γιατί ήταν τεράστια υπόθεση για εμένα να μην τελείωνε η καριέρα μου στα play-out. Δεν το άξιζε κιόλας η ομάδα αυτό. Τους ανακοίνωσα εκεί ότι θα σταματήσω φέτος. Οπότε είναι μια απόφαση που οριστικά την πήρα πριν περίπου 1 μήνα. Δεν κρύβω ότι έχω “φάει” τις… φρίκες μου. Είναι κάποιες μέρες που η γυναίκα μου η Μαρία με βλέπει να κοιτάω το κενό ή να “κολλάω” όταν παρακολουθώ κάτι και καταλαβαίνει απευθείας ότι σκέφτομαι αυτήν την πολύ μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου».
Για τις αντιδράσεις της οικογένειάς του: «Ο μεγάλος μου γιος το ήξερε. Η σύζυγός μου έλεγε να σταματήσω από πέρυσι, γιατί έβλεπε πως ήταν λίγο δύσκολη η καθημερινότητά μου. Το σημαντικότερο για ‘μένα ήταν και είναι να σταματήσω και να μπορώ να κάνω πράγματα με τα παιδιά, όπως επίσης να σταματήσω και όταν γίνω προπονητής να μπορώ να δείξω πράγματα μες στο γήπεδο έτσι όπως θέλω και χωρίς να υποφέρω. Η Μαρία είναι μαζί μου σε αυτό που κάνω απ’ την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Ο μεγάλος μου γιος, που είναι 13 χρονών, ήταν λίγο… διστακτικός στην αρχή και δεν το συνειδητοποίησε, αλλά του εξήγησα. Στα δίδυμα, που είναι πιο μικρά σε ηλικία, τους το ανακοίνωσα την Κυριακή (04/05) και μου είπαν ότι έπρεπε να συνεχίσω. Ωστόσο τους εξήγησα κάποια πράγματα και κατάλαβαν».
Για το πώς «ξέφυγε» απ’ το ποδόσφαιρο και ασχολήθηκε με το μπάσκετ: «Ενώ όλοι στην οικογένειά μου ήταν ποδοσφαιρόφιλοι, εγώ τριών χρονών είχα πάρει μια μπάλα μπάσκετ και έκανα ντρίμπλες στο σπίτι. Βέβαια, μπορεί να οφείλεται σε αυτό και το 1987, δεν ξέρω. Εκεί κατάλαβαν όλοι ότι δε θα παίξω ποδόσφαιρο. Ήμουν πολύ μικρός σε ηλικία, αλλά ήταν σαν έχω… μαγνήτη στα χέρια μου και έκανα ντρίμπλες χωρίς να τα έχω δει κάπου. Ο παππούς μου, που ήταν ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό, με έγραψε στις ακαδημίες μπάσκετ του Ολυμπιακού, με τον κύριο Σπανουδάκη τότε προπονητή, και έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους μετά».
Για το αν θα άλλαζε κάτι στην καριέρα του: «Πραγματικά δε θα άλλαζα τίποτα. Ακόμα και οι δύσκολες στιγμές, οι τραυματισμοί και όλα αυτά, με έκαναν αυτόν που είμαι τώρα. Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, δε θα ήμουν ο ίδιος. Είναι μέρος της διαδικασίας. Ακόμα και ένας τραυματισμός ή μια ήττα σε έναν τελικό είναι μέρος της διαδικασίας για να γίνεις καλύτερος. Δεν υπάρχει κάτι που θα άλλαζα στην καριέρα μου. Είμαι πολύ χαρούμενος για όλα αυτά που έκανα και που συνέβησαν στην καριέρα μου».
Για το αν ξεχωρίζει κάποια θητεία του σε ομάδα περισσότερο: «Πέρασα πολύ καλά σε όλες τις ομάδες και στις περισσότερες απ’ αυτές ξαναγύρισα. Είναι τεράστια υπόθεση ότι μπορεί να έφυγα από κάποιες ομάδες αλλά μετά από 1-2 χρόνια ξαναγύρισα. Σίγουρα είναι μεγάλη υπόθεση το να έχεις κερδίσει κάποια τρόπαια με τον Παναθηναϊκό και ειδικότερα με την ΑΕΚ, που είχα και πιο ενεργό ρόλο. Το BCL ήταν απίστευτη εμπειρία. Πραγματικά έχω ζήσει τόσο όμορφες στιγμές σε ομάδες με τις οποίες μπορεί να μην πήρα κάποιο τρόπαιο, που παίρνω τηλέφωνο έναν συμπαίκτη μου από παλιά και αναπολούμε στιγμές που περάσαμε μαζί. Αυτές τις στιγμές δύσκολα τις ζεις κάπου αλλού. Είναι απίστευτα έντονες οι στιγμές και οι φιλίες που κάνεις μέσα απ’ το αθλητισμό. Για παράδειγμα, όλοι μου οι κολλητοί είναι απ’ τις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Είμαι πολύ χαρούμενος που έκανα αυτές τις φιλίες και που έζησα όλες αυτές τις στιγμές».
Για τη σχέση του με τους προπονητές που συνεργάστηκε: «Ήμουν πάρα πολύ τυχερός που σε όποια ομάδα πήγαινα ο προπονητής ήξερε τι μπορώ να κάνω καλά, όπως κι εγώ ήξερα, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό. Όταν καταλάβεις τι κάνεις πολύ καλά και ξέρεις τι μπορείς να “πουλήσεις”, είναι ένα βήμα για να πετύχεις, μέσα και απ’ τη σκληρή δουλειά φυσικά».
Για τους ξένους παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε: «Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως υπήρχαν ξένοι σε ομάδα που δε διεκδικούσαμε τίτλο, αλλά που έβλεπα ότι θα κάνουν κάτι καλό. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί ακόμη και σε ομάδες που δε διεκδικούσαμε τίτλο το επίπεδο ήταν πάρα πολύ καλό. Πήγαινα πάντα σε ομάδες με πολύ δυνατές προσωπικότητες και που φαινόταν ότι οι ξένοι θα κάνουν κάτι πολύ καλό στην καριέρα τους».
Για το ότι ολοκληρώνει την καριέρα του ως 3ος καλύτερος πασέρ στην ιστορία της GBL: «Όταν πρωτοξεκίνησα δεν την έδινα εύκολα τη μπάλα. Ήμουν σκόρερ, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Έμαθα όμως να πασάρω και τελικά ευτυχώς που έμαθα να πασάρω, γιατί σαν σκόρερ δεν ξέρω αν θα έκανα καριέρα. Είναι τεράστια τιμή που είμαι πάνω από τεράστιους μπασκετμπολίστες και κάτω από δύο μεγάλος αθλητές όπως ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης».
Για το αν σκέφτηκε να συνεχίσει την καριέρα του σε ομάδα της Elite League: «Δε σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Τα τελευταία χρόνια είχα προτάσεις απ’ την Elite League και με καλύτερα λεφτά απ’ ό,τι στην GBL, αλλά δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ευχαριστώ, πάντως, τις ομάδες που με προσέγγισαν για αν υπογράψω μαζί τους. Είμαι ένας παίκτης που αυτά τα οποία κάνω στην GBL θα τα έκανα και στην Elite League, δε θα άλλαζε κάτι. Νομίζω ότι τελικά η απόφαση που πήρα και τις τρεις χρονιές που είχα αυτές τις προτάσεις ήταν η σωστή και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος».
Για την επόμενη μέρα για τον ίδιον: «Θέλω πρώτα να συνειδητοποιήσω όσο περισσότερο μπορώ ότι έχω σταματήσει. Το Σάββατο (03/05) ήταν πολύ δύσκολη η βραδιά γιατί μου έστελναν μήνυμα ή με έπαιρναν τηλέφωνο τόσο φίλοι και γνωστοί, όσο και άτομα που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου. Αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα. Το κάνουν πιο δύσκολο, αλλά με χαροποιεί ιδιαίτερα όλη αυτή η αναγνώριση. Όσον αφορά την επόμενη μέρα, όμως, δεν έχω στο μυαλό μου κάτι ξεκάθαρο. Λέω προπονητική και θα δούμε στην πορεία».
Για το τι συμβουλή θα έδινε σε ένα παιδί που ξεκινάει τώρα το μπάσκετ: «Να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του και πως αν αγαπάς αυτό που κάνεις και δουλεύεις σκληρά, αργά ή γρήγορα θα ανταμειφθείς, σε ό,τι κι αν κάνεις. Το λέω αυτό με τεράστια σιγουριά. Μπορεί να μην έρθει άμεσα, αλλά χρειάζεται υπομονή και επιμονή».
Για το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει απ’ όταν ξεκίνησε το μπάσκετ επαγγελματικά: «Είναι τόσα πολλά τα χρόνια απ’ την πρώτη μου συμμετοχή στην τότε Α1, που γενικότερα στη ζωή έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, η πρώτη μου προετοιμασία ήταν 40 μέρες στα βουνά. Πλέον στις 10 μέρες παίζεις το πρώτο σου φιλικό και μετά από 1 μήνα θεωρητικά είσαι έτοιμος για να ξεκινήσεις τη σεζόν. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά από τότε».
Για το αν πιστεύει ότι υπάρχουν παιδιά για να φτάσουν στο ψηλότερο επίπεδο: «Θεωρώ ότι υπάρχουν παιδιά που μπορούν να παίξουν στο ψηλότερο επίπεδο. Μπορεί να μην είναι σε τόσο μεγάλο ποσοστό όσο όταν ξεκινούσα εγώ, αλλά θεωρώ ότι το μέλλον θα είναι ακόμα καλύτερο. Πρέπει απλά να έχουν τη σωστή καθοδήγηση και απ’ το οικογενειακό τους περιβάλλον. Εγώ ήμουν τυχερός σε αυτό το κομμάτι, γιατί οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου υποστηρικτικά… διακριτικά. Θεωρώ ότι έτσι πρέπει να είναι ο γονιός και αυτό προσπαθώ να κάνω με τα δικά μου παιδιά. Ο μεγάλος μου γιος παίζει μπάσκετ και προσπαθώ να είμαι διακριτικά δίπλα του. Σε όλα αυτά τα παιδιά που ξεκινούν τώρα το μπάσκετ ή την επαγγελματική τους καριέρα πρέπει οι γύρω τους να τα καθοδηγήσουν σωστά».
Για το ελληνικό μπάσκετ αυτήν τη στιγμή σε σχέση με όταν πρωτοξεκίνησε ο ίδιος: «Το επίπεδο όταν ξεκίνησα δεν έχει καμία σχέση με το τωρινό, ήταν πολύ ψηλότερο. Επειδή, όμως, μιλάμε για 23 χρόνια πριν, θεωρώ ότι σιγά-σιγά αρχίζει και ανεβαίνει. Τα τελευταία 3-4 χρόνια υπάρχει ανοδική πορεία. Μακάρι να φτάσει ξανά στο τότε επίπεδο. Πρέπει να βοηθήσουν πάρα πολλά πράγματα σε αυτό, όχι μόνο διοικητικά. Πρέπει να βγουν καινούργιοι Έλληνες παίκτες, να πάρει ένα μετάλλιο η Εθνική, να γυρίσουν και να έρθουν περισσότερα παιδιά στο άθλημα. Η Εθνική έχει μια ανοδική πορεία και γενικότερα υπάρχει άνοδος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Επειδή έχω ζήσει και την παρακμή το 2012-13 μέχρι το 2017, θεωρώ ότι αυτήν τη στιγμή είμαστε σε ένα καλό μονοπάτι, ανοδικό. Εύχομαι κάποια στιγμή να φτάσουμε το επίπεδο του όταν πρωτοξεκίνησα εγώ και να το ξεπεράσουμε».
